ΚΤΗΜΑ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ: ΧΩΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ
“Συμβαίνει με τους κακομαθημένους κομήτες/ Δεν μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους/ Δεν μπορούν να θυμηθούν την τροχιά τους/ Βρίσκονται πάντα εκεί που δεν πρέπει/ Με τις αστείες ουρές τους/ Αναστατώνουν το νόμιμο σύμπαν.(Γ. Αγγελάκας)”
Μετά από αρκετές δεκαετίες εγκατάλειψης, το Δεκέμβριο του 2006 το Κτήμα Πραποπούλου κατελήφθη από μια ετερόκλητη ομάδα ατόμων, με τον προσανατολισμός της προάσπισής του ως ελεύθερου χώρου και την ευρύτερη τοπική δράση σε οικολογικά και κοινωνικά ζητήματα. Επί 1,5 χρόνο το εγκαταλελειμμένο οίκημα είχε μετατραπεί από “στοιχειωμένο σπίτι” σε ένα χώρο όπου καθημερινά πηγαινοέρχονταν άνθρωποι, δημιουργούσαν, σχεδίαζαν και υλοποιούσαν τις ιδέες τους, καθιστώντας το χώρο ανοιχτό στη γειτονιά και όχι μόνο.
Ωστόσο αυτή η προσπάθεια φάνηκε να ενοχλεί τα ντόπια συμφέροντα, τις βλέψεις των κατασκευαστικών εταιριών για την εκμεταλλεύσιμη περιοχή της Ρεματιάς και τα μεγαλόπνοα σχέδια του Δήμου για την ευρύτερη περιοχή (επέκταση του Θεάτρου, δημιουργία χώρου στάθμευσης, αλλά και εφαρμογή του επικινδύνου για το οικοσύστημα του ρέματος «Προτύπου Καινοτόμου Σχεδίου Ανάπτυξης»), στα οποία ανεξαιρέτως ασκήθηκε κριτική από την Κατάληψη, η οποία συνοδεύτηκε από δράσεις όπως ο καθαρισμός της Ρεματιάς.
Η εμπρηστική επίθεση της 25ης Μαρτίου, η οποία κατέστρεψε όχι μόνο τη (διατηρητέα) στέγη, αλλά και μεγάλο μέρος της δουλειάς που είχε γίνει επί 1,5 χρόνο, δεν ήταν παρά η αρχή ενός διμήνου τρομοκράτησης και καταστολής, με τακτικές επισκέψεις αστυνομικών και άλλων “περίεργων” ατόμων, αλλά και αλλεπάλληλες διακοπές της ύδρευσης, που παρεμπόδισαν τόσο την διεκπεραίωση των εργασιών αποκατάστασης αλλά και την άρδευση των βιολογικών μας καλλιεργειών.
Ως επισφράγιση αυτής της πολιτικής την Παρασκευή 2 Μαΐου δεχτήκαμε την επίσκεψη του δικηγόρου της ιδιοκτήτριας, ο οποίος απείλησε ότι θα λάβει μέτρα εντός δεκαημέρου για την εκδίωξή μας από το Κτήμα. Η κίνηση αυτή έγινε σύμφωνα με την πρόθεση της ιδιοκτήτριας να το πουλήσει. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος που εδώ κι 1,5 χρόνο αποτελεί μία εστία συνάντησης και δημιουργίας, αντίστασης αλλά και αναψυχής, ένα χώρο πρασίνου ανοιχτό σε όλους, μπορεί να περιέλθει άμεσα στα χέρια κάποιας κατασκευαστικής, χωρίς καμία ευαισθησία για το χώρο και το πράσινο. Αλλά μόνο για το κέρδος: Το διατηρητέο οίκημα πιθανότατα θα κατεδαφιστεί και τη θέση του θα πάρουν τσιμεντένια οικοδομήματα, με ελεγχόμενη πρόσβαση.
Αφορμή για την ειδοποίηση του δικηγόρου από το Δήμο Χαλανδρίου απετέλεσε η συσσώρευση των μπάζων από τις εργασίες αποκατάστασης επί της Προφήτου Ηλία, μπάζα των οποίων τη μεταφορά ο ίδιος ο δήμαρχος είχε δεσμευτεί να αναλάβει, στο ΔΣ της 27ης Μαρτίου, αλλά ολιγώρησε (οποία έκπληξις). Η τακτική αυτή υποδηλώνει ότι ο δήμαρχος ενεργεί σπασμωδικά στην κατεύθυνση της εκδίωξής μας από το χώρο: η παρουσία μας ως εστία κριτικής και αντίστασης στο χώρο του Χαλανδρίου ΕΝΟΧΛΕΙ. Η δημιουργία αδιαμεσολάβητων σχέσεων τόσο με την τοπική κοινωνία του Χαλανδρίου όσο και με ριζοσπαστικές κινήσεις σε άλλες περιοχές της Αθήνας, οι δεσμοί που δημιουργούνται απο την προσωπική επικοινωνία και επαφή σε καθημερινό επίπεδο αποτελούν αστάθμητο παράγοντα για την κεντρική ή περιφερειακή εξουσία, και επιθυμία της είναι η κατάσβεση της αντίστασης απο τη ρίζα με την καταστολή της εστίας της. Η κριτική στο Πρότυπο Καινοτόμο Σχέδιο Ανάπτυξης και η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για τη μεταφορά του Υπουργείου Οικονομικών στην περιοχή του Νομισματοκοπείου αποτύπωσαν έμπρακτα την αντίθεσή μας σε λογικές ”κέρδους” και ”ανάπτυξης”.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι η κατάληψη του Κτήματος Πραποπούλου δεν αποτελεί απλά μία κίνηση διαμαρτυρίας όσον αφορά την ολιγωρία του Δήμου για την απόκτησή του. Η στοχοθεσία μας είναι πολύ ευρύτερη και περιλαμβάνει τόσο την αντίληψή μας για τους ελεύθερους χώρους και την ενεργητική αντίσταση στην εμπορευματοποίησή τους, όσο και την πρακτική της κατάληψης, όχι απλά ως ένα δυναμικό μέσο διαμαρτυρίας, αλλά μια ιστορικά δοκιμασμένη πρακτική κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, με προοπτική την αντι–ιεραρχική κοινωνική οργάνωση.
