Συντάκτης: praposquat

Ψηφίζω, ψηφίζεις, ψηφίζει, ψηφίζουμε, ψηφίζετε, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ

Η ψήφος είναι εικόνα στις ειδήσεις, στην αυτοοργάνωση γεννιούνται οι συνειδήσεις

(Θα σου δώσω ως πολλαπλώς υπονομευμένο «δικαίωμα» αυτό που ανέκαθεν σου ανήκε).

Οι εκλογές δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη στιγμή του πολιτικού χρόνου. Παρουσιάζονται τάχα σαν να κρίνουν τα πάντα, ενώ δεν κρίνουν τίποτα που να μην έχει ήδη κριθεί καιρό πριν μέσα από πολύμηνα παζάρια μεταξύ των ισχυρών και πλύση εγκεφάλου με ψευτοδιλήμματα και εκβιασμούς. Η ψήφος στις εκλογές αποτέλεσε πράγματι καρπό διεκδικητικών αγώνων, αλλά σε δεύτερο χρόνο. Επιγραμματικά -με παλινδρομήσεις και εξαιρέσεις- συνέβη σε γενικές γραμμές το εξής : α) Ο φυσικός τρόπος διαχρονικά οι άνθρωποι απανταχού της γης να λύνουν τα κοινά τους προβλήματα (δηλαδή να ασκούν πολιτική, να συμμετέχουν πολιτικά) είναι να τα συζητούν, να συναποφασίζουν λύσεις και να τις υλοποιούν. Αυτό επιβεβαιώνουν δεκάδες ανθρωπολόγοι (όπως π.χ. Mead, Clastres, Graeber κ.τ.λ) και δεν αφορά μόνο μικρές κοινότητες αλλά και πολύ μεγαλύτερους πληθυσμούς από ομοσπονδοποιημένες κοινότητες. Όπου εμφανίζεται κάποιος «φύλαρχος», είναι για να υπηρετεί την κοινωνία και όχι το αντίστροφο. Διατηρεί τον «τίτλο» όσο συνεχίζει να προσφέρει τα περισσότερα στην κοινότητα και ελέγχεται καθημερινά γι’ αυτό. β) Ίσως με απαρχή τη γεροντοκρατία (Μπούκτσιν) ένα κομμάτι της κοινωνίας συγκροτεί ενός είδους οικονομική-πολιτική ελίτ, αποκόπτεται και του ανατίθεται η «διακυβέρνηση» της κοινωνίας γ) Δημιουργείται σχέση εκμεταλλευτών-εκμεταλλευόμενων και δ) Ο λαός εξεγείρεται ε) Οι εκάστοτε κυρίαρχοι προκειμένου κατά βάση να διατηρήσουν τη θέση τους επιστρέφουν ψίχουλα πολιτικής συμμετοχής στο λαό υπό τη μορφή της ψήφου. στ) Η ψήφος διασφαλίζεται πολλαπλώς ότι δε θα διασαλεύει τη σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου και ειδικά σήμερα (μιντιοκρατία, διαφήμιση, εκβιασμοί, καταστολή) ότι δε θα μπορέσει να επιφέρει καμία ριζική κοινωνική αλλαγή. Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου, που δε φιλοδοξεί να είναι μια ολοκληρωμένη ιστορική πραγματεία, δύο τρία παραδείγματα είναι αρκετά. Στην αρχαία Αθήνα μετά από αγώνες και τη θεωρητική κατοχύρωση της ισηγορίας και της ισονομίας, στην πράξη τη θέση των αιρετών στρατηγών καταλάμβαναν σχεδόν αποκλειστικά γόνοι μεγάλων οικογενειών (γένος Αλκμεωνιδών). Στην αρχαία Ρώμη μετά από δύο αιώνες αγώνων των πληβείων (φτωχοί), με στόχο να αποσπάσουν κάποια ισχύ από τους πατρίκιους (πλούσιοι που κυβερνούσαν), κατάφεραν να κατακτήσουν το «δικαίωμα» να εκλέγονται ακόμα και για ύπατοι (τρόπον τινά πρωθυπουργοί), αλλά στην πράξη και πάλι ύπατοι και Συγκλητικοί ήταν αποκλειστικά πατρίκιοι. Επιπρόσθετα, το πρώτο φεμινιστικό κίνημα αγωνίστηκε για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών για να φτάσουμε σήμερα στην κατάντια της ανάγκης για ποσόστωση, προκειμένου να μπαίνουν και κάποιες γυναίκες στα κοινοβούλια (χωρίς κατά βάση να διαφέρουν στον τρόπο που ασκούν την πολιτική από τους ακόμα κυρίαρχους στο δημόσιο χώρο άντρες επαγγελματίες πολιτικούς).

 Σου κλέβω αυτό που είχες και σου κάνω φάκα-δώρο την ψευδαίσθησή του ως δικαίωμα. Είναι εξωφρενικό, ακόμα και σε όσους πιστεύουν στην ψήφο, να την ταυτίζουν με την έννοια της πολιτικής συμμετοχής, δίνοντας εν λευκώ επιταγή κάθε όποτε επιλέξουν «εκλογές» οι πολιτευτές και στη συνέχεια να βρίζουν μπροστά στον καναπέ, χωρίς να ελέγχουν στην πράξη τίποτα, χωρίς να οργανώνονται, για να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Η μυστικότητα της ψήφου έχει κι αυτή το ρόλο της για αυτή την αλλοτρίωση. Ψηφίζεις στα κρυφά χωρίς να αναλαμβάνεις την ευθύνη μιας πολιτικής στάσης που θα συνεπάγεται και μια συνεπή ενεργό συμμετοχή πριν και μετά την ψήφο. Ψηφίζεις κρυφά σαν να είναι κάτι επονείδιστο και ξεμπερδεύεις. Ψήφιζε και μη ερεύνα. Αλλά κι όταν ερευνάς, ψηφίζεις κυρίως για να τιμωρήσεις, να εκδικηθείς, όχι γιατί πιστεύεις σε κάτι. Είναι τέτοια η ηττοπάθεια, η ενοχή κι ο φόβος που έχει ενσκήψει χάρη και στα μέσα μαζικής εξημέρωσης (ΜΜΕ) που το καλύτερο στο οποίο ελπίζουν οι περισσότεροι/ες με την ψήφο τους είναι να «μην βγούνε οι κακοί», χωρίς να έχουν κάποια πραγματική προσδοκία βελτίωσης μέσα απ’ την αυτενέργεια και τη συμμετοχή. Ειδικότερα η ψήφος στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση πολιτικής συμμετοχής, νομιμοποιώντας την επικυριαρχία των επαγγελματιών πολιτικών που αποτελούν την χρήσιμη υπαλληλία της καπιταλιστικής αγοράς. Δικαίωμα είναι η ενεργός πολιτική συμμετοχή όχι η ψήφος για αντιπροσώπους.

