Αυτοπαρουσιαστικό Αυτοοργανωμένης Ομ.Βιβλιοθήκης κατ.Πραποπούλου

[English follows]

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ

Η βιβλιοθήκη ως δομή της κατάληψης

Η δομή της βιβλιοθήκης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κατάληψης. Αναγνωρίζουμε τις δομές μιας κατάληψης όχι σαν παγιωμένους, άψυχους χώρους που προσφέρουν υπηρεσίες, αλλά ως δυναμικά πεδία συνάντησης, ζύμωσης και δημιουργίας. Η βιβλιοθήκη παρέχει ένα όμορφο σπίτι για πολλά βιβλία, μπροσούρες, περιοδικά, comix, εφημερίδες, εγκυκλοπαίδειες, παιδικά και ξενόγλωσσα βιβλία, CD και DVD. Αυτά μας βοηθάνε να κατανοήσουμε τη σχέση μας με τα εαυτά μας, την κοινωνία και την φύση. Μας αφηγούνται ιστορίες, εμπλουτίζουν τη φαντασία μας και παρέχουν κριτικά εργαλεία που συμβάλλουν στο να διακρίνουμε μεταξύ χαρακτηριστικών μας που θέλουμε να κρατήσουμε και αυτών που θέλουμε να αποβάλλουμε ή να ξεπεράσουμε. Ως τέτοια, τα βιβλία της κατάληψης αποτελούν κινηματικό εργαλείο και πεδίο πολιτικής ζύμωσης. Θέλουμε να τα διαβάζουμε και να τα αναλύουμε μαζί δημιουργώντας σχέσεις συντροφικότητας! Εντός αυτού του πλαισίου, η βιβλιοθήκη αποτελεί έναν χώρο έκφρασης και έκθεσης. Ο δανεισμός βιβλίων, τα αναγνωστήρια, ο πάγκος διανομής εντύπων, το αρχείο και οι εκδηλώσεις στέκονται αφορμές για την ανάπτυξη σχέσεων με άλλες ομάδες, συνελεύσεις, συλλογικότητες, άτομα και πρωτοβουλίες που το επιθυμούν.

Σχέσεις

Η κοινότητα της βιβλιοθήκης είναι καθοριστική για την ύπαρξή της. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε σχέσεις πέραν της συνέλευσης, που θέλουμε να χαρακτηρίζονται από συνέχεια στο χρόνο και να βασίζονται σε πολιτικά χαρακτηριστικά όπως είναι οι κοινές μας καταπιέσεις, αρνήσεις, ενδιαφέροντα και ανάγκες καθώς και η αλληλεγγύη με όσα δέχονται καταστολή, αφομοίωση και δεν χωράνε στα καλούπια αυτού του κόσμου. Στη κατάληψη αναπτύσσουμε συντροφικές σχέσεις που ανταγωνίζονται στη πράξη τις άμεσα ή έμμεσα επιβαλλόμενες κοινωνικές σχέσεις και ρόλους. Αρνούμαστε τις σχέσεις που δομούνται γύρω από την ιδιοκτησία και την αντίληψη πως κάποιοι πέρα από εμάς είναι γραφτό να ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Κόντρα στο πρόγραμμα του σπίτι-δουλειά-σπίτι-δουλειά, του lifestyle και των μικροαστικών υποχρεώσεων η κατάληψη ως κτήριο παρέχει έναν χώρο φυσικής συνάντησης των σωμάτων εντός του οποίου οι σχέσεις που ευδοκιμούν δημιουργούν έναν διακριτό κοινωνικό χρόνο. Εδώ καλλιεργούμε τις προϋποθέσεις και στεγάζουμε τα οράματά μας επιτελώντας τη ζωή μας από ανταγωνιστική σκοπιά. Ως μέρος του ευρύτερου α/α/α καταληψιακού κινήματος (αντι-εξουσιαστικού, αυτό-οργανωμένου και αναρχικού), ο λόγος και η δράση που εκπέμπεται μέσα από τη κατάληψη χτίζουν ένα δίκτυο σχέσεων που λειτουργεί σαν ανάχωμα στην εξουσία και κυριαρχία της ζωής μας από το κράτος, το κεφάλαιο, τη πατριαρχία, το έθνος και κάθε λογής εκμετάλλευση ή καταπίεση.

Επιδιώκουμε την ανοιχτή επικοινωνία, την συνέχεια στην επικοινωνία και τη δημιουργία ενός κλίματος που μπορούν να νιώθουν όλα ελεύθερα και ασφαλή. Θέλουμε να δίνεται ο χώρος να εκφραστούν συναισθήματα και διαφωνίες έχοντας αντίληψη της διαφορετικής θέσης και ταυτότητας που φέρει το καθένα. Θέλουμε να επιδιώκεται η εγγύτητα και να γνωρίζουμε το ένα το άλλο. Στα πλαίσια μιας ομάδας δημιουργούνται πολλές φορές ρόλοι όπως η γραμματέας, ο οργανωτής, το καθησυχαστό κ.λπ. απ’ όπου συχνά πηγάζει η πιο πολλή κούραση και απογοήτευση. Για τον λόγο αυτό, επιθυμούμε ένα οργανωτικό μοντέλο που να φιλτράρει την διαδικασία και να διαχειρίζεται άτυπες ιεραρχίες, συμπάθειες, αντιπάθειες, κλίκες ή έμφυλες και εξουσιαστικές δυναμικές. Οι σχέσεις μας είναι το πιο σημαντικό που έχουμε και θέλουμε να τις φροντίζουμε.

Γιατί βιβλιοθήκη;

Η βιβλιοθήκη αποκτά σημασία με την ύπαρξη και μόνο μιας οργανωμένης συλλογής εντύπων εντός ενός χώρου. Η ιδιαίτερη σύνθεση και επιμέλειά τους δίνει χαρακτήρα στην από κοινού συνύπαρξή μας, όπως και αντίστροφα. Τα άτομα περιπλανώνται εντός της βιβλιοθήκης και την ανακαλύπτουν σαν να ήταν παιχνίδι. Μπορούν να ανατρέξουν σε πολλές εποχές και τόπους, να απεγκλωβιστούν από τα καθημερινά χρονικά μοτίβα της εργατοώρας και της αποδοτικότητας. Έτσι, τα άτομα μπορούν να βρεθούν τόσο με τα εαυτά τους όσο και μεταξύ τους. Η βιβλιοθήκη και η επαφή με τα βιβλία της μπορεί να είναι μια εμπειρία εσωτερική, αλλά και συλλογική, κοινωνική. Η συνύπαρξη με το βιβλίο είναι εν δυνάμει από μόνη της πολιτική πράξη καθώς δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αντι-πληροφόρηση, έρευνα, πολιτικοποίηση, πολιτική ζύμωση και απελευθέρωση.

Δανεισμός & Διανομή

Η δανειστική βιβλιοθήκη και ο πάγκος διανομής λειτουργούν σε κάθε εκδήλωση της κατάληψης. Το περιεχόμενό τους προσπαθούμε να ανανεώνεται (φέρε και ‘συ!). Το «Βιβλίο δανεισμού», που βρίσκεται στο χώρο της βιβλιοθήκης (ψάξ’ το κι εσύ!), λειτουργεί ώστε να ξέρουμε ποια βιβλία υπάρχουν και ποια όχι σε περίπτωση που κάποιο αναζητηθεί. Η διαδικασία δανεισμού στοχεύει στην ανάπτυξη μιας οργανικής σχέσης της κοινότητας της βιβλιοθήκης με τα βιβλία και τον χώρο της. Τα βιβλία της δανειστικής αποτελούν κινηματικό υλικό και δεν νιώθουν την ανάγκη να είναι ιδιοκτησία κανενός.

Στο πάγκο μας διακινούμε έντυπο υλικό μέσω ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς. Η ελεύθερη συνεισφορά δεν αποτελεί κάποιου είδους πανάκεια, αλλά το εργαλείο που για την ώρα φαίνεται να αμφισβητεί με τον καλύτερο τρόπο για εμάς τις κοινωνικές σχέσεις που δομούν και δομούνται γύρω από την καπιταλιστική παραγωγή και ανταλλαγή εμπορευμάτων. Η ελεύθερη συνεισφορά διαφέρει από το τσάμπα καθώς δεν αποτελεί «ευκαιρία». Πέρα από την αφαίρεση των ταξικών φραγμών που ορθώνει το αντίτιμο, αμφισβητεί κάθε φορά εκ νέου την καθιερωμένη σχέση μας με τα προϊόντα της εργασίας και την ανταλλαγή τους. Συνεισφέροντας στη κατεύθυνση των αυτοοργανωμένων συγγραφικών, τυπογραφικών και εκδοτικών ομάδων, η διανομή των εντύπων με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά προάγει μια συνολική κριτική του καπιταλισμού τόσο στο επίπεδο της αγοράς όσο και σε αυτό της παραγωγής και της έμμισθης σχέσης. Πόσο κοστίζει τελικά ένα βιβλίο; Τα χρήματα που μαζεύονται από το ταμείο του πάγκου επιστρέφονται στην κοινότητα της βιβλιοθήκης και την κατάληψη υπό τη μορφή νέων εντύπων προς διανομή, συντήρησης της βιβλιοθήκης και κάλυψης τυχόν εξόδων για εκδηλώσεις ή άλλους πολιτικούς σκοπούς.

Ο εμπλουτισμός και η ανανέωση των εντύπων της δανειστικής βιβλιοθήκης και της διανομής θέλουμε να γίνεται με όρους που εξασφαλίζουν την ενίσχυση και μακροζωία των αυτοοργανωμένων εκδοτικών/συγγραφικών/τυπογραφικών ομάδων, συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών. Έτσι, σε περίπτωση που το υλικό μιας τέτοιας ομάδας ή πρωτοβουλίας διατίθεται με κάποιο αντίτιμο, το προπληρώνουμε. Από εκεί και πέρα, αν η εκάστοτε συλλογικότητα ή πρωτοβουλία το επιθυμεί, υπάρχει δυνατότητα για βαζάκι για την οικονομική ενίσχυσή της μέσω ελεύθερης συνεισφοράς.

