Συντάκτης: praposquat

Κυριακή 13 Απρίλη
12:οο το μεσημέρι
Παιδική παράσταση με μαριονέτες:

“Πλανήτης ώρα μηδέν”

Ξημερώματα 25ης Μαρτίου, ώρα 3:30, αυτόπτες μάρτυρες βλέπουν φλόγες στον πρώτο όροφο του οικήματος της κατάληψης Πραποπούλου στο Χαλάνδρι και τρία άτομα να βγαίνουν από την είσοδο του κτήματος, κρατώντας έναν λοστό καθώς και έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή που είχαν αφαιρέσει από τον χώρο. Σε λίγα λεπτά η φωτιά εξαπλώνεται στα πάνω δωμάτια και η στέγη καταρρέει, ενώ μια δεύτερη εστία στο ισόγειο δεν επεκτείνεται. Οι δράστες επιβιβάζονται σε σταθμευμένο όχημα και απομακρύνονται. Γείτονες και αυτόπτες μάρτυρες ειδοποιούν την πυροσβεστική, η οποία καταφθάνει με πέντε οχήματα και την αστυνομία η οποία παίρνει καταθέσεις. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, κόσμος καταφθάνει στο χώρο για να εκφράσει την αλληλεγγύη του και να βοηθήσει στις εργασίες αποκατάστασης που ξεκίνησαν άμεσα.

Ο εμπρησμός αυτός έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα παρόμοιων επιθέσεων το τελευταίο διάστημα σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια, καταλήψεις και πρωτοβουλίες κατοίκων και εντάσσεται στο πλαίσιο τρομοκράτησης και καταστολής οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής και δράσης. Ενδεικτικά τους τελευταίους μήνες έχουν δεχθεί επίθεση η κατάληψη Λέλας Καραγίαννη, το στέκι Θερσίτης, η λέσχη Υπογείως στην Καλλιδρομίου, η ΠΡΩτοβουλιά Κατοίκων στα Νοτια, ο εξωραϊστικός σύλλογος “Ιλισσός”, το κίνημα στην πόλη του Ζωγράφου, συνδικαλιστικοί χώροι κ.α.

Η αυτοοργάνωση ενοχλεί. Η ιδέα το να συνδιαμορφώνεις, ισότιμα και αμεσοδημοκρατικά, μαζί με άλλους, παίρνοντας τη ζωή σου στα χέρια σου. Οφείλεις να ρωτάς και να παίρνεις άδεια από τους ειδικούς, τους αντιπροσώπους, το κόμμα. Η έλλειψη ιεραρχίας είναι μια προσβολή που δεν μπορεί να γίνει έτσι εύκολα δεκτή, ακόμα περισσότερο όταν αυτή η “ανήκουστη” επιλογή με όλες τις δυσκολίες της, δείχνει να λειτουργεί.

Η αλληλεγγύη ενοχλεί. Σε μια εποχή ατομικισμού και ωχαδερφισμού, είναι προβληματικό να συναντάς ανθρώπους που ενωμένα και παρά τις διαφωνίες τους συντροφικά παίρνουν αποφάσεις που απομακρύνονται απ’ τη λογική του λαϊφστάιλ και της αποχαύνωσης.

Ο αντιεμπορευματικός χαρακτήρας ενοχλεί. Σήμερα που τα πάντα πουλιούνται κι αγοράζονται και κάθε ανάγκη για επικοινωνία, συνεύρεση και δημιουργία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος, ο χαρακτήρας αυτός αποτελεί λογική εχθρική σ’ όσους προσβλέπουν σε αυτό.

Αυτοί που μη μπορώντας τόσα χρόνια να βρουν τα χρήματα για να απαλλοτριώσουν το χώρο, μαζί με όσους ξεκάθαρα επιθυμούν την εμπορική-οικιστική εκμετάλλευση του, επιδιώκουν να υλοποιήσουν τα «αναπτυξιακά» σχέδιά τους: Eμπορικό κέντρο, μεζονέτες, πάρκινγκ, «πολιτιστικό κέντρο»-νεκρός χώρος. Η κατάληψη διεκδικώντας τον χώρο ανοικτό για τους ανθρώπους και πράσινο, στέκεται εμπόδιο στις βλέψεις τους.

Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν αντέχουν έννοιες όπως αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, αντιιεραρχία, αντιεμπορευματική λειτουργία, οριζόντια οργάνωση. Όλοι εκείνοι που τους παράχωσαν στο κεφάλι «εθνοσωτήριους» μύθους και ψεύδη, και οποιονδήποτε τολμά να αρθρώσει έναν άλλο λόγο, τον κατατάσσουν στα μιάσματα και του συμπεριφέρονται με το δόγμα «Ελλάς ή τέφρα». Άλλωστε, συχνά, όπως και πρόσφατα, μέσω του τύπου και ηλεκτρονικών μέσων, καταδεικνύεται η άριστη συνεργασία Ασφάλειας και Νεοναζιστικών συμμοριών. Συμπορεύονται στους δρόμους για να χτυπήσουν τις πορείες και συνεργάζονται άψογα όταν πρόκειται για «κοινούς εχθρούς». Μαχαιρώνουν μετανάστες και αγωνιζόμενους ανθρώπους και συμπληρώνουν την δουλειά της αστυνομίας. Συγκοινωνούντα δοχεία που η εγγύτητα τους δεν επιτρέπει ακριβώς να διακρίνεις πού αρχίζει το παρακράτος και που αρχίζει το κράτος και η Ασφάλεια.

Το σίγουρο είναι ότι δεν κάψανε τίποτα που δε φτιάχνεται. Δεν κάηκε ούτε ένα απ’ τα σημαντικά που μας αναγκάζουν να συνεχίσουμε. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην κατάληψη και η αποφασιστικότητά τους να ξαναρχίσουν απ’ το μηδέν και να την κάνουν ακόμα καλύτερη. Η διάθεση στήριξης απ’ τους περιοίκους, από άλλα στέκια που έχουν δεχτεί επιθέσεις, από πάρα πολλούς ανθρώπους που κινούνται στον ευρύτερο ριζοσπαστικό – κινηματικό χώρο και έσπευσαν να βοηθήσουν όπως μπορούν. Όλα αυτά έμειναν ανέπαφα και απαγορεύουν κάθε σκέψη για υποχώρηση. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ. Ενάντια σε κάθε φασιστική λογική, ενάντια σε κάθε «αναπτυξιακή» τσιμεντοποίηση, ενάντια σε κάθε αυτολογοκριμένο ή και αγορασμένο δημοσιοκάφρο που παρουσιάζει τάχα τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα σαν τη μόνη δυνατή, ενάντια σε κάθε κρατική και παρακρατική επίθεση. Περνάμε στην αντεπίθεση. Για την πραγματική ελευθερία, για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη ζωή μας.

Για όσους και όσες επιθυμούν να βοηθήσουν την Κυριακή 9 Μαρτίου στις 11:00, συνεχίζεται το όργωμα του κήπου με την προοπτική να αρχίσει το φύτεμα σε τρεις με πέντε εβδομάδες. Βοήθεια χρειάζεται και στο κλάδεμα, αλλά και στη περίφραξη του τμήματος του κήπου που θα καλλιεργηθεί (για να προστατευτεί από τα σκυλιά). Θα ακολουθήσει και συζήτηση για περαιτέρω συντονισμό των ενεργειών στο θέμα του κήπου. Κάθε ιδέα ευπρόσδεκτη!