Για τη συναυλία της Κυριακής 6 Οκτ. 2024

Στις 19 Μάρτιου του 2011, στο κέντρο του Χαϊδαρίου, στην οδό Δαβάκη 20, ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο παπουτσιών καταλαμβάνεται. Έτσι φέρει στην γειτόνια πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, αυτοοργανωμένα μαθήματα, ομάδες μεταφράσεων, προβολές ταινιών, πολιτικές παρεμβάσεις, παρουσιάσεις, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, συναυλίες, γλέντια. Ένα παλιό εργοστάσιο παπουτσιών που μετατράπηκε σε μια στέγη αυτοοργάνωσης, έκφρασης, κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης, ενάντια σε λογικές εμπορευματοποίησης, ιεραρχίας ή κομματικής εξάρτησης ενάντια σε κοινωνικούς και άλλους διαχωρισμούς και διακρίσεις.

13 χρόνια αργότερα, το κατηλείμενο εργοστάσιο γίνεται στόχος της διαρκούς και συνεχιζόμενης επίθεσης της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας με αφορμή και οδηγό εναν από τους κεντρικότερούς εχθρούς των κατειλημένων εδαφών: την ιδιοκτησία. Διότι όλοι οι λόγοι και η λειτουργία των καταλήψεων αποτελούν αναχώματα απέναντι στην κυριαρχία. Γιατί όταν η αλληλεγγύη βρίσκει έδαφος μέσα στον απρόσωπο κόσμο του κέρδους γίνεται εχθρική στην κυριαρχία που τροφοδοτείται από πολέμους και κοινωνική ανισότητα, που σκορπάει το θάνατο μαζικά στα σύνορα των κρατών, βασανίζει, εκτελεί και δολοφονεί μέσα στις φυλακές και τους χώρους εργασίας. Το ελληνικό κράτος πιστό στο ρόλο του, τα τελευταία χρόνια ενισχύει την θανατοπολιτική των συνόρων του, οδηγώντας στον μαζικό πνιγμό προσφύγων στην Πύλο, ενώ βασανίζει και δολοφονεί οπλίζοντας το χέρι των εκτελεστικών οργάνων της αστυνομίας, με πολλά μεταξύ άλλων μέσα στη ατελείωτη λίστα των δολοφονημένων, τις δολοφονίες των ρομά Κώστα Φραγκούλη, Νίκου Σαμπάνη και Χρήστου Μιχαλόπουλου, ενώ στις 23 Σεπτεμβρίου ο Μοχάμεντ Καμράν πεθαίνει από τα βασανιστήρια στο ατ αγίου παντελεήμονα και Μία Χαριζούλ βρίσκεται νεκρός στο ατ ομόνοιας με το αφήγημα για ακόμη μια φορά να μιλά για αυτοκτονία.

Ταυτόχρονα, εξαπολύει με μεθόδευση και στρατηγίκή μια μεγάλη επίθεση απέναντι στους χώρους οργάνωσης των αντιστάσεων, μέσα στα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές αλλά και με ευρύτερη επέμβαση σε καθε πτυχή της καθημερινότητας. Ο εγκλεισμός και η αποστασιοποίηση επιβάλονται στην κοινωνία όλο και περισσότερο με αποκορύφωμα τα χρόνια της καραντίνας. Βιασμοί και δολοφονίες της πατριαρχίας συγκαλύπτονται μέσα από τους θεσμούς τους κράτους και της κοινωνίας.  Ο εθνικισμός κάθε είδους βρίσκει έδαφος με διάφορα αφήγηματα, συντονιζόμενο με το κύμα του ευρωφασιμού που προσπαθεί να αναπτύχθεί εντός των Ευρωπαικών κρατών. Εργατικά κεκτημένα χτυπούνται με κάθε τρόπο διαχεόντας ολοενα και παραπάνω την ανασφάλεια και την κοινωνική εξαθλίωση, ενώ οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι όλο ένα και κλιμακώνονται, με το ελληνικό κράτος να μας θυμίζει διαρκώς πώς είναι και οι έλληνες φονιάδες των λαών.

Μέσα σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, η αυτοοργάνωση των αναγκών και των επιθυμιών μας αποτελούν επιλογές ζωτικού χαρακτήρα. Η αντιεξουσία το κυτταρό της.

Η συναυλία θα γινόταν στην κατάληψη παπουτσάδικο, απο την αυτοοργανωμένη ομάδα SoWatt.

Η κατάληψη χτυπήθηκε, αλλά οι άνρθωποι και οι σχέσεις τους είναι εδώ.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις για όλους τους λόγους του κόσμου.

–

αυτοοργανωμένη συναυλιακή ομάδα

pull the plug