Συντάκτης: praposquat

«…..Όλοι εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στη δημοτική αρχή και δήλωναν τη διάθεσή τους να βοηθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις…….. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους εργαζόμενους του Δήμου, όλους τους συλλόγους της πόλης, τον ΣΠΑΠ για την ιδιαίτερη συμβολή του, την Αστυνομία, την εταιρεία Σκλαβενίτης Α.Ε., το Σωματείο Καταστηματαρχών Υγειονομικού Ενδιαφέροντος, την ομάδα Πραπόπουλου, το εργαστήριο-αναψυκτήριο Βελανιδιά και ιδιαιτέρως τους συμπολίτες μας που μας έδωσαν κουράγιο και δύναμη για το μέλλον.»  

 

Το παραπάνω απόσπασμα της 25ης Μαΐου 2015 με το οποίο η δημοτική αρχή μας κάνει την «τιμή» να μας συμπεριλάβει στη λίστα των ευχαριστιών της για την αποκατάσταση της ρεματιάς από τον εμπρησμό, αναφέροντας μας μάλιστα σαν «ομάδα Πραπόπουλου», μας δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψουμε τη σύγχυση, τις φοβίες αλλά την πολιτική σκοπιμότητα που κρύβουν τέτοιες χαμογελαστές ανακοινώσεις από πλευράς τοπικής αριστερής εξουσίας.

Να ξεκινήσουμε λοιπόν αναρωτώμενες/οι πως γίνεται ένα αγαθό που είναι κοινόχρηστο και δημόσιο όπως η Ρεματιά και το θέατρο της, πνεύμονας ζωής για το Χαλάνδρι και αναπόσπαστο στοιχείο της γειτονιάς μας να χρησιμοποιείται από την δημοτική αρχή ως ευκαιρία να μοιράσει ευχαριστίες με εκείνο τον αφ’ υψηλού «αέρα» του ιδιοκτήτη που χαμογελά ικανοποιημένος στα παιδιά που έβαψαν το φράχτη του σπιτιού του. Το παραμύθι της αστικής κομψότητας και της ανταλλαγής φιλοφρονήσεων μεταξύ τοπικών αρχόντων και μεγαλοεπιχειρηματιών (Δήμος, ΕΛ .ΑΣ, Σκλαβενίτης ΑΕ) φαντάζει ανατριχιαστικό. Το ενδιαφέρον όσων έτρεξαν για να σώσουν το ρέμα δεν πρέπει να υποβαθμίζεται ως «ανταπόκριση σε κάλεσμα του δήμου» ούτε να διακρίνεται σε Α’ και Β’ διαλογής (όπου Α’ βάλε επιχειρήσεις και αφεντικά που δεν έχασαν την ευκαιρία για λίγο «πράσινο ξέπλυμα», είτε πολιτικάντηδες που ζητιανεύουν ψήφους). Τα δέντρα και οι σκιές της ρεματιάς ανήκουν σε όλους μας.

Η ειλικρινής ανησυχία και ευαισθησία μπορεί να είναι ζητούμενο στις σχέσεις μας μόνο όταν είναι ανιδιοτελείς. Το σκόπιμο ανακάτεμα, στην ανακοίνωση, τοπικών συλλόγων, μαγαζατόρων, μεγαλοεπιχειρηματιών, αστυνομίας, καταληψιών και κατοίκων που δήθεν έδρασαν από κοινού για έναν ανώτερο –εδώ οικολογικό- σκοπό, θέλει να εμπεδώσει την ιδέα πως στο Χαλάνδρι η αριστερή εξουσία έχει καταφέρει να απενεργοποιήσει τις κοινωνικές εντάσεις και αντιθέσεις. Η λογική αυτή παραγνωρίζει τα συγκρουόμενα συμφέροντα εντός της κοινωνίας και καθιστά έτσι δυσδιάκριτη την συνεχή σκληρή εκμετάλλευση της φύσης και των ανθρώπων από το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Η πεποίθηση πως όλοι μαζί μπορούμε, πως μόνο η εθνική ενότητα θα μας βγάλει από την κρίση και πως η «έντιμη διαπραγμάτευση» θα μας δώσει την «αξιοπρεπή λύση» είναι η παγίδα για να μένουμε αδρανείς, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην αριστερή διαχείριση, η οποία δεν πρόκειται να συγκρουστεί με το σύστημα το οποίο της δίνει μέρες εξουσίας.

