Ακολουθεί κείμενο της Κατάληψης Κτήματος Πραποπούλου σχετικά με τη μετανάστευση ως συνθήκη, το ρόλο του κράτους, τις ΜΚΟ και την εμπειρία χρόνων που έχει το ελληνικό κράτος να διαχειρίζεται τους μετανάστες που έρχονται στο εσωτερικό του με τον καλύτερο για τον ίδιο τρόπο.
Δεκέμβριος 2019
(2) https://www.facebook.com/xalandrigiorgosthomas/photos/a.546774825401141/2065544546857487
(3) https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1797322970378278&id=100003017780408
Ιανουάριος 2019
21/9/18. Η δολοφονία Ο θάνατος του Ζακ είναι ένα ακόμη περιστατικό στα πλαίσια της κανονικότητας για την πραγματικότητα της Ομόνοιας. Η δολοφονία Ο θάνατος ενός δήθεν επικίνδυνου τοξικομανούς κλέφτη, ύστερα από ξυλοδαρμό συμπλοκή με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και τους μπάτσους, μαζί με το γείτονα -ιδιοκτήτη του διπλανού καταστήματος, κάτω από το απαθές βλέμμα των περαστικών καταγράφηκε. Κάποιοι θεώρησαν ότι το βίντεο μιας δολοφονίας ενός θανάτου προς της προάσπιση της ιδιοκτησίας έχει σαφώς μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία από τη ζωή του θύματος.
Και σωστά θεώρησαν, αφού τα «πρεζάκια» είναι αναλώσιμα, ενώ το βίντεο εργαλείο για τους δύσπιστους και όχι μόνο. Γιατί πώς αλλιώς θα συνηθίσουμε το θάνατο αν όχι βλέποντάς τον σε επανάληψη; Πώς αλλιώς θα χωνέψουμε τη βαρβαρότητα της υποτίμησης; Και πώς θα μάθουμε ποιες ζωές μετράνε πόσο; Γιατί στο βίντεο την πρώτη φορά βλέπεις το θάνατο και σοκάρεσαι. Τη δεύτερη φορά βλέπεις τη ζούγκλα του κέντρου της Αθήνας και αγανακτείς, φωνάζεις για τάξη και ασφάλεια. Την τρίτη φορά και αφού έχεις παραπληροφορηθεί πληροφορηθεί ότι το θύμα (και ίσως παραλίγο δράστης) οπλοφορούσε, νιώθεις ικανοποίηση που οι δράστες πήραν το νόμο στα χέρια τους. Την τέταρτη φορά… ίσως να είσαι ο δράστης.
Αν προσπαθούσαμε να δούμε αυτή τη δολοφονία όχι σαν ένα μεμονωμένο συμβάν έκφρασης των πιο σιχαμένων αντανακλαστικών αυτής της κοινωνίας αλλά σαν ένα ακόμα κομμάτι που συνθέτει το παζλ της υποτίμησης του περιθωρίου γύρω από την Ομόνοια? Αν προσπαθούσαμε να βρούμε τί δίνει θάρρος στις συμπεριφορές μπάτσων – μαγαζατόρων και μαφιόζων στην περιοχή;
Το κέντρο της Αθήνας είναι περιοχή όπου ζουν και κινούνται «πρεζάκια», μετανάστ(ρι)ες εργατ(ρι)ες, «πουτάνες» και διάφορα άλλα από τα υποκείμενα που συνθέτουν τα πιο υποβαθμισμένα κοινωνικά στρώματα. Πάνω στα σώματα τους, καθημερινά προβάρονται όλες οι πρακτικές αστυνομικής διαχείρισης και εξόντωσης τους με σκοπό τον έλεγχο και την υποταγή τους. Η βιαιότητα που όλοι είδαμε στις οθόνες μας φάνηκε από τα μίντια και τους καφενειακούς σχολιαστές σαν να είναι δικαιολογημένη και να αγγίζει το φυσιολογικό! Η Ομόνοια είναι ο τόπος που το παράνομο κεφάλαιο ανθίζει σαφώς με βιτρίνα νόμιμες επιχειρήσεις , μπάτσους και μικροαστούς ιδιοκτήτες και μαγαζάτορες. Το κράτος και το παρακράτος πατάνε στην κυριολεξία επί πτωμάτων για να κάνουν χρυσές δουλειές. Κοσμηματοπωλεία βιτρίνες τοκογλύφων και κλεπταποδόχων, εμπόριο πρέζας με μαφιόζους και αστυνομία, πορνεία με εμπόριο γυναικών αλλά και βία για όποια δεν συμμορφώνεται, ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες που κατοικούν μαζικά στην περιοχή ώστε να υπακούν στα αφεντικά τους, αποτελούν καθημερινότητα για όσους και όσες κινούνται εκεί. Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν είχε την ανοχή και την υποστήριξη του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα, στοχεύει στη διαχείριση με άκρως βίαιους τρόπους των υποκειμένων που περιγράψαμε παραπάνω, τόσο βίαιους που φτάνουν μέχρι και την εξόντωση ορισμένων αναλώσιμων για το κράτος. Εξόντωση που όχι μόνο δεν είναι ένα μεμονωμένο ατύχημα αλλά είναι δομικό στοιχείο της διαδικασίας υποτίμησης των καταπιεσμένων.