Τέλος, επιδιώκουμε το υλικό της βιβλιοθήκης και της διανομής να μην καθορίζεται αποκλειστικά από εμάς αλλά να βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με όποιο εγχείρημα, ατομικότητα ή συλλογικότητα θέλει να εκθέσει το υλικό του στην κατάληψη. Ανανεώνοντάς το στους πάγκους της διανομής και στα ράφια της δανειστικής, προσπαθούμε να διατηρούμε μια άμεση σχέση με τα εγχειρήματα αυτά. Παράλληλα, θέλουμε να δίνεται πάτημα για πολιτική σύγκρουση και ζύμωση. Έτσι, προωθούμε υλικό αντιφατικό ή και με το οποίο διαφωνούμε. Η βιβλιοθήκη φιλοξενεί μία ευρεία θεματολογία εντύπων προσπαθώντας να αναδείξει θέματα θεωρίας, ιστορίας, κινημάτων και αγώνων, λογοτεχνίας, ποίησης και τέχνης κ.α. Το υλικό μας θα θέλαμε να μην περιορίζεται στην ελληνική γλώσσα και εμπειρία (μη διστάσεις να φέρεις πολύγλωσσο υλικό).

Γιατί μας ενδιαφέρουν και άλλα μέσα έκφρασης (CD, DVD, Comics, περιοδικά);

 Κατά βάση για λόγους συμπερίληψης. Τα βιβλία αποτελούν λύση για κάποια άτομα, όμως για άλλα δεν αποτελούν επιλογή. Επιδιώκουμε να κάνουμε μία κριτική στα προνόμια μας, προωθώντας νέες μορφές έκφρασης και ανάγνωσης. Όσον αφορά τον ακαδημαϊσμό, αναγνωρίζουμε ότι η γνώση που παράγει η ακαδημία παρουσιάζει την πραγματικότητα με συγκεκριμένο και στοχευμένο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά καταφεύγουμε σε αυτά, καθώς καλύπτουν σε εύρος και βάθος μεγάλη γκάμα θεματικών που μας ενδιαφέρουν. Στην κυριαρχία της ζωής μας από το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία, συμμετέχει και η ακαδημία. Επίσης, προβληματιζόμαστε για τα προνόμια που προκύπτουν από την κυριαρχία της αρτιμέλειας. Κάποια άτομα μπορεί να τα διευκολύνει το ηλεκτρονικό ή το ακουστικό  μέσο, καθώς εναρμονίζεται καλύτερα με την ζωή και τη καθημερινότητά τους.  Παράλληλα επιλέγουμε να διαθέτουμε και υλικό για παιδιά ώστε η κοινότητα μας να είναι προσβάσιμη σε όλες τις ηλικίες. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η επιθυμία μας για ένα ηλεκτρονικό αρχείο, κάτι που θα δημιουργήσει μεγαλύτερη ποικιλία στον τρόπο προσέγγισης των κειμένων, αφισών, μπροσουρών κ.α.

Αρχείο

Το αρχείο μας φιλοξενεί το αποτύπωμα της κινηματικής εμπειρίας που εκφράζεται μέσω του συλλογικού και ατομικού λόγου. Το αρχείο αφηγείται την ιστορία όσων ομάδων και ατόμων ένιωσαν ή νιώθουν σημαντικό να φυλάξουν εδώ κάποιο κομμάτι τους. Το αρχείο αφηγείται την δημιουργία, την συνέχεια και τον κοινωνικό ανταγωνισμό της κατάληψης, της γειτονιάς του χαλανδρίου, των βορείων προαστίων. Το αρχείο εξιστορεί τους αγώνες και τις αντιστάσεις διαφόρων κοινωνικών πλαισίων και συγκυριών, την εναντίωση στις φυλακές, τους τοπικούς αγώνες, την αλληλεγγύη στα μεταναστά, τους έμφυλους και queer αγώνες, την πολιτική (α)συνέχεια σε καιρούς καραντίνας. Οι κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούμε πορεύονται και αποτυπώνονται έμπρακτα στη κοινωνία γράφοντας τη δική τους ιστορία αντιπαραθέτοντάς την με την αφήγηση του κατεστημένου. Αρχειοθετώντας μπορούμε να γνωρίσουμε και να αφηγηθούμε τις διαφορετικές αφετηρίες και προορισμούς μας, τα συλλογικά και προσωπικά βιώματά μας. Η περιπλάνηση μέσα από έναν αστερισμό μέσων έκφρασης όπως αφίσες, μπροσούρες, κείμενα, τρικάκια, αυτοκόλλητα και πανό μας δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε ιστορικά την πορεία μας, να ανατρέξουμε σε προηγούμενα λάθη και επιτυχίες, να ασκήσουμε αυτοκριτική και να υπερβούμε τα εαυτά μας. Το κινηματικό αρχείο της κατάληψης διαφυλάσσει, συντηρεί και οργανώνει το υλικό μας στοχεύοντας στην συλλογική μας ενδυνάμωση. Αντιστέκεται έτσι στην καταστολή που επιδιώκει την ιστορική ασυνέχεια και απονέκρωση των σχέσεών μας.

Διαδικασία

Η καρδιά της βιβλιοθήκης χτυπά στην συνέλευσή της! Επιδιώκουμε την πολιτικοποίηση του προσωπικού. Οι διαδικασίες, οι αποφάσεις και τα προτάγματά μας θέλουμε να μας χωράνε όλα, δίχως πλειοψηφίες και μειοψηφείες. Η ανάθεση είναι ένα φάντασμα που πλανάται πάνω από την κατάληψη…θέλουμε να το κάνουμε φίλο μας, να το κατανοήσουμε και να το ξεπεράσουμε. Οι «κλίσεις» μας δεν θέλουμε να δημιουργούν συνθήκες αποκλεισμού. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθούμε να αποδομήσουμε ιεραρχίες που πηγάζουν από την αντίληψη πως υπάρχουν «άριστοι» και «ειδικοί» που διαχειρίζονται ορισμένα κομμάτια των ζωών μας. Προτάσσουμε την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση. Η οριζοντιότητα εφαρμόζεται μέσω της προσπάθειάς μας να αναγνωρίσουμε τα προνόμια και τις ιεραρχίες που υπάρχουν, και η αυτοοργάνωση υλοποιείται μέσω της προσπάθειας να μοιράζουμε την ευθύνη σε όλα τα μέλη της συνέλευσης για την οργάνωση της διαδικασίας, την δημιουργία, την λήψη και τη πραγμάτωση των αποφάσεών μας. Μέσω των συλλογικών μας διαδικασιών προωθούμε την αυτοδιαχείριση ενάντια σε τακτικές και «λύσεις» που απλόχερα μας παρέχει το κράτος, το κεφάλαιο, η πατριαρχία και κάθε πηγή εκμετάλλευσης ή καταπίεσης. Δημιουργούμε σχέσεις με βάση τα κοινά βιώματα, τις κοινές μας καταπιέσεις, την ανάγκη μας για συλλογικοποίηση, τις πολιτικές μας ανάγκες και συμφωνίες.

Απεύθυνση

Μέσω της απεύθυνσής μας,  θέλουμε να σχηματίσουμε μια κοινότητα. Η δομή και οι εκδηλώσεις της βιβλιοθήκης απευθύνονται στην ευρύτερη γειτονιά της κατάληψης, στην κοινότητα του α/α/α χώρου και σε αντίστοιχες κινηματικές δομές. Η συμμετοχή στην ομάδα βιβλιοθήκης απαιτεί μεγάλη διαθεσιμότητα, αν σκεφτεί κανένα πως περιλαμβάνει μια συνάντηση την εβδομάδα, την συμμετοχή σε ενδεχόμενα αναγνωστήρια, την φροντίδα της διανομής, της δανειστικής βιβλιοθήκης και του αρχείου. Σε κάθε περίπτωση όμως, υπάρχει η δυνατότητα κάποιας ελαστικότητας και η δημιουργία πιο περίπλοκων δυναμικών πέρα από μηδέν και εκατό, εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον και ενημέρωση, διάθεση και κατανόηση των δυσκολιών και των διαφορετικών ταχυτήτων..

Μην διστάσετε να μας προσεγγίσετε. Θα χαρούμε πολύ αν επικοινωνούσαμε άμεσα σε κάποια εκδήλωση ή έμμεσα, μέσω email στο: praplibrary@espiv.net

 

αυτοοργανωμένη ομάδα βιβλιοθήκης

κατάληψης κτήματος πραποπούλου

πεζόδρομος Προφύτου Ηλία 49, Χαλάνδρι, Αθήνα

Οκτ. 2024

 


 

A SELF-PRESENTATION

The library as a facility

The library facility is an integral part of the squat. We recognize the squat’s facilities not as static, lifeless spaces that offer services, but as dynamic fields of encounter, exchange, and creation. The library provides a beautiful home for many books, brochures, magazines, comics, newspapers, encyclopedias, children’s and foreign language books, CDs, and DVDs. These resources help us understand our relationship with ourselves (the pronouns in greek are gender neutral as a political choice), society, and nature. They tell us stories, enrich our imagination, and offer critical tools that help us distinguish between the traits we wish to keep and those we seek to discard or overcome. As such, the squat’s books serve as movement tools and fields of political exchange. We want to read and analyze them together, fostering relationships of camaraderie! Within this framework, the library becomes a space for expression and exposure. Book lending, reading sessions, the printed publications distribution stall, the archive, and events all serve as opportunities to develop relationships with other groups, assemblies, collectives, individuals, and initiatives that wish to engage.

Relationships

The library’s community is vital to its existence. We strive to build relationships beyond the assembly, characterized by continuity over time and based on political attributes such as our common oppressions, rejections, interests and needs, as well as solidarity with those who face repression, assimilation, and do not fit into the molds of the present world. Within the squat, we cultivate comradely relationships that actively or passively challenge the socially imposed relationships and roles. Against the home to work and work to home routine, the lifestyle and the petty-bourgeois obligations, the squat, as a building, provides a space for the physical gathering of bodies, within which the relationships that thrive create a distinct social time. Here, we cultivate the conditions and house our visions, carrying out our lives from a perspective competitive to capitalism. As part of the broader anti-authoritarian, self-organized and anarchist squat movement, the discourse and action radiating from the squat builds a network of relationships that acts as a fortification against the power and domination of our lives by the state, capital, patriarchy, the nation, and all forms of exploitation or oppression.

We aim to create a space where all members feel free and safe to express themselves. We seek to promote open, continuous communication that fosters a climate of trust and mutual understanding. Our goal is for each individual to have the space to share their emotions and disagreements, with awareness and respect for the unique status and identity that each person holds. We seek closeness and truly get to know one another.

We recognize that within a group, roles such as organizer, secretary or peacemaker often emerge, which can lead to excessive fatigue or frustration. For this reason, we aim for an organizational model that filters and manages informal hierarchies, favoritism, cliques, or gendered and power dynamics. The relationships that connect us are very important and we want to take care of them.