(Άλλα ψηφίζεις, άλλα κάνουν, άλλους ψηφίζεις, άλλοι κυβερνούν).

Η αστική δημοκρατία και ο καπιταλισμός αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, υποταγμένοι στον αγώνα για επιβίωση και την ικανοποίηση επίπλαστων λόγω διαφήμισης αναγκών, οι άνθρωποι δεν έχουν τον χρόνο και τη διάθεση να σκεφτούν, να αναλύσουν, να αμφισβητήσουν και να δράσουν, ώστε να λειτουργήσουν ως πολιτικά υποκείμενα.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία υπηρετεί αποτελεσματικά τον καπιταλισμό μέσω της ανάθεσης της ατομικής και συλλογικής δράσης και ευθύνης σε μια κάστα εκλεγμένων παρασιτικών αρχόντων, στους οποίους οι πολίτες δίνουν εν λευκώ εντολή διαχείρισης της ζωής τους, με ελάχιστες έως και ανύπαρκτες δυνατότητες παρέμβασης στις αποφάσεις που τους αφορούν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υποτάσσονται –και βολεύονται- σε μια εξουσιαστική σχέση προστάτη-προστατευόμενου, γονέα- παιδιού, που καρατομεί την προσωπικότητά τους ως αυτόνομα όντα, εμποδίζει την εξέλιξή τους σε ώριμα πολιτικά υποκείμενα και καθιστά κάθε σκέψη  για τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου που είναι η αυτονομία και η αυτοδιεύθυνση ως μια ουτοπική ή και τρομακτική, λόγω της ανασφάλειας και της πίεσης του βάρους της απαιτούμενης ευθύνης, προοπτική. Η επικυριαρχία των ελίτ, η καπιταλιστική αγορά και η δύο αιώνων μόδα του έθνους-κράτους ως μοναδικός τρόπος τάχα κοινωνικής οργάνωσης συναντά τη φυσικοποιημένη ανάθεση της ζωής του αλλοτριωμένου ανθρώπου σε επαγγελματίες πολιτικούς.

Έτσι η πραγματική ουσία του ρόλου του πολίτη, η από κοινού διοίκηση της «res publica» για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου, ευτελίζεται στο ταπεινό επίπεδο του φορολογούμενου χρηματοδότη του συστήματος και του ψηφοφόρου-καταναλωτή. Κουρασμένοι, υπνωτισμένοι, ανασφαλείς και μη σκεπτόμενοι καταναλωτές ιδεολογημάτων και υποσχέσεων, οι πελάτες-ψηφοφόροι καλούνται κάθε τόσο να ψωνίσουν από το πολιτικό σούπερ-μάρκετ, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής μεταξύ πολλών διαφορετικών πολύχρωμων και εντυπωσιακών -αλλά στην ουσία των ίδιων και εν τέλει άχρηστων για το άτομο και την κοινωνία- προϊόντων, όπως είναι πλέον τα κόμματα, τα οποία προωθούνται μέσω ακριβοπληρωμένης διαφήμισης (η οποία, όπως συμβαίνει με όλα τα εμπορεύματα επιβαρύνει τον «πολιτικό καταναλωτή», καθώς χρηματοδοτείται από τους φόρους του).

Από τις κάθε είδους πολιτικές διαφημίσεις έως τους image makers, κάθε εργαλείο και τέχνασμα του μάρκετινγκ και της διαφήμισης επιστρατεύεται για να πλασάρει στον ψηφοφόρο-καταναλωτή κόμματα και πρόσωπα και να τα καταστήσει όσο το δυνατόν πιο ελκυστικά –άρα και εκλέξιμα- με τον θετικό επηρεασμό της κοινής γνώμης. Η περίφημη «συμμετοχή στα κοινά» νοείται μόνο ως υποχρέωση που αρχίζει και τελειώνει με την προσέλευση στις κάλπες. Από τη στιγμή που οι νέοι εκλεγμένοι εκπρόσωποι, οι κατ’ ευφημισμόν «υπηρέτες του λαού», καταλαμβάνουν την εξουσία «στο όνομα του λαού», μετατρέπονται σε τύραννους που απαξιώνουν κάθε δικαίωμα του λαού να διεκδικήσει ακόμα και τα αυτονόητα για τη ζωή του. Όπως επισήμαινε ο Ρουσσώ στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»: «Αρχής γενομένης από τη στιγμή που ένας λαός εκλέγει αντιπροσώπους, παύει να είναι ελεύθερος».

Η φενάκη της αντιπροσώπευσης εξαντλείται στο περίφημο ανύπαρκτο στην πράξη «δικαίωμα» του εκλέγειν (αφεντικά), μιας και αποκλείονται τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, αφού το πολιτεύεσθαι προσομοιάζει με επιχείρηση παροχής υπηρεσιών που απαιτεί χρηματοδότηση, διαφήμιση, δημόσιες σχέσεις και εξεύρεση πελατείας, ενώ συχνά περιέρχεται «κληρονομικώ δικαίω» στα χέρια των απογόνων των προηγούμενων ιδιοκτητών. «Βουλευτές και των γονέων». Έχουμε δημοκρατία, σου λέει, άρα έχεις και ελευθερίες. Η καθημερινή όλομέτωπη επίθεση, όμως, που δεχόμαστε ως περιττοί αποδεικνύει είτε ότι το όνομα του πολιτεύματος δεν κατοχυρώνει από μόνο του ελευθερίες (όλες οι αφρικανικές αποικιοκρατικές χούντες αυτοπαποκαλούνται δημοκρατίες) είτε ότι όλοι οφείλουμε να δεχτούμε πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι εν τέλει πολίτευμα ανελεύθερο.

