Τον τελευταίο καιρό με αφορμή τις πολυάριθμες καταγγελίες που έχουν δώσει ορατότητα σε περιστατικά έμφυλης βίας, «στολίσαμε» τις γειτονιές του χαλανδρίου με μια δική μας οπτική πάνω στα πράγματα. Οι καταγγελίες αυτές καταδεικνύουν για άλλη μια φορά το προφανές: οι βιαστές και κακοποιητές μας δεν είναι άλλοι από τους καθημερινούς άντρες, τα αφεντικά μας, τους συναδέλφους μας, τους προπονητές, τους γείτονες και τους γκόμενους μας. Απέναντι στους κυρίαρχους λόγους απαντάμε διεκδικώντας την ορατότητα των καταπιέσεων που δεχόμαστε, όποτε και όπως θέλουμε εμείς. Πολεμάμε την πατριαρχία η μία δίπλα στο άλλο, εργάτριες, σεξεργάτριες, μετανάστριες, ανωμαλάρες, καταπιεσμένες.
Το Σάββατο 25 Ιανουαρίου πραγματοποιήσαμε μικροφωνική εκδήλωση στην κεντρική πλατεία Χαλανδρίου με αφορμή το κείμενο που γράψαμε για το μεταναστευτικό ζήτημα εν γένει αλλά και την περίπτωση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στο Δήμο Πεντέλης και την εγκατάσταση μεταναστών στο αχρησιμοποίητο τμήμα του νοσοκομείου “Αμαλία Φλέμινγκ”. Τη μικροφωνική πλαισίωσαν 30-35 σύντροφοι-ισσες από τα Βόρεια και τα Ανατολικά της Αθήνας.
Απέναντι σε κράτος, μπάτσους, δημοτικές αρχές, μικροαστούς και λοιπούς ρουφιάνους,
Εμείς υπήρχαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) και θα τους χαλάμε τα σχέδια σε κάθε ευκαιρία!
Η Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου εδρεύει στο Πολύδροσο Χαλανδρίου από το Δεκέμβριο του 2006 και καλά θα κάνουν όσοι την “ορέγονται” (τα κρατικά τελεσίγραφα και οι δημοτικές πλάγιες ματιές) να καταλάβουν ότι θα μείνουν… με την όρεξη!
Και για όσους δεν γνωρίζουν και δεν ρωτάνε να μάθουν… ορίστε κάποια sos:
1.Οι καταλήψεις δεν είναι 4 τοίχοι που έπεσαν ουρανοκατέβατοι.
2.Είναι εγχειρήματα που αμφισβητούν κάθε έννοια ιδιοκτησίας και αντιπαραβάλλουν στην πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας και των ανισοτήτων, μια άλλη εκδοχή του κόσμου στηριγμένη στη συντροφικότητα, την αυτό-οργάνωση, την αλληλεγγύη.
3. Είναι πεδία όπου γεννιούνται συνειδήσεις ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και κοινωνικών διακρίσεων και αποδομούν επίπλαστους, κρατικούς και εθνικούς διαχωρισμούς.
4. Είναι τόποι δημιουργίας ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία.
Κι επειδή μας άνοιξε η όρεξη και εμάς,
Κι επειδή 13 χρόνια δεν είναι αρκετά, ΓΙΑ ΑΛΛΑ 1000 ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΡΕΜΑΤΙΑ!
Καταλήψεις, στέκια, συλλογικότητες, σύντροφοι/ισσες από τα Βόρεια και Βορειοανατολικά.
Την Κυριακή 21 Απριλίου 40 σύντροφοι-συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε μικροφωνική παρέμβαση στην κεντρική πλατεία του Χαλανδρίου από τις 13.00 έως τις 15.30. Μοιράσαμε αντιφασιστικό-αντιεθνικό υλικό (έντυπα, μπροσούρες, αυτοκόλλητα) και διακοσμήσαμε τους τοίχους της πλατείας αναλόγως. Επισυνάπτουμε το κείμενο που διαβάστηκε κατά τη διάρκεια της παρέμβασης και είχε ως επίκεντρο το μακεδονικό ζήτημα.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στη μικροφωνική:
ΦΡΑΠΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ και άλλες ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ιστορία. Μακεδονία 1800. Γλώσσες: βλάχικα, σλαβικά, ελληνικά, αρβανίτικα, εβραϊκά κ.α. Θρησκείες: Μουσουλμανισμός, Εβραϊσμός, Χριστιανισμός. Ένα μωσαϊκό, ένας πληθυσμός που συμβίωνε άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι, αλλά που η πλειοψηφία του δεν είχε κάποια εθνική συνείδηση. Έπειτα ήρθε η γέννηση του ελληνικού, του σέρβικου, του βουλγαρικού και αργότερα του μακεδονικού εθνικισμού. Εθνικισμών που είχαν την αφετηρία τους στις ντόπιες αστικές τάξεις και τις ελίτ της διασποράς οι οποίες και κατασκεύασαν τις εθνικές τους αφηγήσεις. Στο κομμάτι της Μακεδονίας που σήμερα ανήκει στον ελλαδικό χώρο, η ομοιογένεια του πληθυσμού επιτεύχθηκε αρχικά με τον εξαναγκασμό των κατοίκων να ταυτιστούν με την ελληνική ταυτότητα (μέσω γλώσσας στην εκπαίδευση και τη γραφειοκρατία, παροχών, θρησκείας κλπ.) και αργότερα με ανταλλαγές και εκκαθαρίσεις πληθυσμών – εθνοκαθάρσεις. Τα κρατικά και καπιταλιστικά συμφέροντα σήμερα. Το κεφάλαιο δε γνωρίζει σύνορα, ψάχνει φτηνό εργατικό δυναμικό και νέες