Why library?

The library gains significance simply through the presence of an organized collection of printed publications within a space. Its unique composition and curation characterizes our collective coexistence and vice versa. People wander through the library and discovering it as if it were a game. They can visit various eras and places, breaking free from the daily time patterns of work hours and productivity. In this way, people can meet again with themselves and connect with each other. The library and the interaction with its books can be both an internal and a collective, social experience. Coexisting with books is potentially a political act, as it creates the conditions for counter-information (anti-establishment information and knowledge), research, politicization, political fermentation and liberation.

Lending & distribution

The lending library and distribution stall operate at every event that takes place in the squat. We aim to keep their content updated (you can bring something too). The “Lending Book”, located in the library space (look for it as well) helps us keep track of which books are available and which are not, in case someone is looking for one. The lending process aims to develop an organic relationship between the library community, the books, and the space itself. The books in the lending library are movement-related materialand feel no need to belong to anyone.

At our distribution stall we provide a variety of printed publications by free economic contribution. Free contribution is not some kind of cure-all, but the tool that we think challenges the social relations that structure and are structured around capitalist production and commodity exchange. Free contribution differs from a no cost “opportunity”. Apart from removing the class barriers that exchange raises, it challenges each time our established relationship with the products of labour and their exchange. By contributing to the direction of self-organised writing, printing and publishing groups, the distribution of printed publications with free economic contribution promotes a comprehensive critique of capitalism both at the level of the market and that of production and the salary relationship. Eventually, how much does a book cost? The money collected from the stall’s fund is returned to the library community and the squat in the form of new publications for distribution, maintenance of the library and to any expenses for events or other political purposes.

We aim in enriching and renewing the lending library’s books and distribution stall’s publications in a way that strengthens and ensures the longevity of self-organised publishing/authoring/printing groups, collectives and initiatives. Thus, if the material of such a group or initiative is given at a price, we pay for it in advance. Beyond that, if the collective or initiative in question wishes to do so, there is the possibility of a jar for its financial support through free economic contribution.

Finally, we seek to ensure that the material of the library and distribution stall is not determined exclusively by us but is in constant dialogue with any project, individual or collective that wants to exhibit its material in the squat. By regularly renewing it we try to maintain a direct relationship with these projects. At the same time, we want to give space to political conflict and fermentation. Thus, we promote material that is contradictory or even with which we disagree. The library hosts a wide range of publications trying to highlight issues of theory, history, movements and struggles, literature, poetry, art, etc. It is our will the library’s material not to be limited only by the greek language and experience (feel free to bring multi language publications).

Why are we interested in other media of expression (CDs, DVDs, Comics, magazines)?

 Basically, for inclusion reasons. Books are a solution for some people, but for others they are not an option. We seek to make a critique of our privileges by promoting new forms of expression and reading. In terms of academia, we recognize that the knowledge produced by the academy presents reality in a characteristic and purposeful way. Nevertheless, we resort to them, as they cover in range and depth a variety of topics of our interest. In the domination of our lives by the state, the capital and patriarchy, the academy is also involved. Furthermore, we reflect on the privileges that arise from the dominance of ableism. Some people may be facilitated by the electronic or audio medium, as it is more in tune with their lives and daily routines.  At the same time, we choose to provide materials for children so that our community is accessible to all ages. In the same vein we desire an electronic archive, which will create a variety in the way we approach texts, posters, pamphlets, etc.

Archive

Our archive hosts the imprint of the social movement experiences expressed through collective and individual discourse. The archive narrates the stories of the groups and individuals, who have felt or feel the need of keeping a part of themselves here. Of the begining, the continuity and the social antagonism in which the squat is involved, of the neighborhood of Chalandri, of the Athenian northern suburbs and of downtown. The archive narrates the struggles and resistances of different social contexts and circumstances; the opposition to prisons, local struggles, solidarity with migrants, gender and queer struggles, the political (diss)continuity in times of quarantine. The social relations we create take space and are practically reflected within society, writing their own history, competing the establishment’s narrative. By archiving we can learn about and narrate our different origins and destinations, our collective and personal experiences. Wandering through a constellation of different modes of expression such as posters, pamphlets, texts, stickers and banners gives us the opportunity to understand our historical path, to look back on past mistakes and successes, to exercise self-criticism and to overcome ourselves. The squat’s archive preserves, maintains and organizes our material aiming at our collective empowerment. It thus resists the repression that seeks the historical discontinuity and necrosis of our relations.

Assembly procedure

The heart of the library beats at its assembly! We seek to politicise personal experience. We want our procedures, decisions and resolutions to suit us all, without majorities and minorities. Assignment is a ghost hovering over the squat…we want to make it our friend, understand it and overcome it. We don’t want our “inclinations” to create conditions of exclusion. In doing so, we seek to deconstruct hierarchies that stem from the notion that there are “excellencies” and “experts” who manage certain parts of our lives. We promote horizontality and self-organisation. Horizontalism is implemented through our efforts to recognize the privileges and hierarchies that exist, and self-organization is implemented through our efforts to share responsibility among all members of the assembly to organize the procedure, to create and carry out our decisions. Through our collective processes we promote self-management moving against tactics and “solutions” generously provided by the state, capital, patriarchy and any source of exploitation or oppression. We build relationships based on our shared experiences, our common oppressions, our need for collectivisation, our political needs and agreements.

To whom do we address?

Through our address, we want to form a community. The facility and the events of the library are addressed to the broader neighbourhood of the squat, the community of the anarchist, self-organized, autonomous political scene and to related social movement’s facilities. Participation in the library group requires quite a lot of availability, considering that it involves a weekly assembly, participation in reading sessions, taking care of the distribution stall, the lending library and the archive. In any case, however, there is the possibility of some flexibility and the creation of more complex dynamics beyond zero and one hundred, as long as there is interest and proper updates, willingness and understanding of the difficulties and different speeds.

 

Don’t hesitate to approach us. We would be very happy if we came in touch either directly during an event or indirectly, by e-mail at:

praplibrary@espiv.net

self-organised library group of prapopoulos squat

Profitou Hlia 49, Chalandri, Athens, Greece

Oct. 2024

 


[PDF] Self-presentation_Prapopoulos_Self-organised_Library_Group_24 [PDF] Αυτοπαρουσιαστικό_Αυτοοργανωμένης_Ομάδας_Βιβλιοθήκης_Πραποπούλου_24

Για τη συναυλία της Κυριακής 6 Οκτ. 2024

Στις 19 Μάρτιου του 2011, στο κέντρο του Χαϊδαρίου, στην οδό Δαβάκη 20, ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο παπουτσιών καταλαμβάνεται. Έτσι φέρει στην γειτόνια πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, αυτοοργανωμένα μαθήματα, ομάδες μεταφράσεων, προβολές ταινιών, πολιτικές παρεμβάσεις, παρουσιάσεις, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, συναυλίες, γλέντια. Ένα παλιό εργοστάσιο παπουτσιών που μετατράπηκε σε μια στέγη αυτοοργάνωσης, έκφρασης, κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης, ενάντια σε λογικές εμπορευματοποίησης, ιεραρχίας ή κομματικής εξάρτησης ενάντια σε κοινωνικούς και άλλους διαχωρισμούς και διακρίσεις.

13 χρόνια αργότερα, το κατηλείμενο εργοστάσιο γίνεται στόχος της διαρκούς και συνεχιζόμενης επίθεσης της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας με αφορμή και οδηγό εναν από τους κεντρικότερούς εχθρούς των κατειλημένων εδαφών: την ιδιοκτησία. Διότι όλοι οι λόγοι και η λειτουργία των καταλήψεων αποτελούν αναχώματα απέναντι στην κυριαρχία. Γιατί όταν η αλληλεγγύη βρίσκει έδαφος μέσα στον απρόσωπο κόσμο του κέρδους γίνεται εχθρική στην κυριαρχία που τροφοδοτείται από πολέμους και κοινωνική ανισότητα, που σκορπάει το θάνατο μαζικά στα σύνορα των κρατών, βασανίζει, εκτελεί και δολοφονεί μέσα στις φυλακές και τους χώρους εργασίας. Το ελληνικό κράτος πιστό στο ρόλο του, τα τελευταία χρόνια ενισχύει την θανατοπολιτική των συνόρων του, οδηγώντας στον μαζικό πνιγμό προσφύγων στην Πύλο, ενώ βασανίζει και δολοφονεί οπλίζοντας το χέρι των εκτελεστικών οργάνων της αστυνομίας, με πολλά μεταξύ άλλων μέσα στη ατελείωτη λίστα των δολοφονημένων, τις δολοφονίες των ρομά Κώστα Φραγκούλη, Νίκου Σαμπάνη και Χρήστου Μιχαλόπουλου, ενώ στις 23 Σεπτεμβρίου ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει από τα βασανιστήρια στο ατ αγίου παντελεήμονα και Μία Χαριζούλ βρίσκεται νεκρός στο ατ ομόνοιας με το αφήγημα για ακόμη μια φορά να μιλά για αυτοκτονία.

Ταυτόχρονα, εξαπολύει με μεθόδευση και στρατηγίκή μια μεγάλη επίθεση απέναντι στους χώρους οργάνωσης των αντιστάσεων, μέσα στα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές αλλά και με ευρύτερη επέμβαση σε καθε πτυχή της καθημερινότητας. Ο εγκλεισμός και η αποστασιοποίηση επιβάλονται στην κοινωνία όλο και περισσότερο με αποκορύφωμα τα χρόνια της καραντίνας. Βιασμοί και δολοφονίες της πατριαρχίας συγκαλύπτονται μέσα από τους θεσμούς τους κράτους και της κοινωνίας.  Ο εθνικισμός κάθε είδους βρίσκει έδαφος με διάφορα αφήγηματα, συντονιζόμενο με το κύμα του ευρωφασιμού που προσπαθεί να αναπτύχθεί εντός των Ευρωπαικών κρατών. Εργατικά κεκτημένα χτυπούνται με κάθε τρόπο διαχεόντας ολοενα και παραπάνω την ανασφάλεια και την κοινωνική εξαθλίωση, ενώ οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι όλο ένα και κλιμακώνονται, με το ελληνικό κράτος να μας θυμίζει διαρκώς πώς είναι και οι έλληνες φονιάδες των λαών.

Μέσα σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, η αυτοοργάνωση των αναγκών και των επιθυμιών μας αποτελούν επιλογές ζωτικού χαρακτήρα. Η αντιεξουσία το κυτταρό της.