Ωστόσο, οι όποιες ελευθερίες κατακτήθηκαν με αγώνες και με αγώνες συνεχίζουν να διατηρούνται παρά τις συνεχείς προσπάθειες της Εξουσίας να τις περιορίσει. «Όπου ο λαός δεν κινητοποιείται ενωμένος για να υπερασπίσει τις πολιτικές του ελευθερίες, δεν υπάρχουν πολιτικές ελευθερίες, είτε ισχύει είτε όχι η πανεθνική αντιπροσώπευση» (Κροπότκιν), καθότι όλοι/ες γνωρίζουμε ότι η ίδια η βουλή γίνεται υποχείριο των ανώτερων στρωμάτων της κοινωνικής πυραμίδας, των οικονομικών ελίτ και το κύριο έργο της είναι να εγκρίνει νόμους που υπηρετούν την εδραίωση της άρχουσας τάξης, προς όφελος της οποίας δεν διστάζει να θυσιάσει τα συμφέροντα του λαού, στο όνομα του οποίου υποτίθεται ότι ενεργεί.

Όσο για τις ποιότητες των «εκπροσώπων» μας; “Η Βουλή έχει επίπεδο χαμηλότερο από το μέσο επίπεδο της χώρας, όχι μόνο ως προς τη συνείδηση, αλλά και ως προς το μυαλό. Μια χώρα με έξυπνους πολίτες, την εξευτελίζουν οι αντιπρόσωποί της. Θα ήταν καλύτερα να την αντιπροσώπευαν παθολογικά ηλίθιοι που θα ορίζονταν χωρίς εκλογές. (..) Σ’ αυτό το συρφετό των μηδενικών ο λαός εκχωρεί όλα του τα δικαιώματα, εκτός από το δικαίωμα να βάζει στη θέση τους άλλα μηδενικά όταν τελειώσει η θητεία τους.” Αυτά δεν τα γράφει κάποιος blogger εν όψει προεκλογικής περιόδου. Τα γράφει ο Πιοτρ Κροπότκιν περί το 1880 στην κριτική του για την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. 130 χρόνια μετά παραμένουν επίκαιρα.

Σήμερα ακόμα κι η ψευδαίσθηση του «κοινωνικού συμβολαίου», όπως αυτό ορίστηκε από τον Λοκ και –ακόμα πιο ριζοσπαστικά, από τον Ρουσώ, που θέλει τους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας υπαλλήλους και όχι αφέντες του λαού, και αναγνωρίζει το δικαίωμα των ανθρώπων να εξεγερθούν και να λύσουν το συμβόλαιο, εάν το κράτος δεν διασφαλίζει τα φυσικά τους δικαιώματα, όπως τη ζωή και την ελευθερία, έχει παντελώς διαρραγεί. Οι διαμαρτυρίες των λαών απέναντι στις αυθαιρεσίες και την κάθε είδους κακοδιαχείριση του κράτους, καταπνίγονται ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο άγρια, είτε μέσω της νομικής οδού (κηρύττοντας π.χ. καταχρηστικές και παράνομες όλες τις απεργίες), είτε μέσω της φυσικής βίας (με την χρήση των δυνάμεων καταστολής). Στον καφενέ πες ό,τι θες, στον καναπέ βρίσε με την ψυχή σου, μόνο μην αγωνίζεσαι συλλογικά και οργανωμένα.

Είναι πλέον πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι με την ψήφο σου δεν επιλέγεις εντολοδόχους ούτε καν εκπροσώπους της λαϊκής βούλησης, αλλά απλά τους ηθοποιούς, τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες μιας καλοστημένης παράστασης. Το σύστημα ολόκληρο βασίζεται στις αξίες του κέρδους και της κατανάλωσης, της κυριαρχίας του εμπορεύματος ως επικρατούσα «ιδεολογία», μια ιδεολογία που προωθούν ακόμα και «αριστερές» πολιτικές, όντας παραλλαγή του ίδιου αυτού σάπιου πολιτισμού, όπου οι λαοί χρησιμεύουν ως χειροκροτητές και κομπάρσοι στο θέαμα. Αυτό που πραγματικά κινεί τα νήματα είναι η τυφλή προσκόλληση στις αξίες του πλουτισμού και του ψευδοατομικισμού, που εξαιτίας και του καπιταλισμού παραμένουν λίγο πολύ οι ίδιες ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και προσώπων, διότι είναι ζήτημα δομών και κοινωνικών σχέσεων.

Η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως σημειώνει ο Helo Sana («Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της»), προέρχεται κατευθείαν από τον Μεσαίωνα, και αν στις απαρχές της αντιπροσώπευε την πρόοδο έναντι του φεουδαρχισμού ή της μοναρχικής απολυταρχίας, παρέμεινε κατ’ ουσίαν ένας αστικός πολιτικός θεσμός στην υπηρεσία των μεσαίων και ανώτερων τάξεων. Τα κοινοβούλια αποτελούν στην πραγματικότητα αποκλειστικά φέουδα της αστικής τάξης, των διανοουμένων και της μεσαίας τάξης γενικότερα. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν οι συχνά θεατρικοί διαξιφισμοί μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και η εν πολλοίς στημένη αντιπαράθεση των κομμάτων, οι πολιτικοί συγκροτούν παγκοσμίως μια κάστα επαγγελματιών με κοινά συμφέροντα. Στο όνομα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας καταλαμβάνουν τα διοικητικά αξιώματα, τα οποία σε μια πιο δίκαιη τάξη πραγμάτων θα έπρεπε να ασκούν συλλογικά και εκ περιτροπής όλα τα μέλη της κοινωνίας. Μια κοινωνία που με την απαθή στάση της και την αδυναμία της να αναλάβει τις ευθύνες της, εξακολουθεί να τους νομιμοποιεί ηθικά να προτάσσουν τις δικές τους ανάγκες έναντι των αναγκών του κοινωνικού συνόλου. Η ψαλίδα μεταξύ επαγγελματιών πολιτικών και λαού έχει ανοίξει στη σημερινή κοινοβουλευτική χούντα περισσότερο παρά ποτέ και η «ψήφος» όχι μόνο δεν επαρκεί για να την κλείσει, αλλά στην πράξη εδραιώνει το πρόβλημα. Στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία όπου αποτελεί αδήριτη ανάγκη η προσωπική συμμετοχή σ’ έναν αγώνα αντίστασης κι ανατροπής του κυνοβολευτισμού (sic), τα κόμματα και τα αποκόμματα ενισχύουν την ανάθεση και διαλαλούν την πραμάτεια τους με ακόμα μεγαλύτερη ξετσιπωσιά για τις αντιφάσεις και την ασυνέπειά τους.

