Να μετατρέψουμε τη διάχυτη αγανάκτηση σε εξεγερμένες συνειδήσεις…

Η αγανάκτηση και η οργή επικρατεί παντού γύρω μας. Από τον εργαζόμενο που λίγες ώρες πριν του ανακοίνωσαν ότι απολύεται, την άνεργη που βλέπει το επίδομά της να συρρικνώνεται και τον συνταξιούχο που κάνει οικονομίες, μέχρι την εργαζόμενη που δουλεύει ελαστικό ωράριο για ψίχουλα, τον ανασφάλιστο μαθητευόμενο που κάνει χαμαλοδουλειές και την μαθήτρια που βλέπει τους ρυθμούς της ζωής της να εντατικοποιούνται συνεχώς. Η κρίση βαθαίνει και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, των θεσμών και των αξιών του αυξάνεται. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου έχει να αντιμετωπίσει κατειλημμένες πλατείες, κόσμο που πλημμυρίζει τους δρόμους, διαδηλώνει και προσπαθεί να οργανώσει την κίνησή του. Έννοιες όπως αντίσταση, αυτοοργάνωση, κίνημα απασχολούν πολλούς,-ες που τοποθετούνται στις κατά τόπους λα,κές συνελεύσεις. Σε συνελεύσεις που επιχειρούν στο τώρα ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας όσων συμμετέχουν. Τα καθημερινά ραντεβού στο δρόμο, η κατάληψη ως μέσο πίεσης, οι από τα κάτω διαδικασίες, η προσπάθεια για αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις συνθέτουν το συλλογικό βίωμα χιλιάδων ανθρώπων που επιλέγουν να συναντηθούν με έναν αγωνιστικό τρόπο. Συνθέτουν μια επιθετική πραγματικότητα που θέτει σε κίνδυνο το έργο της πολιτικής διαχείρισης του τόπου υπό την απειλή χρεοκοπίας. Η πολιτική ελίτ, σε μια προσπάθεια απορρόφησης των κραδασμών και επιβολής της συναίνεσης για το νέο πακέτο μέτρων και την ένταση της υποτίμησης της ζωής μας, επιστρατεύει πολιτικά τεχνάσματα. Γιατί σε τι άλλο αποσκοπούν, αν όχι στην εκτόνωση, πολιτικάντικοι ελιγμοί που προτείνονται από όλο το πολιτικό φάσμα (από «καρατζαφέρηδες» μέχρι την καθεστωτική αριστερά), όπως εκλογές, δημοψήφισμα, ψήφος εμπιστοσύνης, ανασχηματισμός. Όσο και αν το μπλοκ της κυριαρχίας καλεί στην επιστροφή της ομαλότητας, η πραγματικότητα το διαψεύδει, επιβεβαιώνοντας ότι η κοινωνική ειρήνη έχει διασαλευθεί. Και αυτό γιατί η εμπειρία του δρόμου ξυπνάει συνειδήσεις.

Στοίχημα των καιρών είναι το κατά πόσο η αγανάκτηση του καθενός θα μπορέσει να μετουσιωθεί από γκρίνια για τις «δυσκολίες» της ζωής σε διάθεση για αγώνα. Το κατά πόσο ένα ετερόκλητο πλήθος θα μπορέσει να αποκτήσει χαρακτηριστικά επιθετικά και ανταγωνιστικά προς αυτά του καπιταλισμού. Το κατά πόσο θα καταφέρει μέσω της κίνησής του να πάρει ανταγωνιστική μορφή και περιεχόμενο. Να γίνει, δηλαδή, ανταγωνιστικό κίνημα. Να αντιπαλεύει την αφομοίωση και την συντήρηση από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Να αντιστέκεται στις εξουσιαστικές δυνάμεις και τους μηχανισμούς συκοφάντησης και απόσυμπίεσης του κλίματος και να τραβάει διαχωριστικές γραμμές
με εχθρικές αντιλήψεις ρατσιστικού, φασιστικού, πατριωτικού και σεξιστικού περιεχομένου, που αναμασάν την καραμέλα της εθνικής σωτηρίας, κάνοντας πλάτη στην (εργασιακή και όχι μόνο) εκμετάλλευση και καταπίεση ντόπιων και μεταναστών. Να συγκρούεται με πρακτικές στοχοποίησης των μεταναστών ως υπεύθυνων της όξυνσης της εξαθλίωσης. Γιατί αρνούμαστε να ξεχάσουμε ότι «αγανακτισμένοι» θέλουν να λέγονται και επιτροπές κατοίκων τύπου Αγ. Παντελεήμονα, καθώς και όλος ο φασιστικός συρφετός που πρωταγωνιστεί στα ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας.