Τα ΜΜΕ έσπευσαν να ενορχηστρώσουν το μιντιακό δικαστήριο της Zackie-oh δικάζοντας την για τις ταυτότητες τις οποίες έφερε. Για το αν ήταν γκέι, οροθετικός, τοξικομανής και αν κράταγε μαχαίρι ή όχι και αν επιτέθηκε πρώτος και γενικότερα όλη αυτή την αστυνομική έρευνα που αποκρύπτει όλα τα παραπάνω. Αλλά ναι, το θέμα είναι να μπορέσει να γίνει ντόρος, να εξαπολύσουν την προπαγάνδα τους τα δύο πρώτα 24 ώρα που το θέμα «καίει» έτσι ώστε να δικαστεί το θύμα και ο δράστης να φάει κάποια χρόνια φυλακή, να κλείσει η υπόθεση και να βγούμε όλοι κερδισμένοι. Ή μάλλον όχι όλοι. Αφού μιλάμε για μία κατάσταση που είναι σχεδιασμένη από το κράτος , το κράτος μιλά για αυτήν και το κράτος καλείται να δώσει και την δικαίωση. Καλείται από μια κοινωνία που στην καλύτερη μένει αμέτοχη στη θέα μιας δολοφονίας και στη χειρότερη συμμετέχει και συναινεί σε αυτήν.
Εμείς λοιπόν στεκόμαστε ξεκάθαρα απέναντι σε αυτό το συνονθύλευμα κράτους – μίντια – κεφαλαίου και ταυτόχρονα δίπλα στα υποκείμενα που βιώνουν την βία και την υποτίμηση καθημερινά. Όχι γιατί ξυπνήσαμε μία μέρα και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε αλλά γιατί βρίσκουμε τις εαυτές μας και τους εαυτούς μας σε μία ταξική θέση απέναντι σε αυτούς που περιθωριοποιούν κοινωνικά κομμάτια, και συνειδητά τασσόμαστε μαζί με τα υποκείμενα που δέχονται την επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά. Άλλωστε την δεχόμαστε κι εμείς και είμαστε σίγουρες και σίγουροι ότι η εξαθλίωση και η υποτίμησή μας είναι στο παρόν και θα μας κρατάει συντροφιά και στο μέλλον. Εδώ θα είμαστε να αντιστεκόμαστε με όλη μας την ψυχή στο κράτος και τα κομμάτια της κοινωνίας που διαλέγουν να συντάσσονται μαζί του.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
PRAPOSQUAT.ESPIVBLOGS.NET
Κάτω τα ξερά σας από τις Καταλήψεις
Ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 έλαβε χώρα κατασταλτική επιχείρηση των μπάτσων στην Αθήνα με αποτέλεσμα την εκκένωση δύο καταλήψεων, την κατάληψη Δρακοπούλειου (στέγης μεταναστ-ρι-ών, Αλκιβιάδου 4), και την Βίλα Ζωγράφου. Την ίδια στιγμή μπάτσοι με συνοδεία δικαστικών, εισέβαλλαν στο κατειλημένο αναρχικό στέκι Αγρινίου (Α.Σ.Α.) οπου στη συνέχεια ανακαταλήφθηκε απο τους/ις συντρόφους/ισσες.