(Η αλεπού στο εκλογικό παζάρι)

Ανεργία, φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, εξαθλίωση μέσα από μια εντεινόμενη φοροεπιδρομή κλπ. Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν, όμως, στo πλαίσιo του συστήματος; Τι «ευκαιρίες» προσφέρονται στον καταναλωτή/ψηφοφόρο; Έχουμε και λέμε:

1) ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Εναλλάσσονται στην  εξουσία χρησιμοποιώντας ψέματα κι υποσχέσεις που δεν τηρούν: το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη διαδέχτηκε η επαναδιαπραγμάτευση του Αντωνάκη.  Τα λεφτά βρέθηκαν στις τσέπες των φτωχότερων στρωμάτων του λαού με τους απανωτούς ανάλγητους φόρους, την ίδια ώρα που οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργολάβοι απαλλάσσονται από κάθε υποχρέωση φόρου και η «επαναδιαπραγμάτευση» έγινε «τήρηση των υποχρεώσεων στους δανειστές» την ίδια κιόλας βραδιά που νίκησε ο Σαμαράς στις εκλογές.  Όλο το διάστημα της κηδεμονίας από το ΔΝΤ δεν έγινε ποτέ καμία διαπραγμάτευση από καμία κυβέρνηση, γι’ αυτό και τα παπαγαλάκια τους λυσσάνε να μιλάνε για αυτήν, πες-πες κάτι θα μείνει. Η όλη διαπραγμάτευση αφορά τη δοσολογία κάθε φορά με την οποία δηλητηριάζεται ολοένα το κοινωνικό σώμα για να μείνουν ζωντανές οι τράπεζες. Οι πολιτικοί σήμερα έχουν πλήρη συναίσθηση ότι είναι μιας χρήσης. Θα μείνουν 1 με 2 χρόνια πρωθυπουργοί και υπουργοί και μετά περνάνε στην εφεδρεία. Εξάλλου πέρα από τα προκλητικά προνόμιά τους (ασυλία, 9000 ευρώ) χρειάζονται μόνο δύο θητείες για να πάρουν ισόβια σύνταξη, ενώ οι κοινοί θνητοί χρειάζονται να δουλεύουν μια ζωή για να πάρουν σύνταξη 500 ευρώ. Είναι προφανές ότι το κυριότερο που τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσουν όσο μπορούν καλύτερα τα συμφέροντα των οικονομικών αφεντικών τους. Γι’ αυτό το λόγο έχουν επιλέξει μια απροκάλυπτα ακροδεξιά πολιτική: υπόθεση Μπαλτάκου, στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες, ακραία καταστολή στους δρόμους με χρήση άπειρων χημικών, εξοντωτικές ποινές σε αγωνιστές που επιμένουν να αντιστέκονται. Τα πάντα για τη «σωτηρία των τραπεζών»  με αποκορύφωμα τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για χρέη στις τράπεζες αλλά και τις κατασχέσεις και την προσωποκράτηση για χρέη στο δημόσιο.

2) Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται αυτή τη στιγμή σαν η πλέον ενδεδειγμένη λύση. Είναι όμως έτσι; Όσο πλησιάζει στην εξουσία αρχίζουν οι κωλοτούμπες και το στρογγύλεμα: η μονομερής διαγραφή του χρέους έγινε απλή ανάγκη για κούρεμα και η  καταγγελία της δανειακής σύμβασης έγινε «επαναδιαπραγμάτευση». Η δεξιά στροφή, όμως, της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορά μόνο τις θέσεις της για την οικονομία αλλά την γενικότερη ανάγκη της να απολογείται για ό,τι της προσάπτουν οι εκ δεξιών αντίπαλοι της. Έτσι έχουμε το άδειασμα του βουλευτή Καστοριάς Διαμαντόπουλου που είχε ντυθεί παπάς στις απόκριες εν όψει της συνάντησης του Τσίπρα με τον Πατριάρχη, αλλά και τη συνέντευξη της υποψηφίας περιφερειάρχου Ρένας Δούρου στο Αγιορείτικο Βήμα, όπου πιο μασημένα για τη σχέση εκκλησίας-κράτους δεν θα τα έλεγε ούτε θεοσεβούμενος πασόκος. Τέλος οι επιλογές του Συριζα σε υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες δείχνουν πραγματικά την τεράστια στροφή που έχει κάνει. Δεν είναι μόνο ο Θεόδωρος Καρυπίδης στη Δυτική Μακεδονία με τα ρατσιστικά παραληρήματά του, είναι επίσης ενδεικτικές οι περιπτώσεις του πρώην πολιτευτή της ΝΔ Μανώλη Μάκαρη στην Καλαμάτα, του μνημονιακού πασόκου Οδυσσέα Βουδούρη στην Πελοπόννησο, του Βαγγέλη Αποστόλου (βαθύ ΠΑΣΟΚ) για περιφερειάρχη Στερεάς κ.τ.λ.

Ωστόσο, το τι πραγματικά ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται κι από την στάση του στην καθημερινή του απόπειρα παρέμβασης στην κοινωνία. Εκεί όπου ρίχνει το βάρος στη φιλανθρωπία και όχι στην αλληλεγγύη. Ένα μπουκάλι λάδι για κάθε άνεργο, λαϊκές αγορές με παραγωγούς που επιλέγονται αδιαφανώς και χωρίς κριτήρια για τον τρόπο που παράγουν την ώρα που παίρνουν ζεστό χρήμα, υποκατάσταση των ελπιδοφόρων λαϊκών συνελεύσεων με άμαζες επιτροπές Συριζα, συμπαράσταση σε στοχευμένους συνδικαλιστικούς αγώνες (εκεί που μπορεί να έχει εκλογικό κέρδος), οτιδήποτε ενισχύει την ανάθεση. Από την άλλη, αδιαφορεί και συχνά αντιμάχεται κάθε προσπάθεια για δημιουργία δομών αλληλεγγύης με συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων τόσο στη λήψη όσο και την υλοποίηση των αποφάσεων. Τέλος, όσο περνά ο καιρός, όλο και λιγότερο αναφέρονται στα κοινωνικά κινήματα και την κοινωνική οικονομία, προβάλλοντας όλο και πιο συχνά τον κρατισμό σαν τη μόνη λύση. Ακόμα κι όταν επικαλούνται τα κινήματα το κάνουν ευκαιριακά και πατερναλιστικά. Διαχειριστική λογική και από κοινωνικό όραμα ξαναζεσταμένο πασοκ.