Με όλους τους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας. Στην έκρυθμη κατάσταση έχουμε να αντιμετωπίσουμε ξανά τις φωνές εκείνες που παλιότερα έταζαν λαγούς με πετραχήλια, αλλά τώρα μπροστά στην «ανημποριά της χρεοκοπημένης ελλαδίτσας», στέρεψαν από υποσχέσεις και μιλούν για εθνική συναίνεση. Τις φωνές που μιλούν για ένα «εξευγενισμένο» πρόσωπο του καπιταλισμού, που έφαγαν πολύ από την πίτα αλλά δεν χόρτασαν. Τις φωνές που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την συγκυρία για να αυξήσουν μελλοντικά τις ψήφους τους. Τις φωνές που ως λύση για τη «σωτηρία» της χώρας προτείνουν ρατσισμό, εθνικισμό και επεκτατική πολιτική. Έχουμε, δηλαδή, ανοιχτούς λογαριασμούς με όλους όσους συντηρούν το καθεστώς της μικροπολιτικής και της ψηφοθηρίας. Όμως, ξέρουμε ότι βασική αιτία της εντεινόμενης εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης είναι η βαθιά εμπορευματοποίηση της ζωής μας. Αυτή η τακτική αφαίμαξης που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος. Του καπιταλισμού που για να ξεπεράσει την κρίση θα συνεχίσει να λεηλατεί, να τρομοκρατεί και να αποξενώνει. Μήπως, λοιπόν, με το να στοχεύουμε αποκλειστικά να ρίξουμε την εκάστοτε κυβέρνηση ή να εμποδίσουμε την εφαρμογή του μνημονίου, βλέπουμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος; Η κίνησή μας αποκτά χαρακτήρα μη αφομοιώσιμο απ’ τη στιγμή που πλάι στα αιτήματα που θέτουν όσοι,-ες αγωνίζονται, αποτυπώνονται προτάγματα μαχητικά και συνολικά. Ας μην φοβηθούμε να διεκδικήσουμε πέρα απ’ τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, όλα όσα μας ανήκουν, τα πάντα.

Η σύγκρουση ανοίγει περάσματα…

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που κατέχει η εξουσία, εμείς οργανώνουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Βιώνουμε τη βία καθημερινά, στη δουλειά κάτω από την συνεχή επίβλεψη του αφεντικού και την απειλή της απόλυσης, στο σχολείο με τον ήχο του κουδουνιού και την εξέταση στον πίνακα, στο δρόμο και τις πορείες με τα κυνηγητά των ένστολων φρουρών, την ωμή καταστολή και τα χημικά. Η εξάπλωση του φόβου και πρακτικών τρομοκράτησης βρίσκονται πάνω από το κεφάλι μας για να μας θυμίζουν ότι πρέπει να ζούμε σκυμμένοι. Στη μάχη για αξιοπρέπεια και στον αγώνα για ελευθερία δεν μας χαρίζει τίποτα η κυριαρχία. Απ’ τους χιλιάδες νεκρούς στις πρόσφατες εξεγέρσεις των αραβικών χωρών, μέχρι τους δεκάδες τραυματίες και τον βαριά τραυματισμένο αγωνιστή της απεργίας της 11ης Μάη, μας κάνουν ξεκάθαρο ότι η αντίσταση στην καπιταλιστική πραγματικότητα δε διαχωρίζει τους αγωνιστές-ριες σε «ειρηνικούς και βίαιους». Το δίπολο που μπαίνει είναι από τη μια όσοι-ες μπλοκάρουν την «ομαλή» ροή των πραγμάτων με καταλήψεις στις πλατείες, οδοφράγματα απέναντι στις εφόδους της αστυνομίας, συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας, ξηλωμένα πεζοδρόμια, μέσα αυτοπροστασίας (μάσκες, σημαίες) για την ενίσχυση των περιφρουρήσεων, αυτοοργανωμένα ιατρεία και ομάδες βοήθειας και από την άλλη αυτοί που έχουν συμφέρον απ’ την επιστροφή της κανονικότητας. Οι συνελεύσεις, οι διαδικασίες μας, η παρουσία μας στο δρόμο και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους δεν είναι ούτε νόμιμες, ούτε παράνομες, είναι δίκαιες. Δημιουργούμε κοινότητες αγώνα στις οποίες θέλουμε να οικοδομήσουμε συλλογικές σχέσεις. Σχέσεις που δεν διαμεσολαβούνται από τους κανόνες της αγοράς και δεν είναι ανταλλάξιμες στον κόσμο του εμπορεύματος. Έχουμε να βιώσουμε την συλλογική εμπειρία μέσα από την ενεργή συμμετοχή στις συνελεύσεις και τις δράσεις που οργανώνουμε, αντιπαλεύοντας τις λογικές ανάθεσης που μας χωρίζουν σε ειδικούς της πολιτικής και ακροατήρια. Έχουμε να ζυμωθούμε πολιτικά και να συναποφασίσουμε για τις διαδηλώσεις, για τις δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, για την διαχείριση των αναγκών και των επιθυμιών μας, από εμάς για εμάς.