Η συναυλία θα γινόταν στην κατάληψη παπουτσάδικο, απο την αυτοοργανωμένη ομάδα SoWatt.

Η κατάληψη χτυπήθηκε, αλλά οι άνρθωποι και οι σχέσεις τους είναι εδώ.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις για όλους τους λόγους του κόσμου.

αυτοοργανωμένη συναυλιακή ομάδα

pull the plug

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ Pull The Plug

ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ

Το φθινόπωρο του ’22, δημιουργήσαμε τη συναυλιακή ομάδα Pull the Plug. Μετά από τις πρώτες συναυλίες μας καταφέρνουμε να οργανώσουμε και να διατυπώσουμε τις πρώτες μας σκέψεις όσον αφορά την λειτουργία και τις θέσεις μας. Είμαστε μια συναυλιακή ομάδα που οργανώνεται οριζόντια και κινείται με βασικό γνώμονα τον αντι-καπιταλισμό υπό την μορφή της αντι-εμπορευματικότητας, της αυτο-οργάνωσης και της αντι-εξουσίας ως διαδικασία. Κατά προέκταση μας συνδέουν ο αντι-φασισμός και ο αντι-σεξισμός. Το Pull the Plug είναι κομμάτι τη κατάληψης του κτήματος Πραποπούλου λαμβάνοντας κι αυτό μέρος στην αυτο-διαχείριση του χώρου μαζί με τις υπόλοιπες συλλογικότητες και ομάδες που συ-στεγάζονται στη κατάληψη.

Οι αυτο-οργανωμένες συναυλίες λειτουργούν για εμάς σαν ανάσα μέσα στην φρενώδη καθημερινότητα. Είναι ένας κοινός τόπος διασκέδασης, κοινωνικοποίησης και πολιτικής ζύμωσης. Τις βλέπουμε σαν ζωτικό εργαλείο για την διάδοση και διαιώνιση της πολιτικής μουσικής σκηνής, μακριά από ροκ σταρ, χορηγούς και μπράβους. Σε μια συγκυρία που οι χώροι μας μειώνονται αλλά η επιθυμία για αδιαμεσολάβητη έκφραση μεγαλώνει προσπαθούμε να στεγάσουμε τα όνειρά μας μέσα σε μια κατάληψη και να στήνουμε συναυλίες. Γι’ αυτό και θέλουμε να είμαστε ενεργό κομμάτι στην οργάνωση και στήριξή τους, χρησιμοποιώντας και εξελίσσοντας όλα τα εργαλεία που ιστορικά έχουν παράξει οι αυτο-οργανωμένες ομάδες.

ΑΝΤΙΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Από την στιγμή που έχουμε θέσει ως άμεσο στόχο την διοργάνωση συναυλιών, η ανάμειξή μας με τον κύκλο του εμπορεύματος και της αγοράς είναι αναπόφευκτη. Το δικό μας πρόταγμα είναι η εναντίωση στις σχέσεις που έχουν επικρατήσει και δομούν την εμπορευματική κοινωνία. Είμαστε μέρος μιας κατάληψης κάνοντας χρήση και φροντίζοντάς την χωρίς αυτό να γίνεται με όρους ιδιοκτησίας. Η κατάληψη δεν είναι για μας άλλος ένας συναυλιακός χώρος, αλλά ένας πολιτικός και κοινωνικός χώρος, μέρος του πολύμορφου καταληψιακού κινήματος. Πλαισιώνει έναν κοινωνικό τόπο και έναν κοινωνικό χρόνο που δημιουργεί συνθήκες πολιτικής συνάντησης, ζύμωσης και οικοδόμησης αμοιβαίων κοινωνικών σχέσεων πέραν των κυρίαρχων.

Κατά τη διάρκεια των συναυλιών μας λειτουργεί και μπαρ. Για να καταργήσουμε τον οικονομικό αποκλεισμό και να θέσουμε ανάχωμα στις απρόσωπες σχέσεις κατανάλωσης και αντιτίμου χρησιμοποιούμε το εργαλείο της ελεύθερης συνεισφοράς. Τα χρήματα που μαζεύονται από τις συναυλίες μας επιδιώκουμε να «κοινωνικοποιούνται», δηλαδή να επιστρέφονται πίσω στον ευρύτερο ανταγωνιστικό χώρο και την μουσική σκηνή του. Αυτό γίνεται υπό τη μορφή οικονομικής ενίσχυσης για πολιτικά και δικαστικά έξοδα που προκύπτουν ανά περιόδους, στη κάλυψη μεταφορικών εξόδων των μπαντών, στον εξοπλισμό της ομάδας, της κατάληψης κ.α. Όσον αφορά τις οικονομικές ενισχύσεις δεν θέλουμε να έχουμε, λόγω της θέσης μας, τον αποκλειστικό ρόλο του διαχειριστή αυτού του χρήματος. Μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα να δημιουργήσουμε συντροφικές σχέσεις. Γι’ αυτόν τον λόγο, η επιστροφή αυτού του χρήματος στις ανάγκες του ανταγωνιστικού και αυτό-οργανωμένου χώρου επιθυμούμε να γίνεται συν-διαμορφώνοντας.

Για το μπαρ προμηθευόμαστε τα απαραίτητα από το κύκλο της αγοράς. Φαντασιωνόμαστε την οικεία κοινότητα να παράγει τα δικά της ποτά ή τον δικό της ηχητικό εξοπλισμό, παρ’ όλα αυτά ο στόχος αυτός φαίνεται να μην τίθεται ως ρεαλιστικός στο πλαίσιο της καθημερινότητας, τουλάχιστον ακόμη. Ο ανταγωνισμός που επιβάλλει η καπιταλιστική αγορά δεν διευκολύνει την ανάδειξη μιας αγοράς με όρους αυτο-οργάνωσης.

Στο παρελθόν, το εγχείρημα έχουν στηρίξει κυρίως μπάντες της αυτο-οργανωμένης σκηνής. Θέλουμε όμως να δώσουμε πάτημα και σε μπάντες που δεν διατηρούν αποκλειστική σχέση με αυτή. Επιδιώκουμε να γνωριστούμε με τις μπάντες, να χτίσουμε και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Ενάντια στις πελατειακές και υπηρεσιακές σχέσεις θέτουμε ως πρόταγμα τις σχέσεις κατανόησης, συνδιαμόρφωσης και συνεργασίας ώστε να διοργανωθεί, να στηθεί και να περιφρουρηθεί από κοινού η συναυλία. Η αυτο-οργανωμένη σκηνή αποτελεί για μας μια διεκδίκηση χώρου και χρόνου στον αντίποδα της μουσικής βιομηχανίας. Αποτελεί πεδίο συνάντησης που χτίζει τη δική της ιστορία. Θέλουμε με τις μπάντες και τις ομάδες να συν-διαμορφώσουμε και να διαδώσουμε τις ιδέες της αυτο-οργάνωσης.

Δεν έχουμε βρει κάποια λύση, από την άλλη, δε πιστεύουμε πως για να σχηματιστούν αυτό-οργανωμένες συναυλιακές ομάδες θα πρέπει πρώτα αυτή να βρεθεί. Αυτό που μοιάζει σαν «λύση» είναι για μας περισσότερο μια διαδικασία, παρά ένα αποτέλεσμα. Είναι ένα μέσον που είναι παράλληλα και σκοπός. Μια διαδικασία τόσο πάλης με τις εσωτερικές μας αντιφάσεις, όσο και μια πάλη με τον κόσμο της κυριαρχίας και του εμπορεύματος συνολικότερα. Εμμένουμε στο ότι το ψάχνουμε και αρνούμαστε την ύπαρξη μιας καθαρής και ατόφιας κίνησης ή ταυτότητας. Αναγνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε μεταξύ πολλών και ποικιλόμορφων αντιφάσεων όχι μόνο στο κύκλο του εμπορεύματος και των κρατικών σχέσεων, αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή της πραγματικότητας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙ-ΕΞΟΥΣΙΑ

Μέσα στο αντιφατικό αυτό τοπίο της καθημερινότητας, με την εναντίωσή μας στο κράτος και τις καπιταλιστικές παροχές του, δεν επιθυμούμε την αναπαραγωγή μιας καθαρής ταυτότητας. Διεκδικούμε έναν χώρο έκφρασης εντός του ανταγωνιστικού κινήματος, όπου οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας βρίσκουν το έδαφος για να ανθίσουν μέσα από, αλλά και ξεπερνώντας την αντιφατικότητά τους.

Οι αυτο-οργανωμένες δομές αποδεικνύουν στη πράξη πως το κράτος εκπληρώνει όχι απλώς μερικώς, αλλά κακά, στραβά και ανάποδα τις ανάγκες μας και πως η ζωή πέρα από τη κυρίαρχη κοινωνική οργάνωση είναι εφικτή. Η αυτο-οργάνωση ενσαρκώνει για μας μια βίαιη σύγκρουση. Την σύγκρουση των επιθυμιών και των αναγκών μας με αυτές που επιβάλλει η καπιταλιστική πραγματικότητα. Και μιλάμε για επιβολή καθώς η οποιαδήποτε απόπειρα αντίστασης στη λογική του ατομισμού και του εμπορεύματος που καλλιεργεί ο νεοφιλελευθερισμός καταδικάζεται ως ρομαντική, πλανερή, αποτυχημένη και καταστέλλεται βίαια. Ο μηδενισμός κάθε ελπίδας πέραν του καπιταλιστικού μονοδρόμου είναι για μας τρομοκρατία. Η σύγκρουση που επιδιώκουμε θέλει να προκαλέσει ρωγμές στον πολιτισμό του εμπορεύματος και στις απαντήσεις που προωθεί για την επιτέλεση της ζωής μας. Μέσα από την αυτο-οργάνωση ερευνούμε, αναθεωρούμε, καταργούμε και εφευρίσκουμε νέες ανάγκες και επιθυμίες. Αυτό συμβαίνει τόσο στο επίπεδο των βασικών υλικών αγαθών όσο και στο επίπεδο των κοινωνικών. Η αυτο-οργάνωση παράγει λοιπόν αυτο-οργανωμένα υλικά αγαθά, γεγονότα, αλλά και κοινωνικές σχέσεις. Κόντρα στις ανάγκες που μας πλασάρονται έτοιμες, μασημένες και με ετικέτα, η αυτο-οργάνωση προσπαθεί να βρει τα πατήματα για μια νέα κοινωνία ξεκινώντας από τα πιο ρεαλιστικά σχέδια.

