Συντάκτης: praposquat

Κάτω από το πέπλο της γαλήνιας περιόδου διακοπών και ειρήνης βρίσκεται η πραγματικότητα: κοινωνική κρίση, φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, ανελευθερία… Η μόνη ελπίδα αυτού του αποτυχημένου καπιταλιστικού κράτους και των εξουσιαστών είναι η ολοένα και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας απέναντι στην κοινωνική έκρηξη και οργή που συνεχώς οξύνεται και πλησιάζει. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξε ότι αφορμές για επίθεση σ’ αυτόν τον χρεωκοπημένο κόσμο δίνονται καθημερινά και το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται παντού. Στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες, στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τα στέκια και τις καταλήψεις. Εκεί που χτίζονται οι ελευθεριακές δομές του αύριο, εκεί που η αντίσταση, η συλλογικοποίηση των αρνήσεων, η αλληλεγγύη και η ομορφιά του αγώνα συναντιούνται και αναπνέουν ελεύθερα, δημιουργώντας ρήγματα στο σάπιο σύστημα.

Τα κατασταλτικά έργα έχουν ήδη δρομολογηθεί και κάποια από αυτά νομοθετηθεί. Αφορούν τη νομιμοποίηση των καμερών, την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, το φακέλωμα μέσω DNA, την ποινικοποίηση της αυτοπροστασίας απέναντι στα χημικά και την κάλυψη του προσώπου, την επωνυμία των κινητών τηλεφώνων και την άρση του απορρήτου, την επίθεση στην ανωνυμία και στην ύπαρξη ελεύθερων σελίδων αντιπληροφόρησης.

Σ’ όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι απροκάλυπτες επιθέσεις ακροδεξιών στοιχείων σε συνεργασία με την αστυνομία και οι επισκέψεις του υφυπουργού Εσωτερικών Μαρκογιαννάκη σε πλατείες και χώρους, όπου τα κάθε λογής φασιστοειδή εκμεταλλευόμενα την εξαθλίωση των μεταναστών, του πλέον καταπιεζόμενου κομματιού της κοινωνίας, επιδιώκουν να κερδίσουν έρεισμα. Έτσι ξεδιπλώνεται ξεκάθαρα σε όποιον επιλέγει να έχει τα μάτια του ανοιχτά η ολοφάνερη σύμπραξη κράτους και παρακράτους.

Δεν είναι τυχαίο όμως πώς φτάσαμε ως εδώ. Ο εθνικιστικός παροξυσμός που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια με αφορμή αθλητικά γεγονότα και όχι μόνο (Ολυμπιακούς αγώνες, Euro 2004, κτλ.) ενισχύθηκε και συντηρήθηκε, ώστε να διαφυλαχθεί η ψευδαίσθηση της εθνικής ενότητας. Πλαισιώθηκε από τις ναζιστικές συμμορίες, το εκτελεστικό όργανο, το μακρύ χέρι του κράτους, που κάνει πράξη τη διάχυτη ρατσιστική προπαγάνδα και την ξενοφοβία που προβάλλεται από κράτος και μέσα μαζικής εξημέρωσης.

Το κράτος, μέσα από τις εξαγγελίες του υπουργού του στοχοποιεί επίσημα τους μετανάστες και τους κατειλημμένους χώρους ως τους δύο βασικούς εσωτερικούς εχθρούς του. Τις εκκενώσεις κτιρίων που κατοικούνταν από μετανάστες, όπως η εκκένωση του Εφετείου, της Βεραντζέρου και αλλού, ακολουθούν οι επιθέσεις σε καταλήψεις, στέκια και άλλους απελευθερωμένους χώρους.

Τα τελευταία χαρακτηριστικά παραδείγματα παρακρατικών επιθέσεων αποτελούν η επίθεση στο στέκι των Αγωνιστικών Κινήσεων στη Θεσσαλονίκη, η επίθεση με μολότοφ στον κατειλημμένο χώρο που στεγάζεται το Radio Revolt στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης στο ΑΠΘ, η τοποθέτηση εμπρηστικών μηχανισμών στη σιδερένια κεντρική είσοδο της κατάληψης Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ στη Θεσσαλονίκη, η προσπάθεια παραβίασης του ελευθεριακού στεκιού Πικροδάφνη στο Μπραχάμι, μερικές μέρες μετά την παρακολούθηση του στεκιού από ασφαλίτες, και η αποτυχημένη επίθεση στη Βίλλα Αμαλίας.

Τα ξημερώματα της 1ης Αυγούστου, γύρω στις 2 π.μ., παραβιάζονται τα συρματοπλέγματα του κτήματος Πραποπούλου και δύο κρανοφόροι, που κατέβηκαν από μηχανή κρατώντας λοστούς, κινούνται προς το κτίριο της κατάληψης και επιχειρούν ανεπιτυχώς να διαρρήξουν πόρτες και παράθυρα. Στο κτήμα εκείνη τη στιγμή βρίσκεται άνθρωπος οικείος στην κατάληψη, άστεγος και μετανάστης. Όταν τον αντιλαμβάνονται, του επιτίθενται χτυπώντας τον αλλεπάλληλα στο κεφάλι και στο σώμα με τους λοστούς και φωνάζοντας ρατσιστικές βρισιές, και διαφεύγουν από το σημείο που ήρθαν, στο οποίο βρέθηκε και ένα στουπί με βενζίνη.

Τις εκκλήσεις του χτυπημένου για βοήθεια ακούν οι γείτονες που καλούν ασθενοφόρο και τον περιθάλπτουν προσωρινά. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου και παραμένει δυο μέρες με ελαφρά ευτυχώς τραύματα στο κεφάλι και στο σώμα. Άμεσα κινητοποιούνται η συνέλευση της κατάληψης και αλληλέγγυοι/ες.

Ο οποιοσδήποτε εφησυχασμός απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και δίπλα μας είναι αφελής και η αντίληψη ότι δεν μας αφορούν όλους επικίνδυνη. Η σιωπή είναι συνενοχή. Απέναντι σε κάθε είδους ρατσιστικές και παρακρατικές βιαιότητες αντιτάσσουμε τη ζωή, την αλληλεγγύη και τις διανθισμένες δημιουργικά αρνήσεις μας και δηλώνουμε ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση πως είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ.




Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου και Αλληλέγγυοι/ες