Στεκόμαστε απέναντι όχι μόνο σε όσους λεηλατούν τις ζωές μας αλλά και σε όσους διαστρεβλώνουν την εικόνα των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Σχέσεις που αφήνουν τους εκμεταλλευτές να κερδίζουν συνεχώς έδαφος όσο οι εκμεταλλευόμενοι/ες δεν συγκρούονται και κοιτούν την «ελπίδα που έρχεται», όσο  αναθέτουν την σύγκρουση στον «διαμεσολαβητή (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ)», όσο αργούν να αντιληφθούν ότι οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κερδοσκόποι αδιαφορούν πλήρως για το πράσινο που λιγόστεψε ή για τον πολιτισμό που λαβώθηκε. Αν ήταν διαφορετικά δεν θα λειτουργούσαν 300 παράνομα εργοστάσια επεξεργασίας τοξικών και βιομηχανικών αποβλήτων στον Ασπρόπυργο που υπό συνθήκες μαφίας οδήγησαν στο τοξικό νέφος των προηγούμενων ημερών. Αν ήταν διαφορετικά δεν θα αποχαρακτηρίζονταν με νόμους δασικές εκτάσεις παραδιδόμενες πλέον προς ελεύθερη καταπάτηση, δεν θα διώκονταν από τις αρχές άνθρωποι που μάχονται για την προστασία του δάσους της Χαλκιδικής από τις εταιρίες εξόρυξης χρυσού και εκπομπής ρύπων.

Η κοινωνική συνεισφορά και η οικολογική συνείδηση παραμένουν ψευδαισθήσεις όσο δεντροφυτεύουμε μαζί με τον «ΣΚΑΙ» ή αναδασώνουμε τη Ρεματιά μαζί με τον Σκλαβενίτη ΑΕ ή την ΕΛΑΣ. Η έννοια της αλληλεγγύης χάνει το νόημά της κάθε φορά που γεμίζουμε τα φιλανθρωπικά καλάθια των σούπερ μάρκετ, κάθε φορά που ενισχύουμε το παγκάρι των παπάδων. Η αντίσταση χάνει το νόημά της  κάθε φορά που μένουμε αδιάφοροι μπροστά στην επίθεση του κράτους σε ριζοσπαστικά και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, όπως είναι οι εκκενώσεις καταλήψεων και τη μετατροπή τους σε ΚΑΠΗ, ωδεία και σχολεία αποστείρωσης. Η προσπάθεια αφομοίωσης ή υποτίμησης των ανταγωνιστικών εγχειρημάτων, η οικειοποίηση των προταγμάτων τους και απονοηματοδότησή τους, δεν μας περνούν απαρατήρητες ούτε θα μείνουν αναπάντητες.

Τέλος, σε αυτούς που πάντα βρίσκουν κάτι καλό στην θεσμική αναγνώριση, θέλουμε να πούμε πως η μόνη νομιμοποίηση που για μας είναι σημαντική, είναι εκείνη που προέρχεται από τα κάτω, από τα ριζοσπαστικά και χειραφετητικά κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας κι αυτή δεν εκφράζεται με δημοσιοσχεσίτικα «ευχαριστώ» και «παρακαλώ».

      Τη Δευτέρα 18 /5 γίναμε μάρτυρες  του εμπρησμού του θεάτρου της ρεματιάς αλλά και της ρεματιάς της ίδιας. Ως συλλογικότητα θεωρούμε χρέος μας να τοποθετηθούμε επί του θέματος όχι μόνο εξ αιτίας της αυτονόητα οργανικής σχέσης που έχει η ρεματιά με την Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, αλλά κυρίως λόγω του ότι η προάσπιση της, όπως άλλωστε και η προάσπιση όλων των δημόσιων και ελεύθερων χώρων στην ευρύτερη περιοχή του Χαλανδρίου, έχει για μας τεράστια αξιακή σημασία και αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες της δράσης μας.

Η ρεματιά είναι και θα παραμείνει  πράσινος πνεύμονας μέσα στη τσιμεντούπολη και ένας ελεύθερος για όλες/ους χώρος μακριά από τα καυσαέρια της εθνικής «ανάπτυξης» ,κι αυτό δεν τίθεται σε καμία περίπτωση υπό συζήτηση ή υπό διαπραγμάτευση. Η αποφασισμένη συλλογική δράση για την προστασία της, μπορεί να κάνει εφιάλτες τα «βρώμικα όνειρα» του κάθε λογής μικρού ή μεγάλου καταπατητή/επιχειρηματία/τσιφλικά. Αυτά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα από την αρχή.

          Το γεγονός τώρα, ότι τη Δευτέρα στις 2 παρά 10’, φλόγες τύλιξαν από τη μια στιγμή στην άλλη το θεατράκι και κομμάτι της ρεματιάς απειλώντας τις γύρω κατοικίες καθώς και το μεγάλο σπίτι μας, σε καμία περίπτωση δεν είναι τυχαίο συμβάν ή πράξη κάποιου «πυρομανούς». Κι ενώ αρχές κανάλια και «ειδικοί» ξεκίνησαν από τη πρώτη στιγμή το πάρτυ του θεάματος  και τα επικοινωνιακά παιχνίδια, εμείς αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον (sic)  τα «πώς», τα «πότε» και τα «γιατί» που θα έρθουν να καλύψουν την ανάγκη του πεινασμένου για πιπεράτες αποκαλύψεις κοινού. Ενός κοινού που στη μεγάλη του πλειοψηφία, όταν  κοπάσει ο επικοινωνιακός θόρυβος και πάντως πολύ πριν ξεθυμάνει η μυρωδιά  των καμένων, θα έχει χάσει το όποιο «ενδιαφέρον» του για την υπόθεση αφού: «...Κρίμα βέβαια, αλλά αφού δεν κάηκαν περιουσίες, πάλι καλά, μικρό το κακό.»

