Μπορεί οι φούστες μας να είναι κοντές… αλλά η μνήμη μας όχι! (αφίσα)
Μπορεί οι φούστες μας να είναι κοντές…αλλά η μνήμη μας όχι!
Τον τελευταίο καιρό έρχονται στην επιφάνεια όλο και περισσότερες καταγγελίες βιασμών και κακοποιήσεων καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι καταπιεστές μας δεν είναι άλλοι από τους καθημερινούς άντρες, τα αφεντικά μας, τους συναδέλφους μας, τους προπονητές, τους γείτονες και τους γκόμενους μας. Τα ίδια τα υποκείμενα δίνουν ορατότητα στη βία που δέχτηκαν και δέχονται στον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού και όχι μόνο.
Ωστόσο, ο λόγος που κυριαρχεί αναπαράγει μία νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί ατομικής ευθύνης και ατομικής διεκδίκησης και προτάσσει τον ανθρωπισμό και τον δικαιωματισμό καταδικάζοντας την βία με όρους αφαιρετικούς και αποπολιτικοποιημένους. Πουθενά δε γίνεται λόγος για την πατριαρχία ως μία συστηματική καταπίεση και για την έμφυλη βία και καταστολή που δέχονται τα θηλυκά σώματα και όσα αποκλίνουν από την κυρίαρχη ταυτότητα του έλληνα cis straight άντρα. Αντίθετα, πολλές φορές ο βιασμός και η κακοποίηση σχετικοποιούνται, αξιολογούνται ως περισσότερο ή λιγότερο ανεκτά ανάλογα με την ενηλικότητα ή την ανηλικότητα της/του επιζώσας/όντος, ή λειτουργούν ως αφορμές για ομοφοβικά και ψυχοφοβικά ξεσπάσματα όπως στην περίπτωση του βιαστή Δημήτρη Λιγνάδη.
Στην προσπάθεια του ελληνικού κράτους, μιας πατριαρχικής κοινωνίας και των Μ.Μ.Ε. να ξεπλύνουν τον σεξισμό τους…
Δεν ξεχνάμε πως οι δημοσιογράφοι είναι αυτοί που κανονικοποιούν την έμφυλη βία, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες. Δε ξεχνάμε τα «εγκλήματα πάθους», τους χαρακτηρισμούς «παθολογικά ζηλιάρηδες» και «ψυχολογικά ασταθείς». Δεν ξεχνάμε ποιοι κατασκεύασαν τους «δράκους» και ποιοι μετέδωσαν χωρίς καμιά συναίνεση τους βιασμούς μας σαν αποσπάσματα ταινιών πορνό. Δεν ξεχνάμε ποιοι έστρεψαν το δάχτυλο σε εμάς, μας ονόμασαν τσούλες, τρελές, μπερδεμένες, θύματα, «εκ γενετής υποτακτικές» και μας ζήτησαν να δείξουμε κατανόηση απέναντι στους καταπιεστές μας.
Δεν ξεχνάμε όλες τις φορές που η αστική δικαιοσύνη προσπάθησε να μας μάθει ότι ο βιασμός μας είναι μια συναινετική σεξουαλική πράξη, που επικαλέστηκε τις ανήθικες για την ηθική τους προσωπικές μας επιλογές την ίδια στιγμή που αναγνώρισε συστηματικά κάθε λογής ελαφρυντικό του βιαστή ή γυναικοκτόνου. Δε ξεχνάμε την συστηματική αθώωση των βιαστών μας, την καταδίκη της 22χρονης στην Κόρινθο που κατάφερε να σκοτώσει τον επίδοξο βιαστή αυτής και της φίλης της καθώς και την καταδίκη κάθε άλλης γυναίκας που τόλμησε να αυτοδικήσει και να αντισταθεί στον κακοποιητή της.
Δεν ξεχνάμε την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών το 2012, των σεξεργάτριών και μεταναστριών σε Κρανίδι και Μυτιλήνη, την δολοφονία και την διαπόμπευση της Zackie-oh, τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις κρατούμενων θηλυκοτήτων, την Αμάρινθο και την Ξάνθη. Δεν ξεχνάμε τη μάτσο ελληνική «λεβεντιά», την πατριαρχική οικογένεια και τους “greek lovers”.
Διεκδικούμε ορατότητα, όποτε και όπως θέλουμε εμείς, στις καταπιέσεις, τις παραβιάσεις και τις κακοποιήσεις που δεχόμαστε καθημερινά.
Πολεμάμε την πατριαρχία η μία δίπλα στο άλλο, εργάτριες, σεξεργάτριες, μετανάστριες, ανωμαλάρες, καταπιεσμένες
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου
* η αφίσα αποτελεί πρωτοβουλία των θηλυκοτήτων της συνέλευσης