Οι αυτο-οργανωμένες δομές αποτελούν κατά τη γνώμη μας μία άμεση έκφραση της αντί-εξουσιαστικής διαδικασίας. Μέσα από αυτές τις δομές επιδιώκουμε την εξάλειψη των ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ μας. Συνελευσιάζουμε οριζόντια προσπαθώντας να γεφυρώσουμε τα γνωστικά και εμπειρικά χάσματα που αναπόφευκτα υπάρχουν μεταξύ μας καλλιεργώντας τη λογική της ανάθεσης και οδηγώντας σε έναν πάγιο και χωρίς δυναμικότητα καταμερισμό της εργασίας. Σε αυτή την κατεύθυνση προσπαθούμε να κάνουμε γνωστά αυτά τα χάσματα και να αναγνωρίσουμε τις υπό-ομάδες συγγένειας με σκοπό να εκμηδενίσουμε την ιεραρχική δομή που τα παραπάνω μπορεί να εμφανίσουν στο εσωτερικό μας. Στις διαδικασίες μας γνωριζόμαστε, κουβεντιάζουμε, δημιουργούμε δεσμούς, γελάμε, θυμώνουμε, νευριάζουμε, γουστάρουμε, ή δεν γουστάρουμε. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι στο περιβάλλον αυτό καταφέρνουμε να ορίσουμε συλλογικά τους όρους με τους οποίους κάνουμε τα παραπάνω και τελικά οργανώνουμε τις συναυλίες μας προσπαθώντας να συγχρονίσουμε τις γνωστικές και εμπειρικές διαφορές μας.

ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ

Ο τόπος έκφρασής μας βρίσκεται στις καταλήψεις και στους εν δυνάμει ελεύθερους χώρους που μπορούν να δώσουν πάτημα για έκφραση, δημιουργία και αλληλεγγύη. Στόχος μας είναι η δημιουργία και στη συνέχεια η συντήρηση μιας καταληψιακής δομής που να ενισχύει πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά τους σκοπούς της κοινότητας του ανταγωνιστικού κινήματος ανάλογα τη συγκυρία και τις ανάγκες της. Βασικό μας μέλημα για τον πρώτο κύκλο συναυλιών μας ήταν να αποκτήσουμε τον βασικό ηχητικό εξοπλισμό για τις συναυλίες μας και γενικότερα για κινηματική χρήση. Αυτό το πετύχαμε εξ΄ ολοκλήρου. Παράλληλα συνεισφέρουμε στην κάλυψη δικαστικών, πολιτικών εξόδων και εξόδων διαβίωσης.

Η Κυριακή απόγεμα επιλέγεται για να αποφεύγουμε τη βραδινή λειτουργία

Κυριακή μια φορά τον μήνα…7 ΝΤΑΝ

0€/kWh !!!

αποδιοργανωμένη συναυλιακή ομάδα

pull the plug

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ

PULL THE PLUG, SHUT IT DOWN

 

αυτοπαρουσιαστικό_pull_the_plug.pdf

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023 , ώρα 8. 00 το πρωί …. Σπύρου Λούη..Είχες πάρει την μηχανή κ ερχόσουν… αλλά ο θάνατος σου έστησε καρτέρι…Ερχόσουν με λαχτάρα να ταισεις τον Ζινο…το άλογο που λίγοι ξέραν κ πολλοι μάθανε κ αγαπήσανε στο Χαλάνδρι..στην κατάληψη Πραπόπουλου. Εκεί που εσύ ερχόσουν 12 χρονια ασταμάτητα..με βροχή..με χιόνι.. με καύσωνα…με φωτιες ..Ήσουν εκεί για όλα.. για τις αρρώστιες του.. τα εμβόλια του …του εδινες τροφή κ αγάπη όπως και σε όλους όσους σε γνώρισαν.Έδινες το κρεβάτι σου, το μπάνιο σου, το φαΐ σου, τον εαυτό σου σε όλους όσους είχαν ανάγκη..Καθάριζες το κτήμα της κάταληψης, το πότιζες, το φύτευες, το φρόντιζες…για όλα έτρεχες…εσύ…Προσκαλούσες τα μικρά παιδιά να έρθουν να χαϊδέψουν τον Ζινο τους…Οργάνωσες μέχρι κ μαθηματα ιππασίας για να κάνουν τα παιδιά. Ο Θοδωρής η Κατερίνα Ο Κώστας ο Ζινο ο Λάκης κ ο Μάιλο σε περιμένουν για πρωινό καφέ ρε φίλε…Τα παιδιά από τις ομάδες σε αναζητούν…Έφυγες ρε μπαγάσα τόσο ξαφνικά…

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΤΙΝΗΣ 1975-2023.

Η παρέα του Ζηνο. Θοδωρής, Κατερίνα, Κώστας, Στάθης..

«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ: να ζούμε» ΖΟΥΜΕ ενάντια στις απαγορεύσεις

«Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε

 του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.

 Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.

Και τη Ζωή πράξη»

Κ. Γώγου

«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ: να ζούμε»

ΖΟΥΜΕ ενάντια στις απαγορεύσεις.

 «Αποφασίζουμε και διατάζουμε». Μια φράση που μας έρχεται από άλλες περιόδους κι όμως θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Πάνε μήνες τώρα που έχουμε χάσει τη μπάλα με τα μέτρα που μας επιβάλλει το κράτος, καθώς με πρόσχημα τον διαβόητο ιό -κι όχι μόνο- απαγορεύονται πλέον οι “άσκοπες” μετακινήσεις, οι ζωές μας περιορίζονται σε 6 κωδικούς και μας επιτρέπουν να “προαυλιζόμαστε” εντός 2 χλμ, μέχρι τις 21:00. Παράλληλα, τα ΜΜΕ σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη, τρομοκρατούν με κάθε πιθανό τρόπο, μετρώντας κάθε μέρα νέα κρούσματα και νεκρούς, προειδοποιώντας (!) για νέα κύματα και νέες μεταλλάξεις, με σκοπό προφανώς να αποδεχτούμε την κανονικότητα που η δημοκρατία ορίζει εις βάρος μας. Κι ενώ μας λένε να είμαστε πειθήνια ρομποτάκια επιτρέποντάς μας μόνο να δουλεύουμε και να καταναλώνουμε, οι πόλεις μας είναι -δυστυχώς- μπατσοκρατούμενες, μιας και σχεδόν μόνο οι μπάτσοι έχουν το ελεύθερο να αλωνίζουν. Στα κανάλια πρέπει να ανεχόμαστε τους συνδικαλιστές μπάτσους να μας μπουκώνουν ευθέως πλέον με τη γραμμή και τα αιτήματα της πιο κατάπτυστης και μισητής κοινωνικής ομάδας. Και σαν να μη μας έφταναν όλοι αυτοί οι εντεταλμένοι ρουφιάνοι να μας τραμπουκίζουν, έχουμε και τους ειδικούς λοιμωξιολόγους, να μας νουθετούν και να μας υποδεικνύουν πώς (δεν) πρέπει να ζήσουμε, για να μην πεθάνουμε. Η οποιαδήποτε όμως εναντίωση στη μπλε στολή, σημαίνει αυτόματα καταστολή, σύλληψη, φακέλωμα, ενώ η αμφισβήτηση της ιατρικής επιστήμης ορίζεται αυτομάτως ως ψεκασμένη. Και κάπως έτσι, το κράτος επιδιώκει να ισοπεδώσει οποιαδήποτε φωνή αντιτίθεται στο υπάρχον.

Αρκούν όμως αυτά; Οι εξουσιαστές μας διαφωνούν. Απαιτούν κι άλλη καταστολή, κι άλλο έλεγχο. Για οτιδήποτε συμβαίνει διακηρύσσουν την ίδρυση μιας ακόμα υπηρεσίας μπάτσων, λες και δεν έχουμε βαρεθεί να τους βλέπουμε στις γειτονιές μας και στο κέντρο της πόλης. Μπάτσοι για τα ΜΜΜ (δε μας φτάναν ρουφιάνοι, ελεγκτές, σεκιουριτάδες) και μπάτσοι για τα πανεπιστήμια, γιατί πρέπει κι οι φοιτήτριες να το βουλώσουν. Είναι εμφανές ότι κάθε μορφή αντίστασης πρέπει να παταχθεί, γι’ αυτό με ταχείς ρυθμούς προωθήθηκε το νομοσχέδιο απαγόρευσης των διαδηλώσεων.  Προαπαιτούμενο πλέον για την παρουσία μας στο δρόμο είναι η συγκατάθεση των μπάτσων για το δρομολόγιο, για τον “υπεύθυνο”, για το αν θα “κατεβούμε” στο οδόστρωμα, σε μία ή δύο λωρίδες. Δεν αρκεί όμως η απαγόρευση διαδηλώσεων, το κράτος απαιτεί απόλυτη σιγή. Πρόσφατα, ψηφίστηκε τρομονόμος στις τέχνες και το ίδιο επιδιώκουν να γίνει και στα social media. Η λογοκρισία γίνεται πλέον πραγματικότητα σε κάθε έκφανση του δημόσιου λόγου/χώρου και επεκτείνεται και στο διαδίκτυο.

Ταυτόχρονα, οι «αόρατοι/ες» αυτής της κοινωνίας, μετανάστ(ρι)ες, έγκλειστοι κι έγκλειστες σε φυλακές και ψυχιατρεία υφίστανται μια άνευ προηγουμένου περιστολή των λιγοστών ελευθεριών τους: απαγόρευση εξόδων, μεταγωγών και αδειών για μήνες, απαγόρευση επισκεπτηρίων (π.χ. Φυλακές Χανίων), απαγόρευση μέχρι και προαυλισμού όπως έγινε πρόσφατα στις πτέρυγες Α και Δ του Κορυδαλλού. Κι αν κάτι μπορεί να συνοψίσει την κατάσταση στα κελιά της δημοκρατίας, είναι η περίπτωση του πολιτικού κρατούμενου και απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα, που επιδεικτικά και αδιάλλακτα το κράτος τον “αφήνει” να πεθάνει με την επανειλημμένη άρνηση μεταγωγής του από το Δομοκό στον Κορυδαλλό.