         Από την δική μας πλευρά πάντως, λέμε να μην περιμένουμε ούτε τα αποτελέσματα των ερευνών ούτε τα σαΐνια του κράτους να μας πουν ποιος είναι ο «πραγματικός» ένοχος. Αυτόν τον αναγνωρίζουμε από μακριά. Τον έχουμε βρει μπροστά μας πολλές φορές καθώς τον έχουμε αντιμετωπίσει σε πολλαπλά μέτωπα στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα, εταιρικά σχήματα και μεθόδους, άλλοτε μοιράζοντας χάντρες και καθρεφτάκια στο πόπολο, άλλοτε στέλνοντας μπράβους και ΜΑΤ σε όσους αντιδρούν, κι άλλοτε απλά και όμορφα με υπουργικές αποφάσεις, ο πραγματικός ένοχος, επιτίθεται παντού και αρπάζει αυτό που ανήκει σε όλους: τη γη, το νερό, τον συλλογικό πλούτο, τη γνώση και την υγεία μας. Απροκάλυπτα και αισχρά, κερδοσκοπεί μολύνοντας τις θάλασσες και τον αέρα, στρώνοντας με τσιμέντο τις βουνοπλαγιές, καίγοντας δάση και ρεματιές για να τα πουλήσει σαν οικόπεδα, μπαζώνοντας χείμαρρους και όχθες, υποβαθμίζοντας κάθε μέρα τη ζωή όλων μας, αρκεί να υπάρχει το επιθυμητό ποσοστό κέρδους. Απλά χτες χτύπησε και στη γειτονιά μας για να μας θυμίσει ότι κανείς δεν εξαιρείται και ότι όλες μας είμαστε στο στόχαστρο, αρκεί να ικανοποιείται το επιχειρηματικό πλάνο και η απαραίτητη συνθήκη κερδοφορίας. Τόσο απλά…

         Καλά τα σενάρια λοιπόν, όμως κάποιους/ες δε μας ξεγελάνε. Εμείς ξέρουμε ότι ο πραγματικός εμπρηστής της ρεματιάς δεν είναι μόνο το πληρωμένο κάθαρμα που έβαλε τη φωτιά, ούτε βέβαια κάποιος ασυνείδητος πυρομανής. Τον πραγματικό φταίχτη τον έχουμε ξανασυναντήσει με την μορφή της Eldorado Gold και της Ελληνικός Χρυσός που καταστρέφουν το αρχέγονο δάσος στις Σκουριές, τον γνωρίσαμε με την μορφή του μεγαλοεπιχειρηματία που προσπαθεί να φυτέψει τις γιγάντιες ανεμογεννήτριες του στα βουνά της Νάξου και της Ικαρίας, του εφοπλιστή που ξεφορτώνεται τα τοξικά κατάλοιπα από τα αμπάρια των πλοίων του στη θάλασσα γλυτώνοντας έτσι από «περιττά» έξοδα. Τον αναγνωρίζουμε στο λογότυπο του trendy μπουζουκομάγαζου και στη φάτσα του μαφιόζου ιδιοκτήτη του που καταπατά δημόσιο χώρο, μαντρώνει παραλίες και ξεσπιτώνει  κατοίκους από ολόκληρες γειτονιές για να επεκτείνει την επιχείρησή του γεμίζοντας με τα σκουπίδια του το περιβάλλον και τα κεφάλια των χαζοχαρούμενων πελατών του μέχρι και το «μικρό» αφεντικό που θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ξεζουμίσει λίγο παραπάνω τους/ις εργαζόμενους/ες του.           Εμείς τους ξέρουμε όλους αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας στο όνομα της  χιλιοτραγουδισμένης επιχειρηματικότητας, της ανάπτυξης (της δικής τους)  και της σαχλαμάρας που έχουν βαφτίσει ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο. Κι αυτοί μας ξέρουν. Και μας σιχαίνονται, γιατί μας βρίσκουν και θα μας βρίσκουν πάντοτε μπροστά τους να τους χαλάμε τα σχέδια, είτε αυτά τα σχέδια είναι να βάλουν χέρι στη ρεματιά, είτε οτιδήποτε άλλο.

ΥΓ: Να ευχαριστήσουμε τους/ις συντρόφους/ισσες που από τη πρώτη στιγμή έσπευσαν να προστατεύσουν το χώρο και βοήθησαν στην κατάσβεση της φωτιάς.

                     ΜΙΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ

                                             protovouliaxalandriou.blogspot.gr