3) Όσον αφορά στο ΑΝΕΛ η διαδρομή του μεγαλοεισοδηματία Καμμένου και των συν αυτώ είναι γνωστή και μη εξαιρετέα. Στελέχη των κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς σε καίριες πολιτικές θέσεις, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση κάτι το νέο στην πολιτική σκηνή. Επιπλέον, για όλα τάχα φταίνε οι «κακοί» Γερμανοί, βγάζοντας λάδι το ντόπιο κεφάλαιο που στην πράξη στηρίζουν. Εμφανίζονται σαν πατριωτική λαϊκή δεξιά, αλλά στην ουσία αποτελούν απλώς το ανάχωμα για τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων που έχουν ταυτιστεί τόσα χρόνια με τη δεξιά παράταξη.

4) Το ΚΚΕ μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Σε αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες θα περίμενε κανείς να έχουν εκτοξευτεί τα ποσοστά του και να έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο σε παλλαϊκές κινητοποιήσεις (παντελώς απόν στις πλατείες του 2011). Αντίθετα, συρρικνώνεται και χάνει συνεχώς την επαφή με τον λαό και την πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα απολίθωμα με έτοιμες συνταγές για όλα με συνταγολόγιο του 20ου αιώνα (πχ εκβιομηχάνιση, ανάπτυξη, κλπ). Διατηρεί μια μεταφυσική, σχεδόν θρησκευτική, σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό. Δεν κάνει ανάλυση της σημερινής κατάστασης, απλώς πετάει τσιτάτα για τον καπιταλισμό και αντιπαραβάλλει μεταφυσικά σχεδόν τη «λαϊκή εξουσία» (στη Δευτέρα Παρουσία). Πολεμά λυσσαλέα κάθε προσπάθεια δημιουργίας συνεταιρισμών, αντιδομών, καθώς και κινημάτων στάσης πληρωμών, εν ολίγοις κάθε πρωτοβουλία που δεν ελέγχει πλήρως. Από την άλλη, βεβαίως, λειτουργούν εντελώς συστημικά, χρησιμοποιώντας ό,τι τους προσφέρει ο καπιταλισμός: από την κρατική επιδότηση μέχρι δικές τους επιχειρήσεις και μάλιστα συμπεριφέρονται όπως κάθε καπιταλιστής εργοδότης (βλέπε μειώσεις μισθών και απολύσεις στον 902 και τον Ριζοσπάστη).

Από την άλλη πλευρά το σύστημα στα δύσκολα έχει και το δεκανίκι του, την εγκληματική συμμορία των ναζί της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή, αυτοπροβάλλεται σαν αντισυστημικό κόμμα που θα τιμωρήσει τους κακούς πολιτικούς και θα σώσει το λαό, την ώρα που είναι ξεκάθαρα μια συμμορία ναζί. Μιλάνε για τις μίζες των υπουργών, αλλά δεν κάνουν κουβέντα για τους επιχειρηματίες που τους εξαγοράζουν. Στο Πέραμα και αλλού κάνοντας πλάτες στους μεγαλοεπιχειρηματίες στήνουν γραφεία υπενοικίασης εργαζομένων με αμοιβές πείνας και εναντιώνονται στις απεργίες και κάθε εργατική διεκδίκηση. Επιπλέον, στη Βουλή έχουν ψηφίσει όλες τις φορολογικές απαλλαγές των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Χύνουν όλο το ρατσιστικό τους δηλητήριο στους μετανάστες που μας κλέβουν τη δουλειά φραουλοσυλλέκτη με 3 ευρώ ή μια σφαίρα τη μέρα στη Μανωλάδα. Εξάλλου, είναι πασίγνωστο ότι οι ίδιοι, βουλευτές και στελέχη τους, είναι μέλη της μαφίας που μεταφέρει και εκμεταλλεύεται μετανάστες, ενίοτε πουλώντας τα δήθεν κατεσχημένα εμπορεύματά τους (αποθήκη προϊόντων μαϊμού στο σπίτι της γνωστής «αγανακτισμένης» χρυσαυγίτισσας Σκορδέλη). Οι φυρερίσκοι τους δεν είναι παρά μαφιόζοι και νταβατζήδες (π.χ. Λαγός) που σπρώχνουν μετανάστριες  στην πορνεία και νοικιάζουν εργάτες/τριες σε εργοδότες. Από την άλλη, βέβαια, δεν παραλείπουν να εξαπολύουν τάγματα θανάτου και να μαχαιρώνουν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αριστερούς και αντιφασίστες – τραμπούκοι με τους διαφορετικούς και τσιράκια στα αφεντικά.  Πουλάνε πατριωτισμό στο φιλοθεάμον κοινό, στη Βουλή ωστόσο ψήφισαν τη δυνατότητα  πώλησης βραχονησίδων ή και μικρών νησιών ακόμα σε όποιον προσφέρει τα περισσότερα (θα μπορούσαμε επομένως να τους αποκαλέσουμε «εθνοπροδότες», σύμφωνα με το δικό τους γλωσσικό παίγνιο). Είναι το κατεξοχήν συστημικό κόμμα, το αγαπημένο παιδί των media, που σκοπός του είναι να στρέψει την απελπισία των φτωχότερων στρωμάτων εναντίον των ακόμα πιο αδύναμων (μετανάστες, άστεγοι, ναρκομανείς) και να κρύψει έτσι τους πραγματικούς ενόχους που δεν είναι άλλοι από τα αφεντικά τους–είναι γνωστό άλλωστε ότι τους χρηματοδοτούν εφοπλιστές και τραπεζίτες.  Είναι η μαφία (μπράβοι της νύχτας, μαχαιροβγάλτες, νταβατζήδες) που βγαίνει στο προσκήνιο και απειλεί με θανατική ποινή όποιον της αντιστέκεται. Της τραβήξανε το αυτί και τη μάντρωσαν μέχρι το κυνηγόσκυλο να μάθει να μη δαγκώνει το χέρι που το ταΐζει. Ανέκδοτα όπως «κρατικός αντιφασισμός» προκαλούν μόνο γέλιο. Την γιγάντωσαν και τους ξέφυγε με τεράστια ευθύνη μιας κοινωνίας που σε μεγάλα ποσοστά βγάζει στην επιφάνεια απροκάλυπτα πια τα ρατσιστικά, ομοφοβικά, εθνικιστικά και πατριαρχικά σύνδρομά της. Ο καπιταλισμός και η «κρίση» δεν επαρκούν για να εξηγήσουν πώς ένα καθαρά ναζιστικό μόρφωμα ασκεί τέτοια επιρροή.

