Μήνας: Ιούνιος 2015

«…..Όλοι εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στη δημοτική αρχή και δήλωναν τη διάθεσή τους να βοηθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις…….. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους εργαζόμενους του Δήμου, όλους τους συλλόγους της πόλης, τον ΣΠΑΠ για την ιδιαίτερη συμβολή του, την Αστυνομία, την εταιρεία Σκλαβενίτης Α.Ε., το Σωματείο Καταστηματαρχών Υγειονομικού Ενδιαφέροντος, την ομάδα Πραπόπουλου, το εργαστήριο-αναψυκτήριο Βελανιδιά και ιδιαιτέρως τους συμπολίτες μας που μας έδωσαν κουράγιο και δύναμη για το μέλλον.»  

 

Το παραπάνω απόσπασμα της 25ης Μαΐου 2015 με το οποίο η δημοτική αρχή μας κάνει την «τιμή» να μας συμπεριλάβει στη λίστα των ευχαριστιών της για την αποκατάσταση της ρεματιάς από τον εμπρησμό, αναφέροντας μας μάλιστα σαν «ομάδα Πραπόπουλου», μας δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψουμε τη σύγχυση, τις φοβίες αλλά την πολιτική σκοπιμότητα που κρύβουν τέτοιες χαμογελαστές ανακοινώσεις από πλευράς τοπικής αριστερής εξουσίας.

Να ξεκινήσουμε λοιπόν αναρωτώμενες/οι πως γίνεται ένα αγαθό που είναι κοινόχρηστο και δημόσιο όπως η Ρεματιά και το θέατρο της, πνεύμονας ζωής για το Χαλάνδρι και αναπόσπαστο στοιχείο της γειτονιάς μας να χρησιμοποιείται από την δημοτική αρχή ως ευκαιρία να μοιράσει ευχαριστίες με εκείνο τον αφ’ υψηλού «αέρα» του ιδιοκτήτη που χαμογελά ικανοποιημένος στα παιδιά που έβαψαν το φράχτη του σπιτιού του. Το παραμύθι της αστικής κομψότητας και της ανταλλαγής φιλοφρονήσεων μεταξύ τοπικών αρχόντων και μεγαλοεπιχειρηματιών (Δήμος, ΕΛ .ΑΣ, Σκλαβενίτης ΑΕ) φαντάζει ανατριχιαστικό. Το ενδιαφέρον όσων έτρεξαν για να σώσουν το ρέμα δεν πρέπει να υποβαθμίζεται ως «ανταπόκριση σε κάλεσμα του δήμου» ούτε να διακρίνεται σε Α’ και Β’ διαλογής (όπου Α’ βάλε επιχειρήσεις και αφεντικά που δεν έχασαν την ευκαιρία για λίγο «πράσινο ξέπλυμα», είτε πολιτικάντηδες που ζητιανεύουν ψήφους). Τα δέντρα και οι σκιές της ρεματιάς ανήκουν σε όλους μας.

Η ειλικρινής ανησυχία και ευαισθησία μπορεί να είναι ζητούμενο στις σχέσεις μας μόνο όταν είναι ανιδιοτελείς. Το σκόπιμο ανακάτεμα, στην ανακοίνωση, τοπικών συλλόγων, μαγαζατόρων, μεγαλοεπιχειρηματιών, αστυνομίας, καταληψιών και κατοίκων που δήθεν έδρασαν από κοινού για έναν ανώτερο –εδώ οικολογικό- σκοπό, θέλει να εμπεδώσει την ιδέα πως στο Χαλάνδρι η αριστερή εξουσία έχει καταφέρει να απενεργοποιήσει τις κοινωνικές εντάσεις και αντιθέσεις. Η λογική αυτή παραγνωρίζει τα συγκρουόμενα συμφέροντα εντός της κοινωνίας και καθιστά έτσι δυσδιάκριτη την συνεχή σκληρή εκμετάλλευση της φύσης και των ανθρώπων από το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Η πεποίθηση πως όλοι μαζί μπορούμε, πως μόνο η εθνική ενότητα θα μας βγάλει από την κρίση και πως η «έντιμη διαπραγμάτευση» θα μας δώσει την «αξιοπρεπή λύση» είναι η παγίδα για να μένουμε αδρανείς, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην αριστερή διαχείριση, η οποία δεν πρόκειται να συγκρουστεί με το σύστημα το οποίο της δίνει μέρες εξουσίας.

Στεκόμαστε απέναντι όχι μόνο σε όσους λεηλατούν τις ζωές μας αλλά και σε όσους διαστρεβλώνουν την εικόνα των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Σχέσεις που αφήνουν τους εκμεταλλευτές να κερδίζουν συνεχώς έδαφος όσο οι εκμεταλλευόμενοι/ες δεν συγκρούονται και κοιτούν την «ελπίδα που έρχεται», όσο  αναθέτουν την σύγκρουση στον «διαμεσολαβητή (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ)», όσο αργούν να αντιληφθούν ότι οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κερδοσκόποι αδιαφορούν πλήρως για το πράσινο που λιγόστεψε ή για τον πολιτισμό που λαβώθηκε. Αν ήταν διαφορετικά δεν θα λειτουργούσαν 300 παράνομα εργοστάσια επεξεργασίας τοξικών και βιομηχανικών αποβλήτων στον Ασπρόπυργο που υπό συνθήκες μαφίας οδήγησαν στο τοξικό νέφος των προηγούμενων ημερών. Αν ήταν διαφορετικά δεν θα αποχαρακτηρίζονταν με νόμους δασικές εκτάσεις παραδιδόμενες πλέον προς ελεύθερη καταπάτηση, δεν θα διώκονταν από τις αρχές άνθρωποι που μάχονται για την προστασία του δάσους της Χαλκιδικής από τις εταιρίες εξόρυξης χρυσού και εκπομπής ρύπων.

Η κοινωνική συνεισφορά και η οικολογική συνείδηση παραμένουν ψευδαισθήσεις όσο δεντροφυτεύουμε μαζί με τον «ΣΚΑΙ» ή αναδασώνουμε τη Ρεματιά μαζί με τον Σκλαβενίτη ΑΕ ή την ΕΛΑΣ. Η έννοια της αλληλεγγύης χάνει το νόημά της κάθε φορά που γεμίζουμε τα φιλανθρωπικά καλάθια των σούπερ μάρκετ, κάθε φορά που ενισχύουμε το παγκάρι των παπάδων. Η αντίσταση χάνει το νόημά της  κάθε φορά που μένουμε αδιάφοροι μπροστά στην επίθεση του κράτους σε ριζοσπαστικά και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, όπως είναι οι εκκενώσεις καταλήψεων και τη μετατροπή τους σε ΚΑΠΗ, ωδεία και σχολεία αποστείρωσης. Η προσπάθεια αφομοίωσης ή υποτίμησης των ανταγωνιστικών εγχειρημάτων, η οικειοποίηση των προταγμάτων τους και απονοηματοδότησή τους, δεν μας περνούν απαρατήρητες ούτε θα μείνουν αναπάντητες.

Τέλος, σε αυτούς που πάντα βρίσκουν κάτι καλό στην θεσμική αναγνώριση, θέλουμε να πούμε πως η μόνη νομιμοποίηση που για μας είναι σημαντική, είναι εκείνη που προέρχεται από τα κάτω, από τα ριζοσπαστικά και χειραφετητικά κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας κι αυτή δεν εκφράζεται με δημοσιοσχεσίτικα «ευχαριστώ» και «παρακαλώ».