Κι αν κάπου συντείνουν όλα όσα αναφέραμε μέχρι εδώ είναι ότι η εξουσία αντλεί τη δύναμή της από την πειθάρχηση και την καταστολή, από την τρομοκρατία και την απειλή του θανάτου. Ένα χρόνο τώρα βιώνουμε την επιτομή της θανατοπολιτικής: δε μας αφήνουν να ζήσουμε, για να μην “πεθάνουμε”. Κι αν κάτι μας δίδαξε η πρόσφατη πολιτική ιστορία, είναι ότι δεν περιμένουμε από κανέναν να μας σώσει. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη προς τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, ενώ γνωρίζουμε πως το κράτος πρόνοιας δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από καμία “πανδημία”. Το σώμα μας αποτελεί για ακόμα μια φορά πεδίο αγώνα. Το σύνθημά μας “Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές” έχει επαληθευτεί με τον πιο δυστοπικό τρόπο.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, εντάσσονται οι επιθέσεις των ένστολων δολοφόνων σε γειτονιές όπως το Χαλάνδρι κι η Νέα Σμύρνη. Καλέσαμε δημόσια διαδήλωση στη γειτονιά μας, για να μιλήσουμε για όλα όσα μας πνίγουν. Μέσα στη λαϊκή του Κάτω Χαλανδρίου ομάδες ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ μας επιτέθηκαν και μας κυνήγησαν ανάμεσα στους πάγκους, επειδή ανοίξαμε δύο πανό και φωνάξαμε συνθήματα. Δεν καταγγέλλουμε, ούτε θέλουμε να παρουσιαστούμε ως θύματα. Το κράτος έκανε απλώς τη δουλειά του και μας επιτέθηκε, όπως άλλωστε καθημερινά συμβαίνει σ’ όλες τις γειτονιές, όπου η αυθαιρεσία των μπάτσων πάει χέρι-χέρι με την ατιμωρησία τους. Αγέλες ένστολων φρουρών χτυπάνε, διαπομπεύουν, φορτώνουν με κατηγορίες όποιον και όποια επιθυμούν. Προφανώς, δεν περιμένουμε καμία ΕΔΕ και καμία δικαστική απόφαση να περισώσει κάτι. Μόνοι και μόνες μας βάζουμε τα σώματά μας ανάχωμα στη δυστοπία που βιώνουμε και γνωρίζουμε ότι μπορεί να αντιμετωπίσουμε συνέπειες, τις οποίες συλλογικά θα διαχειριστούμε. Κι αν κάτι μπορεί να σταματήσει την επέλαση των μπάτσων στις γειτονιές μας, είναι μόνο οι κοινωνικές αντιστάσεις: από τη γιούχα στα ένστολα καθάρματα, μέχρι τα πρόσφατα πεσίματα στους μπάτσους στη Νέα Σμύρνη, μέχρι τις εξεγέρσεις μας. Στεκόμαστε ενάντια στην καταστολή έμπρακτα στο δρόμο και είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε αντιπολίτευση επιχειρεί να αντλήσει πολιτική υπεραξία στις πλάτες μας προωθώντας εκλογικές αυταπάτες. Οπλίζουμε την μνήμη και οργανώνουμε την κοινωνική αντίδραση που θα τους πνίξει, από τη Νέα Σμύρνη ως το Χαλάνδρι και σε κάθε γειτονιά. Έτσι απαντάμε στη βία του κράτους.

            Κι είναι ίσως τραγική παράλειψή μας που δεν αναφερθήκαμε ως τώρα στο μαγικό εκσυγχρονισμό της εργασίας. Οι μισές από μας κλειδωμένες στο σπίτι, αναγκασμένες να υπακούμε σε κάθε εντολή των αφεντικών ασχέτως ωραρίου, σε καθεστώς «τηλεργασίας», μιας εργασίας απελευθερωμένης από τις εργασιακές δεσμεύσεις και κεκτημένα. Οι άλλοι μισοί άνεργοι ή δουλεύοντας εξαντλητικά ωράρια με μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές μας ανάγκες, χωρίς χαρτιά και εξοδόχαρτα: ντελιβεράδες κι εργαζόμενες στον τομέα της εστίασης και της υγείας, νταντάδες, ανειδίκευτα, (άλλα και σ’ οποιονδήποτε τομέα της παραγωγής) αντιλαμβανόμαστε ότι τα εργασιακά δικαιώματα είναι ένα ανέκδοτο, ενώ οι εργατικοί νόμοι είναι η φάρσα των αφεντικών στις πλάτες μας. Και σαν να μην έφταναν αυτά προσπαθούν να μας πείσουν για μια νέα αγορά όπου οι διεκδικήσεις δεν χωράνε, γιατί είμαστε όλοι «συνεργάτες» και “freelancers” (πχ wolt, ατομικές συμβάσεις). Ενόψει των παραπάνω, δηλώνουμε ότι δεν έχουμε πια κανένα αίτημα να απευθύνουμε προς το κράτος, ούτε και περιμένουμε κάτι από αυτό. Αγωνιζόμαστε εναντίον του με όλες μας τις δυνάμεις, η μία δίπλα στο άλλο. Ο αγώνας μας δεν είναι ούτε νόμιμος, ούτε παράνομος. Είναι αναγκαιότητα.

Να σαμποτάρουμε τις εθνικές φιέστες

Κι ενώ οι κρατικές μηχανές δουλεύουν στο τέρμα σπέρνοντας φόβο και καταστολή, τα «εθνικά γαλόνια» βρίσκουν την ιδανική ευκαιρία να εξαπολύσουν τις ιαχές μισαλλοδοξίας και να ράψουν τα γιορτινά τους κοστούμια. Τα 200 (σχεδόν) χρόνια από την “ελληνική επανάσταση” γίνονται το τέλειο εργαλείο από την πλευρά της κυριαρχίας την καταλληλότερη στιγμή, να καλέσει ξανά το ποίμνιο του προς εθνική επιστράτευση.  Ένας διάχυτος λόγος περί έθνους, ηρωικών κατορθωμάτων, αλυτρωτισμού, μιλιταριστικού παροξυσμού και γαλανόλευκης πίστης (με τις αριστερές ευλογίες) στο δημόσιο πεδίο, αποπειράται να μας κάνει να ασφυκτιούμε για άλλη μια φορά.

Το ελληνικό κράτος “ευπειθώς αναφέρει” τον εξ’ ανατολής κίνδυνο και τη λιγοστή του επιρροή στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη, παρουσιάζοντας διαρκώς μια εικόνα θυματοποίησης, επικαιροποιώντας τη μεγάλη ώρα για εθνική συσπείρωση. Κι επειδή το σύστημα της εκπαίδευσης είναι η εκπαίδευση του συστήματος, αρωγός στα εθνικά πλάνα είναι το γνωστό σε όλους/ες μας Ε.Κ.Π.Α. Έχοντας αναλάβει πλήρως την ενορχήστρωση της εθνικής καμπάνιας με διαδικτυακές -για την ώρα- εκδηλώσεις και σεμινάρια ελληνικής κατήχησης, γίνεται η αιχμή του δόρατος για την πολεμική επιχείρηση.

Οι εθνικοί εορτασμοί δεν έμειναν στη δυσοσμία των media και αποπειράθηκαν να μολύνουν και τους τοίχους της μητρόπολης. Ο Δήμος Αργυρούπολης-Ελληνικού με την παρουσία των μπάτσων -μόνο έτσι θα ήταν εφικτό άλλωστε- “προσέλαβε” εγκεκριμένο γκραφιτά με εθνικό-φασιστικά διαπιστευτήρια ονόματι «Εύρυτο», να δώσει τόνο εθνικού καρναβαλιού, σχεδιάζοντας τους “ήρωες” του ‘21 με σπρέι. Δε λογάριασαν όμως πως οι τοίχοι των γειτονιών μας είναι ήδη λερωμένοι με αντιεθνικά συνθήματα από όσους και όσες δεν ψήνονται με το εθνικό παραμύθι και δεν αφήσαμε ούτε μέρα ζωής σε αυτά τα έργα τέχνης. Η γλώσσα όμως του μιλιταρισμού και οι εθνικές αφηγήσεις δεν είναι άλλη από τη γλώσσα της κυριαρχίας, κι’ εμείς δεν μάθαμε ποτέ να την μιλάμε, όσο πειστικά κι αν προσπαθούν να μας την πλασάρουν ΜΜΕ, εκπαιδευτικά ιδρύματα και εθνικός συρφετός.

Όταν η ελευθερία γίνεται παράνομη, μόνο οι παράνομοι είναι ελεύθεροι

Σε πείσμα των ζοφερών καιρών, εμείς διαλέγουμε να μην συστρατευόμαστε με κρατικές επιταγές και επιστημονικές αυθεντίες. Εντοπίζουμε την κρατική επέμβαση σε κάθε πτυχή της ζωής μας και αρνούμαστε να ποινικοποιήσουμε τους/τις γύρω μας, την ώρα που οι καταπιεστές επιχειρούν να επιβάλλουν μαζική κοινωνική επιτήρηση. Απέναντι στον ατομικισμό αντιπροτείνουμε τη συλλογική ζωή, διαχειριζόμαστε συλλογικά το φόβο και  αποδομούμε την αφήγηση της κυριαρχίας, αντιτάσσοντας το δίκαιο των αγώνων μας. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την απειθαρχία και την Αλληλεγγύη.

Αρνούμαστε να ακούσουμε πως πρέπει να ζήσουμε και απαντάμε με τους δικούς μας όρους: σπάμε τις απαγορεύσεις στο δρόμο με παρεμβάσεις και διαδηλώσεις, γεμίζουμε τις πόλεις με τα δικά μας περιεχόμενα. Το κράτος και οι ορδές των πάνοπλων μπάτσων αδυνατούν να μας κλειδώσουν σπίτι. Το μαρτυρούν  οι γεμάτοι δρόμοι των πόλεων, τα πάρκα κι οι καβάτζες μας μετά τις ώρες της νυχτερινής απαγόρευσης, οι καταλήψεις μας που δε συμμορφώνονται σε περιοριστικά μέτρα. Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με τους φίλους και τις φίλες μας, με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας, όποτε κι όπως εμείς αποφασίζουμε. Δε θα απομονωθούμε: έχουμε επιλέξει τη Ζωή, σε πείσμα της κρατικής τρομοκρατίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ξέρουμε ότι ο φόβος θα αλλάξει στρατόπεδο. Σύντομα.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ, ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ: ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ, ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ!

 

Μάρτιος 2021

συνέλευση Κατάληψης Κτήματος Πραποπούλου

 το κείμενο σε pdf: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ζούμε_τελικό

Μπορεί οι φούστες μας να είναι κοντές… αλλά η μνήμη μας όχι! (αφίσα)

Μπορεί οι φούστες μας να είναι κοντές…αλλά η μνήμη μας όχι!