Τέλος τα μικρότερα κόμματα που δεν μπαίνουν στη βουλή βάσει του εκλογικού νόμου Παυλόπουλου στην πράξη ενισχύουν το πρώτο κόμμα, όπως εξάλλου και το άκυρο, η αποχή και το λευκό. Ναρκοθετημένο από παντού το σύστημα ώστε να μην εκφραστεί ανεπηρέαστη η λαϊκή βούληση. Ένα κοινοβούλιο από γιατρούς, δικηγόρους και τηλεαστέρες να αντιπροσωπεύει ένα λαό; Κι όμως αυτό χάρη στην προπαγάνδα έχει καταστεί «φυσικό» : η ανάθεση της ζωής μας στους πατέρες/μητέρες του έθνους… Η απρόσωπη γραφειοκρατική μηχανή της ιεραρχικής δομής του κράτους δεν ήταν διαχρονικά η ιστορία της ανθρωπότητας ούτε θα είναι το μέλλον της, κι ας μοιάζει αυτός ο κόσμος ο μόνος «φυσικός».

(Μιντιακός κυνοβολευτισμός)

Η κοινοβουλευτική « δημοκρατία» είναι το σύστημα αντιπροσώπευσης του Δήμου=λαού με τη μορφή του κοινοβουλίου.  Όμως με το μανδύα –ή κατ’άλλους με την πραγματικότητα- της «δημοκρατίας» στην πράξη καθίσταται ένα σύστημα απολυταρχικό και ολιγαρχικό. Ο ρόλος των κομμάτων σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, έχει τον χαρακτήρα αρχομανούς κλίκας, που επιδιώκει να δημιουργήσει οπαδούς. Ακόμα και στα μέλη των κομμάτων επιφυλάσσεται απλώς ο ρόλος του οπαδού-χαμάλη-χρηματοδότη, χωρίς να έχει ουσιαστικό ρόλο στις αποφάσεις, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήδη από την υποτιθέμενη επιδιωκόμενη βάση της. Επιπλέον, οι φερόμενοι ως εκπρόσωποι του λαού δρουν, χωρίς ποτέ να ελέγχονται επί της ουσίας ούτε πριν ούτε μετά ούτε το κυριότερο στη διάρκεια της θητείας τους. Κυριαρχεί κομματική πειθαρχία και εντολές άνωθεν και η όποια «λαϊκή εντολή» πάει περίπατο.. Επομένως ο λαός έχει την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει μερίδιο στην εξουσία, ενώ ουσιαστικά εξουσιάζεται από ανθρώπους που ουδέποτε θα λογοδοτήσουν. Θα βγούνε, θα υπηρετήσουν τα συμφέροντα που θέλουν και μετά θα πάνε σπίτι τους με εξαίρεση κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους που αναγκάστηκε το σύστημα να θυσιάσει, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση έλλειψης ατιμωρησίας (πχ Τσοχατζόπουλος).

Η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» βασίζεται στην πλειοψηφία. Πλειοψηφία σημαίνει να μαζευτούν οι λύκοι να αποφασίσουν για τις συνθήκες σφαγής των προβάτων. Πλειοψηφία χωρίς συναίνεση σημαίνει καταδυνάστευση των μειονοτήτων. Ούτε καν αυτό το προβληματικό πλειοψηφικό σύστημα δεν εφαρμόζεται όμως. Όταν μεγάλο μέρος του κόσμου δια της αποχής, του άκυρου και του λευκού ή και των μαζικών αντιδράσεων εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα, τότε είτε καταστέλλεται είτε παρακάμπτεται δια του εκλογικού νόμου. Άκυρο, λευκό, αποχή, μικρότερα κόμματα εκτός βουλής, όλα χάρη στην «ενισχυμένη αναλογική» ενισχύουν το πρώτο κόμμα. Βγαίνουν, λοιπόν, τα κόμματα και πανηγυρίζουν μετά τις εκλογές για τα ποσοστά τους, ενώ αναλογικά στο σύνολο του λαού η αποδοχή τους είναι ελάχιστη. Εξάλλου, άλλους ψηφίζεις, άλλοι αναλαμβάνουν (βλ. κυβέρνηση Παπαδήμου). Κουρελόχαρτο το ίδιο τους το σύνταγμα προκειμένου να συγκαλυφθούν οι εξυπηρετήσεις στα οικονομικά συμφέροντα και καταργημένο το ίδιο τους το κοινοβούλιο με φωτογραφικές και πραξικοπηματικές «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Επιπλέον, το κράτος αποσύρεται από πρόνοια, υγεία, παιδεία, ενισχύοντας την καταστολή με μαζικές προσλήψεις στην αστυνομία, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, φυλακών υψίστης ασφαλείας κλπ.