Οι κατάληψεις, καθώς και όλα τα παρόμοια χειραφετητικά εγχειρήματα, είναι ζωντανές (αντι)προτάσεις και εργαλεία καθημερινής, στην πράξη, οικοδόμησης αδιαμεσολάβητων και οριζόντια οργανωμένων κοινωνικών σχέσεων, που στηρίζονται στην ελευθερία των ατόμων και στη μεταξύ τους ισότητα, αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό. Οι καταλήψεις δεν είναι ψευδαίσθηση νησίδων ελευθερίας μέσα στον ωκεανό της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Είναι οι χώροι στους οποίους εδαφικοποιείται η δράση, η αντίσταση και η δημιουργικότητά μας στη βάση της κοινής μας αποδοχής και συμφωνίας στόχων και προταγμάτων. Οι καταλήψεις στέκονται απέναντι στο κράτος και ενάντια στην ιεραρχική-εξουσιαστική δόμηση της κοινωνίας, ενάντια στους θεσμούς και τους μηχανισμούς αντιπροσώπευσης, καταστολής, αστικής δικαιοσύνης, πειθάρχησης και εγκλεισμού. Πολεμάνε το έθνος, την πατριαρχία, το σεξισμό, τους ταξικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς, και έμφυλους διαχωρισμούς.
Σχετικά με την κατάληψη του Δρακοπούλειου δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι στέγαζε μετανάστ(ρι)ες, ένα από τα πιο υποτιμημένα δηλαδή κοινωνικά κομμάτια στον ελλαδικό χώρο και το δυτικό κόσμο εν γένει. Η ειδική διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών από το κράτος (εγκλεισμός, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, προσαγωγές, επιχειρήσεις σκούπα – βία και καταστολή δηλαδή) τα τελευταία χρόνια έχει ανατεθεί εν μέρει στις Μ.Κ.Ο. όπου καλούνται να διαχειριστούν τόσο τα ανήσυχα πνεύματα των εγκλείστων στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, όσο και την εισροή του ζεστού ευρωπαϊκού χρήματος στις ελληνικές ρατσιστικές τσέπες. Δικαιολογία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού1 για την εκκένωση ειναι η ακαταλληλότητα δήθεν των χώρων φιλοξενίας -γιατί η καταλληλότητα μάλλον προϋποθέτει κρατική διαχείριση και ανάλογο μοίρασμα της πίτας των κονδυλίων- με την ΕΛ.ΑΣ. να έχει μάλλον διαφορετική άποψη, αφού παράτησε, μετά από 17 ώρες κράτησης, τις/ους μετανάστ(ρι)ες στην πλατεία Ομονοίας να αναζητήσουν καταφύγιο στα άλλα ακατάλληλα κατειλλημένα κτήρια του κέντρου της Αθήνας.
Την ίδια στιγμή η Τίνα Καφατσάκη (Δήμαρχος Ζωγράφου) μας ανακοινώνει2 πως τα συμφέροντα του μικροαστού δημότη είναι για άλλη μια φορά εξασφαλισμένα. Η ιδιοκτησία του λαού (βλ. Βίλα Ζωγράφου) της οποίας η διαχείριση ανατέθηκε, κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, στην εν λόγω κυρία, επέστρεψε στα χέρια του μετά απο 5 χρόνια αλλοτρίωσής της, λόγω κατάληψής του χώρου από «μικρή ομάδα ατόμων». Η δήλωση-έκπληξη! της δημάρχου σχετικά με τις ΨΕΥΔΕΙΣ (sic) φήμες που διαδίδουν οι καταληψίες περί σχεδίων εμπορευματοποίησης του χώρου απο τη δημοτική αρχή μάλλον μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το πόσα μή εμπορικά παραθυράκια θα βρεθούν να ικανοποιήσουν τις «ανάγκες» των τοπικών επιχειρηματιών, παρά μας πείθει. Στην τελική αυτό που αντιληφθήκαμε είναι η εξίσωση των πολιτικών/πολιτισμικών δράσεων μίας κατάληψης (αυτοοργανωμένων,αδιαμεσολάβητων, ανταγωνιστικών προς το κυρίαρχο) με αυτών ενός θεσμικού οργάνου (το κυρίαρχο που λέγαμε), λες και το πολιτικό περιεχόμενο του εγχειρήματος -όπως και οι δράσεις πέραν των πολιτισμικών πλαισίων- δεν παίζει κανένα ρόλο. Για άλλη μια φορά η σταθερή προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και απονοηματοδότησης των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών/αυτόνομων εγχειρημάτων απο πλευράς της Αριστεράς μπήκε σε εφαρμογή και συγκεκριμένα σ’αυτή την περίπτωση για να αιτιολογήσει την κρατική καταστολή.