Τον τελευταίο καιρό έρχονται στην επιφάνεια όλο και περισσότερες καταγγελίες βιασμών και κακοποιήσεων καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι καταπιεστές μας δεν είναι άλλοι από τους καθημερινούς άντρες, τα αφεντικά μας, τους συναδέλφους μας, τους προπονητές, τους γείτονες και τους γκόμενους μας. Τα ίδια τα υποκείμενα δίνουν ορατότητα στη βία που δέχτηκαν και δέχονται στον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού και όχι μόνο.

Ωστόσο, ο λόγος που κυριαρχεί αναπαράγει μία νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί ατομικής ευθύνης και ατομικής διεκδίκησης και προτάσσει τον ανθρωπισμό και τον δικαιωματισμό καταδικάζοντας την βία με όρους αφαιρετικούς και αποπολιτικοποιημένους. Πουθενά δε γίνεται λόγος για την πατριαρχία ως μία συστηματική καταπίεση και για την έμφυλη βία και καταστολή που δέχονται τα θηλυκά σώματα και όσα αποκλίνουν από την κυρίαρχη ταυτότητα του έλληνα cis straight άντρα. Αντίθετα, πολλές φορές ο βιασμός και η κακοποίηση σχετικοποιούνται, αξιολογούνται ως περισσότερο ή λιγότερο ανεκτά ανάλογα με την ενηλικότητα ή την ανηλικότητα της/του επιζώσας/όντος, ή λειτουργούν ως αφορμές για ομοφοβικά και ψυχοφοβικά ξεσπάσματα όπως στην περίπτωση του βιαστή Δημήτρη Λιγνάδη.

Στην προσπάθεια του ελληνικού κράτους, μιας πατριαρχικής κοινωνίας και των Μ.Μ.Ε. να ξεπλύνουν τον σεξισμό τους…

Δεν ξεχνάμε πως οι δημοσιογράφοι είναι αυτοί που κανονικοποιούν την έμφυλη βία, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες. Δε ξεχνάμε  τα «εγκλήματα πάθους», τους χαρακτηρισμούς «παθολογικά ζηλιάρηδες» και «ψυχολογικά ασταθείς». Δεν ξεχνάμε  ποιοι κατασκεύασαν τους «δράκους» και ποιοι μετέδωσαν χωρίς καμιά συναίνεση τους βιασμούς μας σαν αποσπάσματα ταινιών πορνό. Δεν ξεχνάμε ποιοι έστρεψαν το δάχτυλο σε εμάς, μας ονόμασαν τσούλες, τρελές, μπερδεμένες, θύματα, «εκ γενετής υποτακτικές» και μας ζήτησαν να δείξουμε κατανόηση απέναντι στους καταπιεστές μας.

Δεν ξεχνάμε όλες τις φορές που  η αστική δικαιοσύνη προσπάθησε να μας μάθει ότι ο βιασμός μας είναι μια συναινετική σεξουαλική πράξη, που επικαλέστηκε τις ανήθικες για την ηθική τους προσωπικές μας επιλογές την ίδια στιγμή που αναγνώρισε συστηματικά κάθε λογής ελαφρυντικό του βιαστή ή γυναικοκτόνου. Δε ξεχνάμε την συστηματική αθώωση των βιαστών μας, την καταδίκη της 22χρονης στην Κόρινθο που κατάφερε να σκοτώσει τον επίδοξο βιαστή αυτής και της φίλης της καθώς και την καταδίκη κάθε άλλης γυναίκας που τόλμησε να αυτοδικήσει και να αντισταθεί στον κακοποιητή της.

Δεν ξεχνάμε την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών το 2012, των σεξεργάτριών και μεταναστριών σε Κρανίδι και Μυτιλήνη, την δολοφονία και την διαπόμπευση της Zackie-oh, τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις κρατούμενων θηλυκοτήτων,  την Αμάρινθο και την Ξάνθη. Δεν ξεχνάμε τη μάτσο ελληνική «λεβεντιά», την πατριαρχική οικογένεια και τους “greek lovers”.

Διεκδικούμε ορατότητα, όποτε και όπως θέλουμε εμείς, στις καταπιέσεις, τις παραβιάσεις και τις κακοποιήσεις που δεχόμαστε καθημερινά.

Πολεμάμε την πατριαρχία η μία δίπλα στο άλλο, εργάτριες, σεξεργάτριες, μετανάστριες, ανωμαλάρες, καταπιεσμένες

 

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

 

Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου

* η αφίσα αποτελεί πρωτοβουλία των θηλυκοτήτων της συνέλευσης

Αφίσα για τα 200 (σχεδόν) χρόνια ελληνικού έθνους-κράτους

Η αφίσα τυπώθηκε στην αθήνα τον φεβρουάριο του 2021 εν όψει της εθνικής φιέστας του ελληνικού κράτους

 

Να σαμποτάρουμε τις κυριαρχικές αφηγήσεις και την απάτη των εθνικών ιδεωδών,

να γίνουμε συνειδητά προδότες/ριες της εθνικής ενότητας.

Να προτάξουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους/ες και την εξέγερση απέναντι σε κράτη και αφεντικά.

Για την επανάσταση, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση

 

Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις

200_xronia_keimeno_2021.pdf

αφίσα_200_χρόνια

αφίσα και κείμενο ενάντια στην κρατική καταστολή

*αφίσα και κείμενο που κυκλοφορούν στις γειτονιές της αθήνας*

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ

Εδώ και 8 μήνες, το κράτος εκμεταλλευόμενο την Covid-19, προσπαθεί να μας επιβάλλει να μιλάμε τη γλώσσα της υποταγής και της συναίνεσης μέσα από την έκδοση αλλεπάλληλων διαταγμάτων, την εφαρμογή «υγειονομικών μέτρων» και την επιχείρηση εμπέδωσης ενός «δόγματος του σοκ» με διαδοχικούς περιορισμούς και νέες απαγορεύσεις. Για να κυριαρχήσει όμως ο «νόμος της σιωπής», χρειάστηκε  η εκχώρηση συναίνεσης από όλο το πολιτικό φάσμα (της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, συμπεριλαμβανομένης) και παράλληλα επιστρατεύθηκαν ολοκληρωτικές προπαγανδιστικές τεχνικές, με τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ να ενοχοποιούν την κοινωνία μέσω της «ατομικής ευθύνης» για τη διασπορά και τους εκατοντάδες νεκρούς, να ξερνούν ασταμάτητα φόβο και να εξυμνούν τις κρατικές επιλογές. Ταυτόχρονα, κάθε φωνή και κίνηση αμφισβήτησης στις κυριαρχικές προσταγές παρουσιάζεται ως κοινωνική απειλή και σκόπιμα ομογενοποιείται με τον «ψεκασμένο» ή ακροδεξιό οχετό. Η κρατική διαχείριση της Covid-19 επιχειρεί να «χτίσει» μια νέα εθνική συστράτευση απέναντι στον «αόρατο εχθρό», στοιχίζοντας τον πληθυσμό πίσω από το άρμα των κρατικών διαταγών

…ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ

Μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκών και αλλητροφοδοτούμενων κρίσεων,η καταστολή αποτελεί το «σημείο ισορροπίας» για το κράτος και το κεφάλαιο σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, στον ελλαδικό χώρο, η επίθεση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, η ανάσυρση της θεωρίας των δύο άκρων (με αφορμή την απόφαση της δίκης της ΧΑ), η ασφυκτική παρουσία των μπάτσων και η μετατροπή τους σε διαχειριστές των υγειονομικών μέτρων, η χουντικής προέλευσης απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων σε όλη τη χώρα, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» μέσω των εκκενώσεων καταλήψεων, τις δικαστικές ομηρίες και φυλακίσεις αγωνιστ(ρι)ών, την εκκένωση του Πολυτεχνείου στις 13/11/20, τον ξυλοδαρμό διαδηλωτ(ρι)ών και τη στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων, αποτελούν προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και την εδραίωση του συστήματος εξουσίας. Η εξάπλωση της λοίμωξης Covid-19 αποτελεί τον καταλύτη για τον καθολικό μετασχηματισμό κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής από την πλευρά της κυριαρχίας. Η περαιτέρω «απορρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων (απλήρωτες υπερωρίες,τηλεργασία, εκ περιτροπής εργασία κτλ), η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης (τηλεκπαίδευση, λουκέτο στα ΑΕΙ, νομοσχέδια εντατικοποίησης για τα σχολεία κτλ), η επιβολή περιορισμών στις κοινωνικές επαφές (την ίδια στιγμή που άνθρωποι στοιβάζονται σε ΜΜΜ, σχολεία και εργασιακούς χώρους) με την παράλληλη απονέκρωση του δημόσιου χώρου, καθώς και η γενίκευση της χρήσης της τεχνολογίας για την επιτήρηση και τον κοινωνικό έλεγχο, δεν αποτελούν «εικόνες» ενός μακρινού μακάβριου μέλλοντος, αλλά όψεις της αδιανόητης δυστοπίας που ζούμε στο σήμερα.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, να αντιτάξουμε τα προτάγματα και τις πρακτικές της συλλογικοποίησης και της αυτοοργάνωσης. Να μην αρκεστούμε στην επιβίωση, αλλά να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απέναντι στο δόγμα “σπίτι – δουλειά – οθόνη” να δημιουργήσουμε εστίες άρνησης και αντίστασης. Να μην αφήσουμε το φόβο,την κατάθλιψη και την απομόνωση να κυριαρχήσουν, αλλά να τα μετατρέψουμε σε οργή και αγώνα ενάντια στην«πανδημία» του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του επελαύνοντος ολοκληρωτισμού.

 

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ

ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,

ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις

 

κείμενο ενάντια στην κρατική καταστολή

αφίσα ενάντια στην κρατική καταστολή

Να πολεμήσουμε τον ιό της πατριαρχίας η μία δίπλα στο άλλο

Στους δρόμους, στις πλατείες, στο σπίτι, στη δουλειά…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη πρόσφατα στη γειτονιά μας. Στις 10/10 έγινε απόπειρα βιασμού μιας 19χρονης από δύο άντρες οι οποίοι της επιτέθηκαν σε ένα στενάκι κοντά στο μετρό Αγίας Παρασκευής  λίγο πριν τις 12 το βράδυ. Η κοπέλα κατάφερε να διαφύγει προς τον κεντρικό δρόμο. Η καταγγελία αυτή αποτελεί ένα σημείο ορατότητας μέσα σε ένα φάσμα καταπιέσεων που βιώνουμε όλα καθημερινά.