Κι αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει καλό κράτος που θα τηρεί τους «κανόνες», μιας και το  κράτος είναι πάντα ενάντια στην κοινωνία έτσι κι αλλιώς. Το κράτος κλέβει βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και στη συνέχεια τις πουλάει ως παροχές με αντάλλαγμα την ψήφιση και τη διαιώνιση του συστήματος εξουσίας. Με αυτόν τον τρόπο αναπαράγονται οι εκάστοτε κυρίαρχες ελίτ. Επομένως και η δημοκρατία μόνο κατ’επίφαση μπορεί να είναι, δεδομένου ότι όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχει μια ιεραρχική γραφειοκρατική δομή που πάντα θα εναντιώνεται στο λαό και την κοινωνία θέλοντας να αναπαραγάγει τον εαυτό της και διαμορφώνοντας εκείνες τις κοινωνικές σχέσεις που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκάστοτε κυρίαρχων. Ωστόσο, στην καθομιλουμένη «δημοκρατία» εξιδανικευτικά και θεωρητικά είναι το πολίτευμα στο οποίο όλοι και όλες έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου είναι τα εκτελεστικά όργανα της εντολής του λαού και οι υπηρέτες του. Αυτό που βιώνουμε και τώρα και πάντοτε στο όνομα της δημοκρατίας είναι μια ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Συγκέντρωση της εξουσίας σε λίγους, συνήθως σε λίγες οικογένειες, οι οποίες περνούν τα σκήπτρα της εξουσίας από γενιά σε γενιά. Εντούτοις, «το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται», έλεγε ο Θουκυδίδης («αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη, έχει ονομαστεί λαός»). Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν τη σημασία και την αξία της ψήφου. Όμως η αξία της εξαργυρώνεται άμεσα σε χρήμα και ισχύ για τα κόμματα, τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ και τους μεγαλοεργολάβους-ιδιοκτήτες τους και δεν έχει κάποια ηθική αξία ή χρησιμότητα ουσιαστική στο δρόμο προς την προώθηση των συμφερόντων του λαού και τη λύση των προβλημάτων του. Θέλουν εν λευκώ επιταγή κάθε τέσσερα χρόνια, όπως είπε κι ο Ποταμίστας πασοκάνθρωπος Σ.Θεοδωράκης. Μιλάνε δήθεν για συμμετοχή των πολιτών και σε εκφοβίζουν, σε εκβιάζουν με άπειρους τρόπους να συμμετέχεις μόνο όποτε και όπως έχουν σχεδιάσει. Μεγαλοδημοσιογράφοι που στηρίζονται από τα κόμματα και αυτά με τη σειρά τους τούς στηρίζουν και όλοι μαζί λειτουργούν ως υπάλληλοι της οικονομικής ελίτ και των τραπεζών.

Τα ΜΜΕ στοχεύουν κατευθείαν στα μυαλά των ανθρώπων. Υπάρχει η αμεσότητα του ήχου και της εικόνας και τα επιτελεία των ειδικών (ψυχολόγοι, μαρκετίστες) για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Έχουν την δυνατότητα ουσιαστικά να κατευθύνουν την προδιάθεση ψήφου, π.χ. με στημένα γκάλοπ και να διαμορφώσουν συνειδήσεις και συμπεριφορές. Το φαινόμενο της Χ.Α. δε θα είχε πάρει αυτές τις διαστάσεις χωρίς το «πλυντήριο» των εκπομπών λάιφστάιλ της τηλεόρασης (Πρετεντέρης, Θεοδωράκης, Αναστασιάδης, πρωϊνάδικα) που τους εξωράισαν και παρουσίασαν μια ναζιστική συμμορία ως πολιτικό κόμμα. Τα ΜΜΕ εξαπλώνουν τον φόβο με στόχο την ουσιαστική αδρανοποίηση του λαού μέσω της τρομοκρατίας, θέλοντας να περάσουν έντονο το μήνυμα ότι έχουμε ανάγκη την εξουσία και δεν μπορούμε να αυτοοργανωθούμε. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη τους, που ακόμα και γενικόλογοι μελοδραματικοί ατενίστας σαν τον άνθρωπο του Μπόμπολα Στ.Θεοδωράκη φτιάχνουν κόμμα που εκτοξεύεται δημοσκοπικά χάρη στην πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και με ευθύνη του λάιφσταϊλ απολιτίκ κοινού που διακαώς επιθυμούν να κατασκευάζουν. Είναι τόση η δύναμη των ΜΜΕ που κατεξοχήν άνθρωπός τους, όπως ο πρόεδρος του Πασοκ Βενιζέλος, θα δηλώσει με ειρωνεία «Καλή επιτυχία σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή που θέλει να μετασχηματισθεί σε πολιτικό κόμμα». Αυτό που σκοπίμως του «διαφεύγει» είναι ότι γενικότερα δε θα είχαν διατηρήσει ακόμα και τη σημερινή τους πενιχρή ισχύ τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, αν δεν υπήρχαν τηλεοπτικές εκπομπές με τα ψευτοδιλήμματα τους (μνημόνιο ή θάνατος) και τους εκβιασμούς τους. Ωστόσο, κάποιοι/ες ούτε βλέπουμε τηλεόραση ούτε περιμένουμε με αγωνία τις εκλογές.

Κόντρα στην προπαγάνδα των  ΜΜΕ, τον κρατισμό και την ανάθεση, συλλογικότητες και καταλήψεις δείχνουν τον δρόμο προς την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση των πόρων και τον ίσο καταμερισμό εργασιών. Χωρίς εξουσιαστικές δομές, αλλά οριζόντια, με ενεργή συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων αγωνίζονται για έναν κόσμο πιο ελεύθερο, πιο ανθρώπινο και ενάντια στο ζεύγος ΜΜΕ-Κράτους που παρουσιάζει οτιδήποτε άλλο πέρα από το σημερινό σύστημα ως έναν απαγορευμένο και επικίνδυνο καρπό. Όμως αυτός ο άλλος κόσμος ο «απαγορευμένος» ήδη υπάρχει, είναι εδώ.

Αν μας φαίνονται μεγάλοι, είναι που είμαστε σκυφτοί.

(364 μέρες το χρόνο αγώνα μέσα στην κοινωνία. Μπορούμε αυτή τη μέρα να πάμε παραλία.)

Χρειαζόμαστε και οικοδομούμε εδώ και τώρα δομές αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε και συμμετέχουμε στις εξεγέρσεις τους καιρού μας. Μα πάνω απ’όλα χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα για μια πιο ελεύθερη κι ανθρώπινη ζωή: την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας. Αυτοοργάνωση-αλληλοβοήθεια-κοινωνική απελευθέρωση από όλων των ειδών τις εξουσιαστικές δομές.  Η ανθρωπινότητά μας είναι συνυφασμένη με την ελευθερία και οι εκλογές νομιμοποιούν την ανελευθερία μέσω της ανάθεσης της ζωής μας σε ειδικούς.