Σε μια άλλη γωνιά της ελλάδας, το Αγρίνιο, την ίδια μέρα και ώρα, σημειώθηκε εισβολή σε αναρχικό κατειλλημένο στέκι που συνοδεύτηκε από εκτεταμένες φθορές στον χώρο, απαλλαγή από 600 ευρώ του ταμείου οικονομικής ενίσχυσης για την αγορά προσθετικού μέλους (γιατί και οι μπάτσοι άνθρωποι είναι[;] και έχουν οικογένειες να θρέψουν) όπως και η άφεση των δύο τετράποδων μελών του χώρου στη μοίρα του δρόμου. Το μονοπώλιο άσκησης βίας που κατέχει το κράτος έχει άξιους λειτουργούς που σε κάθε περίπτωση προσπαθούν να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο. Το ελληνικό έθνος-κράτος και οι εσωτερικοί συμμαχοί του (ρουφιάνοι, ρατσιστές, [μικρο]αστοί κ.ο.κ.) δεν μπορούν να ανεχτούν την ύπαρξη εσωτερικών εχθρών και είναι στις προτεραιότητες τους να καταστέλλουν οποιονδήποτε λογίζεται ως τέτοιος. Φυσικά, τα αντανακλαστικά της τοπικής αναρχικής συλλογικότητας τούς έδειξαν ότι δικαίως το κίνημα ονομάζεται ανταγωνιστικό, καθώς προχώρησε σε άμεση ανακατάληψη του στεκιού.
Οι επιθέσεις από πλευράς κράτους δεν μας είναι άγνωστες ούτε μας εκπλήσσουν, είναι βασικό όμως να βλέπουμε με τί είδους λόγο επενδύονται και -εάν είναι δυνατόν- που αποσκοπούν. Η κυβέρνηση μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι αριστερή και να διαχειρίζεται κάποια ζητήματα διαφορετικά απ’ ότι θα έκανε, ας πούμε, η δεξιά/ακροδεξιά αλλά το κράτος έχει συνέχεια, πάγιες στρατηγικές και βλέψεις. Όταν Σ. Καλύβας3 μαζί με τον Καμίνη, συγχαίρει τον Τόσκα και την ΕΛ.ΑΣ.4, ενώ πριν απο λίγο καιρό ο Σύριζα ήταν πλάι πλάι με τη Χρυσή Αυγή στο Καστελόριζο(!) και οι κινήσεις του Τσίπρα ακολουθούν τις επιθυμίες του Κούλη για καταστολή, υπάρχει πρόβλημα. Η ατζέντα του πολιτικού δημόσιου (δια)λόγου εθνικοποιείται ενώ η βία και η μή νομιμότητα ως επιχειρήματα έρχονται να αποπολιτικοποιήσουν τους αγώνες των υποκειμένων που αντιστέκονται στα εθνικά, κρατικά, ταξικά και έμφυλα συστήματα κυριαρχίας. Οι κραυγές των μικροαστών για Τάξη, νομιμότητα και οικονομική σταθερότητα, ο φυλετικός και πολιτισμικός ρατσισμός απέναντι στους/ις μετανάστρ(ιε)ς και η σύνδεσή του με τα υλικά οφέλη των κεντρών κράτησης, η ακραία υποτίμηση της εργατικής τάξης, η όξυνση των ομοφοβικών/σεξιστικών και αντιμουσουλμανικών, αντισημιτικών, αντιτουρκικών, αντιαλβανικών αισθημάτων, οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους για συμμετοχή σε επικείμενες πολεμικές συρράξεις δεν μπορούν παρά να μας υπενθυμίζουν πως γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος και εμείς καλούμαστε να πάρουμε θέση και να οργανωθούμε απέναντι στην κυριαρχία -είτε αυτή έρχεται απο τα πάνω είτε από τα κάτω.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις, φωτιά σε σύνορα και κέντρα κράτησης.
Κράτος, Μ.Κ.Ο., Δημοτικη αρχή θα ‘μαστε απέναντί σας μια ζωή.
Κατάληψης Kτήματος Πραποπούλου, Μάρτιος 2017
1Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, ιδιοκτήτης του κτηρίου, η μεγαλύτερη Μ.Κ.Ο. στη ελλάδα. Παραθέτουμε το link της ανακοίνωσής του: http://www.redcross.gr/default.asp?pid=40&la=1&artId=801
3 Βασικός αναθεωρητής της ιστορίας του εμφυλίου δια της επικέντρωσης στη βία-ως-βία, (αποπολιτικοποιώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο νοηματοδοτήθηκε όπως τώρα γίνεται με το δημόσιο λόγο “περί καταλήψεων, ανομίας κλπ.”)