#menoumespiti Εμείς τα ίδια ξέρουμε ότι οι χώροι υπό δημόσια κρατική διαχείριση δεν ήταν χώροι στους οποίους μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ελεύθερες. Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα σχολεία, τα πάρκα και οι αγορές είναι χώροι στους οποίους ριζώνει βαθιά και αναπαράγεται η έμφυλη καταπίεση. Είναι οι χώροι στους οποίους έχουμε νιώσει τα σώματα μας να καταστέλλονται όταν δεν πειθαρχούν στα πρότυπα μιας cis ετεροκανονικότητας και πατριαρχίας , να αντικειμενοποιούνται, να δέχονται τη βία του ανδρικού βλέμματος, των χλευασμών και των υποτιμήσεων, να εκφοβίζονται, να κακοποιούνται, να βιάζονται και να δολοφονούνται.  Η ιστορία του αποκλεισμού των σωμάτων μας από το δημόσιο χώρο και τη «δημόσια ζωή» είναι μεγάλη και περιλαμβάνει τον περιορισμό μας σε συγκεκριμένους αποδεκτούς ρόλους και την εξώθηση μας σε αυτό που «εγγενώς μας αρμόζει», την ιδιωτική σφαίρα, την οικογένεια και την αναπαραγωγή. Τώρα, λοιπόν, που το κράτος μας λέει να μείνουμε σπίτι για να προστατευτούμε, πιστέψτε μας, δεν είναι κάτι που μας είπαν πρώτη φορά.

Κατά την περίοδο της κρατικής διαχείρισης του Covid-19 η καταστολή στο δημόσιο χώρο έχει αυξηθεί. Πατριαρχικοί θεσμοί όπως το κράτος και η οικογένεια ενδυναμώνονται και οι δρόμοι αδειάζουν και ταυτόχρονα γεμίζουν με τα εκτελεστικά όργανα ενός άλλου κατεξοχήν αρρενωπού θεσμού, της αστυνομίας. Και το παραμύθι συνεχίζεται πως όλοι αυτοί θα μας προστατέψουν. Εμείς όμως δεν έχουμε τέτοιες αυταπάτες, θυμόμαστε πως το κράτος είναι αυτό που δικαιώνει, αναπαράγει και επιβάλει την καταπίεση και κακοποίηση μας και πώς η οικογένεια είναι αυτή που μας έμαθε πώς πρέπει να ντυνόμαστε και να συμπεριφερόμαστε για να μην «προκαλούμε»  μέσα και έξω από το σπίτι. Ακόμη, πολυάριθμες είναι οι γυναικοκτονίες από μπάτσους εντός και εκτός υπηρεσίας αλλά και τα περιστατικά παρενόχλησης από τους ίδιους στους δρόμους, ακόμα και οι εκδικητικές προσαγωγές γυναικών που      αντιστάθηκαν σε αυτή .

Ανάμεσα όμως στο μαύρο και στο γκρι, από τις ιστορίες των γιαγιάδων μας μέχρι τις συλλογικές μας απαντήσεις, υπήρξαν στιγμές που βρεθήκαμε στο δημόσιο χώρο η μία δίπλα στο άλλο, συναντηθήκαμε, ενδυναμωθήκαμε, αντισταθήκαμε, αυτοδικήσαμε. Από τον καφέ με την γειτόνισσα μέχρι τις συλλογικές μας φεμινιστικές παρεμβάσεις οικειοποιηθήκαμε  τους χώρους μας, διαρρήξαμε το ιδιωτικό και το δημόσιο, διεκδικήσαμε την ορατότητα της καταπίεσης μας και αντιταχθήκαμε σε αυτή.  Το πρόσκαιρο και ξαφνικό ενδιαφέρον του κράτους για την «κακοποίηση των γυναικών» και την «ενδοοικογενειακή» βία δε μας παραπλανούν. Είναι άλλη μία προσπάθεια, να την κανονικοποιήσει και να την δικαιολογήσει φιμώνοντας τις ριζοσπαστικές απαντήσεις που δίνονται από εμάς τις ίδιες.

…θέλουμε να είμαστε ελεύθερες όχι γενναίες

 

*Το περιστατικό καταγγέλθηκε στη σελίδα «Χάρτης καταγραφής σεξιστικής/έμφυλης βίας» (sexharassmap.espivblogs.net)

να_πολεμήσουμε_τον_ιό_της_πατριαρχίας_η_μία_δίπλα_στο_άλλο

 

Κατάληψη  Κτήματος Πραποπούλου

praposquat.espivblogs.net

*ο λόγος του κειμένου αποτελεί πρωτοβουλία των θηλυκοτήτων της συνέλευσης

«ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΜΑΣ»

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες είναι πολύ ξένο για την εμπειρία μας, αλλά ακόμη περισσότερο είναι τρομακτικό ως προς τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει. Ακόμα και το τί στην πραγματικότητα έχει συμβεί και συμβαίνει με αυξανόμενη ένταση δεν είναι κάτι που δέχεται μία σίγουρη ερμηνεία. Αυτό εδώ το κείμενο δεν έχει σκοπό να αναλύσει την κατάσταση εξ’ ολοκλήρου, να πιάσει κάθε πτυχή της και να δώσει εξηγήσεις. Δεν προσπαθεί να μαντέψει τι θα γίνει και σίγουρα δεν έχει γραφτεί από γιατρούς που μπορούν να πουν λεπτομέρειες και απόψεις για τον ιό.

Και αυτά, από επιλογή δεν τα κάνει. Γιατί μέσα στη φρενίτιδα των ημερών προσπαθήσαμε να κάνουμε μερικά από τα λίγα πράγματα που έχουμε κατακτήσει καιρό πριν σκάσει αυτή η νέα κρίση. Δηλαδή, έχουμε μάθει σαν συλλογικότητα να συζητάμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε από κοινού τον κόσμο. Δυσπιστούμε όταν το κράτος και η επιστήμη του μας επιβάλλουν μια αφήγηση για το τι συμβαίνει. Όχι σαν γνώστες των κρατικών πολιτικών στο σύνολό τους, αλλά σαν υποκείμενα που αντιλαμβάνονται το κράτος σαν έναν a priori εχθρικό μηχανισμό. Έναν μηχανισμό εξουσίας και καταπίεσης, επιβολής και πειθάρχησης, έναν μηχανισμό που ξεπερνά τα αυστηρά όρια μίας κυβέρνησης και των μπάτσων. Έναν μηχανισμό που εισβάλει σε πολλά πεδία του κοινωνικού και έχει ως κύριο στόχο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών. Το κράτος δεν λειτουργεί με γνώμονα την υγεία των πολιτών του. Ο ανθρωπισμός του είναι η μέθοδος διαφύλαξης της παρούσας σαπίλας κάνοντάς την πιο υποφερτή για τους εξαθλιωμένους. Με αυτήν τη διαπίστωση και δυσπιστία ξεκινάμε να αναλύουμε τον κόσμο. Για αυτόν τον λόγο, στην αφήγηση περί ιού προσπαθούμε να κοιτάμε περισσότερο τις κρατικές προσταγές και αφηγήσεις. Γιατί αυτό αρμόζει σε αυτό που είμαστε.

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι αυτή τη στιγμή δε δουλεύουν και αυτοί που δουλεύουν βρίσκονται στην πίεση ακόμη πιο πολύ από πριν. Οι δρόμοι μας έχουν στημένα μπλόκα μπάτσων και οι από τα πριν φίλοι τους στραβοκοιτάνε από τα μπαλκόνια όσους κυκλοφορούν με το χέρι κολλημένο στο τηλέφωνο για να ρουφιανέψουν. Η πατροπαράδοτη πατριαρχία και ο σεξισμός αυτής της κοινωνίας καλπάζει πίσω από τις κλειστές πόρτες και στα άδεια στενά. Μαζί με την απουσία της μπλε ταυτότητας εμφανίστηκε και ένα νέο χαρτί που δυσκολεύει την παρουσία στο δημόσιο χώρο αν είσαι μετανάστης ή ρομά. Μια κανονικότατη άσκηση πολέμου συντελείται με αφορμή τον ιό και το πιο τρομακτικό είναι ότι δεν σηκώνει καμία απολύτως αμφισβήτηση. Αριστερές και δεξιές απόψεις συγκλείνουν τόσο που δύσκολα τις ξεχωρίζει κανείς ζητώντας περισσότερο «κράτος πατέρα» για να μας σώσει. Και σε αυτόν τον κυκλώνα είναι η μοναξιά και ο ατομικισμός που προβάλλονται σαν τα αγαθά που θα μας ξελασπώσουν από την νέα αυτή κρίση.

Ορίστε μερικοί πολύ επιγραμματικοί λόγοι για να δυσπιστούμε: Δεν είναι δουλειά μας να εξηγήσουμε ιούς. Είμαστε συλλογικά υποκείμενα που κουβαλάνε μία θέση σε αυτή την κοινωνία. Δεν είναι όλη η κοινωνία ένα πράγμα. Και όταν αφηγήσεις λένε πως αυτήν την κρίση την περνάμε όλοι μαζί κρύβουν εσκεμμένα ότι όσο πιο κοντά στον πάτο είσαι, τόσο περισσότερο θα κληθείς να πληρώσεις τα σπασμένα της. Οι κρατικές προσταγές όμως, δεν είναι μονόδρομος. Αν έχουμε μία ευθύνη αυτή είναι η πολιτική ευθύνη να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να λειτουργούμε αντιεξουσιαστικά, συλλογικά και οριζόντια, κόντρα σε ανθρωπιστές και μεσολαβητές. Γιατί κανείς άλλος δεν θα ενεργήσει για το συμφέρον μας πέρα από όσες και όσους πλήττονται μαζί με εμάς.

Η δυσπιστία μας προς το κράτος και την εξουσία είναι το εργαλείο μας για να μην αναπαράγουμε τον λόγο τους. Όσο δύσκολο είναι αυτό σε τέτοιους καιρούς, τόσο πιο επιτακτικό γίνεται. Αν δεν μιλάμε, αν δε σταθούμε η μία δίπλα στον άλλο, αν ξεχάσουμε πως επιβιώναμε πριν, σαν συλλογικά υποκείμενα, τότε κινδυνεύουμε να υποστούμε πολύ χειρότερα από το να κολλήσουμε κάποιον ιό.

 

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Απρίλιος 2020

 

 

1 2 3 6