Τα τελευταία χρόνια κάτι φαίνεται να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα συγκροτούνται κοινότητες αγώνα και δομές αλληλεγγύης χωρίς αντίτιμο, που καλύπτουν ανάγκες για σίτιση (συλλογικές κουζίνες ), ρουχισμό (ανταλλακτικά παζάρια), ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (κοινωνικά ιατρεία), στέγαση (καταλήψεις στέγης), ενημέρωση, επικοινωνία (βιβλιοπαρουσιάσεις, συζητήσεις), ψυχαγωγία (προβολές, συναυλίες, θεατρικά δρώμενα), μόρφωση  (ωδείο, δανειστικές βιβλιοθήκες) κ.α. Οι δομές αυτές είναι η απάντηση μας στο πώς να ζούμε με αξιοπρέπεια χωρίς χρήμα, μέσω της συλλογικής στήριξης που παρέχει κάθε εγχείρημα σε όσους/ες συμμετέχουν.

Παράλληλα παρατηρούμε με χαρά, εργοστάσια να λειτουργούν χωρίς ιδιοκτήτες μόνο από τους εργαζόμενους, σαν αυτοδιαχειριζόμενες μονάδες παράγωγης (π.χ. ΒΙΟΜΕ) και οικοκοινότητες (π.χ. Πελιτι), που διασώζουν και διανέμουν τους σπόρους παλιών ποικιλιών, ώστε να μην εξαφανιστούν παραδοσιακές ποικιλίες φυτών εξαιτίας των γενετικά τροποποιημένων σπόρων που έχουν κατακλύσει την αγορά, με ανυπολόγιστες συνέπειες στη γεωργία και στην υγεία όλων μας. Απτό παράδειγμα είναι οι λαϊκές ή ανοικτές συνελεύσεις γειτονιάς που πολλές ξεπήδησαν απ’το κίνημα των πλατειών του 2011 και κάποιες συνεχίζουν ακόμα να λειτουργούν σε τακτική βάση, να αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά, χωρίς ανάθεση σε αυθεντίες. Μέρος της κοινωνίας που μετέχει στις προαναφερόμενες δομές αλλάζει προς το καλύτερο, λειτουργώντας με κοινωνική ευαισθησία, αποκτά συλλογική συνείδηση και μάχεται για τα δικαιώματα του με σθένος και συνέπεια. Τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής ωρίμανσης διαφαίνονται στους αγώνες που συγκροτούνται εναντία στην ιδιωτικοποίηση του νερού και της ΔΕΗ, στον αγώνα για τα χαράτσια, τους πλειστηριασμούς, τον κοινωνικό χαρακτήρα της ΕΡΤ καθώς και σε κοινότητες που μάχονται, για να μην υποβαθμιστεί περισσότερο το περιβάλλον τους, όπως στις Σκουριές (εξορύξεις) Κερατέα (σκουπίδια), Ελληνικό (ξεπούλημα του αεροδρόμιου), Πεντέλη (φωτοβολταϊκά Μονής), Νοσοκομείο Νάξου, Κρήτη (χημικά, ανεμογεννήτριες). Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο που αγωνιζόμαστε κάθε μέρα. Όπως το Δεκέμβρη του 08’ κατέβηκαν χιλιάδες στους δρόμους, έτσι και το Μάη του 2011 πάρα πολλοί/ες διαδήλωσαν με κάθε τρόπο, απαιτώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια, ποιότητα και περιεχόμενο που να μας αρμόζει και να το ορίζουμε μοναχά εμείς, ενάντια σε ένα απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα που μας στραγγαλίζει κάθε μέρα ως περιττούς.

Για να αξιωθούμε όμως ,να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει -αυτή που προσπαθούμε να κάνουμε πράξη κάθε μέρα κάποιοι/ες από μας – σε μια άλλη εξανθρωπισμένη κοινωνία, πρέπει να ξαναβρούμε την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητες μας, χωρίς να φοβόμαστε την ευθύνη της ελευθερίας μας. Εξαλλου, όποιος θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν αξίζει τίποτα απ’ τα δύο. Ζητούμενα είναι η αυτοδιαχείριση, η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας χωρίς ιεραρχική οργανωτική δομή, η αυτοδιάθεση, η αυτονομία, η αυτάρκεια, ο απεγκλωβισμός μας από τον κρατικό δυνάστη, όπου μαζί με τους θρησκευτικούς ηγέτες και τα αφεντικά των αγορών κόβουν και ράβουν τη μοίρα μας, πουλώντας μας ως ευαισθησία/φιλανθρωπία τα στοιχειώδη δικαιώματα που μας έχουν προηγουμένως υφαρπάξει. Να αγωνιστούμε ώστε η χειραγώγηση των συνειδήσεων και η εκμετάλλευση να ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρόν και στο μέλλον, η λογική και η ενσυναίσθηση συμμαχούν μαζί μας. Δεκάδες ιστορικά παραδείγματα αποδεικνύουν πως υγιείς κοινωνικές δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη μάχονται με ίδιους πυλώνες με εμάς, με αυτοεπίγνωση και αλληλοβοήθεια, παλεύουν καθημερινά για την κοινωνική απελευθέρωση από όλων των ειδών τις εξουσιαστικές δομές. Τα εξουσιαστικά μοντέλα διακυβέρνησης δέχονται συστηματικές και όλο και πιο συνειδητές επιθέσεις στον αγώνα να γεννηθεί ένας κόσμος πιο ελεύθερος. Με αίσθημα ευθύνης, οραματική νόηση και επαναστατική ηθική το άτομο που συμμετέχει καθημερινά στους απελευθερωτικούς αγώνες καθιστά την εκλογική διαδικασία περιττή. Ειδικά στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε θεωρούμε πως η συνάντηση και η συλλογικοποίηση των αγώνων μας τίθενται πλέον ως επιτακτική ανάγκη. Ζητούμενο για μας παραμένει η καθημερινή δημιουργική συμμετοχή και η ενίσχυση της πολιτικής και κοινωνικής μας δράσης και του λόγου ενάντια σε όσα μας κλέβουν τη ζωή και υπέρ μιας κοινωνίας που θα έχουμε πάρει τη ζωή μας στα χέρια μας !