Επίσης το οικολογικό μας πρόταγμα δεν εξαντλείται στην αγάπη προς τη φύση και την επίδειξη ατομικής ευσυνειδησίας, με το προσεκτικό σβήσιμο του τσιγάρου μας και την επιμέλεια στην ανακύκλωση. Απεναντίας αντιμετωπίζουμε το οικολογικό ζήτημα ως υποπερίπτωση του κοινωνικού ζητήματος, με τους ελεύθερους χώρους να κινδυνεύουν κυρίως από τους εγχώριους πλουτοκράτες που τους θεωρούν ως προνομιούχο πεδίο “ανάπτυξης”. Δηλαδή πλουτισμού.
Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε την κατάληψη ως ένα εργαστήριο κοινωνικής αυτοοργάνωσης, που αντιτίθεται ουσιαστικά στην κυρίαρχη κεφαλαιοκρατική ιδεολογία, και όχι ως ένα απλό μέσο διεκδίκησης της «απόκτησης» του Κτήματος από το Δήμο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Δήμος εγγράφεται στο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα και έχει ήδη χρεωθεί μία ύποπτη απόπειρα εμπορικής εκμετάλλευσης του Ρέματος και του Κτήματος Πραποπούλου (με το “Καινοτόμο” σχέδιο “Ανάπτυξης”).
Η απόφασή μας είναι να παραμείνουμε στο χώρο και να συνεχίσουμε τη δράση μας και την κριτική μας. Παλεύουμε για τη διάσωση του Κτήματος ως ελεύθερου χώρου πρασίνου και φυσικής προέκτασης της Ρεματιάς. Όσο παραμένουμε στο χώρο, δεν πρόκειται δούμε μεζονέτες και τσιμεντένια τερατουργήματα να υψώνονται στο Κτήμα Πραποπούλου. Δήμαρχοι και κατασκευαστικές θα μας βρίσκουν μπροστά τους.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
_________________________________
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δηλαδή την επίσκεψη ανθρώπων της ιδιοκτήτριας του κτήματος στην κατάληψη και η απειλή με έξωση, γιατί όπως ειπώθηκε υπάρχει πίεση από την αστυνομία, αλλά και πρόθεση να πουληθεί ο χώρος σε κατασκευαστική εταιρεία για να γίνει μεζονέτες, πραγματοποιήθηκε σήμερα μικροφωνική ενημέρωσης στην πλατεία Χαλανδρίου και παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο.
Πετάχτηκαν μπάζα από τα καμμένα μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, σαν την ελάχιστη συμβολική μας πράξη, μετά την κοροϊδία τους, που αντί να μαζέψουν τα μπάζα όπως είχαν δηλώσει με όλη την “επισημότητα” στα δημοτικά τους συμβούλια, έστειλαν έγγραφο στην ιδιοκτήτρια ότι αυτή είναι υπεύθυνη να τα μαζέψει και να το φροντίσει μέσα στις επόμενες ημέρες.
Αναγνωρίζοντας έτσι την ιδιοκτήτρια ενός χώρου που διεκδικείται από τους κατοίκους αλλά και το δήμο Χαλανδρίου εδώ και δεκαετίες, ώστε να παραμείνει ελεύθερος.
Υποτίθεται μάλιστα πως ο δήμος έχει κινήσει εκ νέου διαδικασία δέσμευσης του ακινήτου, στα λόγια φυσικά, αφού μόλις πέρσι έχασε μια άλλη δέσμευση του χώρου στα δικαστήρια …γιατί δεν μπορουσε να πληρώσει -έτσι λέει βέβαια- αλλά η αλήθεια μήπως είναι άλλη;
Φυσικά είναι γνωστός ο ρόλος της δημαρχίας και του συμβουλίου και δεν υπάρχουν αυταπάτες για κανέναν θεσμικό που το μόνο που εξυπηρετούν είναι την τσέπη τους.
Ο χώρος θα παραμείνει ελεύθερος κι αυτοοργανωμένος,
όλοι αυτοί οι κηφήνες θα φύγουν.
Το Πραπόπουλο θα μείνει
10-100 χιλιάδες καταλήψεις… .