αγορές. Τα ελληνικά αφεντικά έχουν εδώ και χρόνια επεκταθεί και αναλάβει ηγετικό ρόλο στις μπίζνες στα Βαλκάνια. Το ελληνικό κράτος, πιστό στο ρόλο του, τούς στηρίζει με κάθε τρόπο και προσπαθεί να εξασφαλίζει τα συμφέροντα τους στις γειτονικές, οικονομικά λιγότερο αναπτυγμένες χώρες με διακρατικές συμφωνίες. Εθνικιστικοί κύκλοι στην Ελλάδα ακόμα προκρίνουν την απόλυτη κυριαρχία του Ελληνικού κράτους στο Μακεδονικό μέσω μιας στρατιωτικής επέμβασης. Δεν ξεχνάμε το σύνθημα στα μακεδονικά συλλαλητήρια του 1991-1992 «η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία». Στην προκειμένη, από θέση ισχύος (οικονομική εξάρτηση της Μακεδονίας, δικαίωμα άσκησης βέτο στο ΝΑΤΟ κλπ.) η Ελλάδα ανάγκασε τη Μακεδονία να αλλάξει το Σύνταγμά της. Όπως δήλωσε, ως αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών, ο Κατρούγκαλος: «Κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της Συμφωνίας. Αυτό είναι που ποτέ δεν έχει ξανασυμβεί. Χωρίς πόλεμο να δέχεται μια χώρα να αλλάξει το όνομά της και το Σύνταγμά της και πολλές διατάξεις από αυτό, χωρίς να έχει άλλη υποχρέωση από αυτό που απορρέει από τη διαδικασία»1. Παράδειγμα στα οικονομικά. Παράλληλα, το ελληνικό κράτος θα αναλάβει την εκπαίδευση του μακεδονικού στρατού στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, έχοντας άμεση εμπλοκή στα εσωτερικά ζητήματα της Μακεδονίας. Η στάση της αριστεράς. Η διαχείριση του Σύριζα δείχνει ότι το κράτος έχει συνέχεια. Εκμεταλλεύτηκε την ευνοϊκή για τα ελληνικά αφεντικά συγκυρία (κυβέρνηση Ζάεφ) για τρεις βασικούς λόγους: (α) να διασφαλίσει τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών στη Μακεδονία, (β) να δείξει στους δυτικούς συμμάχους του ελληνικού κράτους ότι «ανήκουμε εις τη Δύση», (γ) να πουλήσει αντι-εθνικισμό στο εσωτερικό του ακροατήριο βάζοντας εαυτόν σε αντιδιαστολή με τον εσμό των συλλαλητηρίων, για συσπείρωση ενόψει
εκλογών. Η πλειοψηφία της υπόλοιπης αριστεράς (ΚΚΕ κλπ.) στην Ελλάδα δεν έχασε την ευκαιρία να δηλώσει τον πατριωτικό της προσανατολισμό. εθνική συνείδηση (γεννά νεκροταφεία). Τα εθνικά ιδεώδη και συμφέροντα χρησιμοποιούνται από τα έθνη-κράτη σε όλη τους την ιστορία για τη συγκρότηση του εθνικού κορμού από μέρος του πληθυσμού απέναντι στον «άλλο», κρύβοντας έτσι τους ταξικούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό τους. Δημιουργούν δηλαδή ψεύτικους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της κοινωνίας και της εργατικής τάξης βάζοντας τον «ξένο» απέναντι, παρανομοποιώντας ανθρώπους (είπαμε, μόνο για το κεφάλαιο δεν υπάρχουν σύνορα). Μέρος των Ελλήνων, πέρα από τη σύνταξη με τα εθνικά συμφέροντα για λόγους ομαδοποίησης, συντάσσεται συνειδητά κατά του «ξένου», του πιο υποτιμημένου κομματιού της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, τους μετανάστες, με σκοπό τη διατήρηση των προνομίων του έναντί τους. Και κάτι ακόμα: η ελληνική κοινωνία γουστάρει να νιώθει αφεντικό στη σχέση Ελλάδας – Μακεδονίας. Ίσως ακόμα ακόμα να θεωρεί ότι με τον έλεγχο της οικονομίας της Μακεδονίας από τα ελληνικά αφεντικά θα αποκομίσει κι αυτή παραπλεύρως κέρδη. H δική μας ανάλυση. Εμείς από τη μεριά μας δεν αναπαράγουμε τον ελληνικό εθνικισμό και δε δεχόμαστε την κίβδηλη εθνική αφήγηση. Αντίθετα στεκόμαστε απέναντι στα επεκτατικά σχέδια του κράτους μας· δε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια του. Αναγνωρίζουμε ότι δεν έχουμε κοινά συμφέροντα με τα ελληνικά (ή υπερεθνικά) αφεντικά. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς ψεύτικους φυλετικούς, εθνικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους και άλλους διαχωρισμούς· χωρίς κυριαρχικές σχέσεις, αλλά οργανωμένη στη βάση της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας. ΥΓ: Στο παρόν κείμενο επικεντρωνόμαστε στον ελληνικό εθνικισμό μιας και εδώ ζούμε και αυτού του εθνικισμού τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είμαστε σε θέση να αναλύσουμε. Στεκόμαστε απέναντι σε όλους τους εθνικισμούς. Η ανάλυση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του μακεδονικού εθνικισμού όμως καλό είναι να ξεκινά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Μακεδονίας.
