αφίσα και κείμενο ενάντια στην κρατική καταστολή

*αφίσα και κείμενο που κυκλοφορούν στις γειτονιές της αθήνας*

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ

Εδώ και 8 μήνες, το κράτος εκμεταλλευόμενο την Covid-19, προσπαθεί να μας επιβάλλει να μιλάμε τη γλώσσα της υποταγής και της συναίνεσης μέσα από την έκδοση αλλεπάλληλων διαταγμάτων, την εφαρμογή «υγειονομικών μέτρων» και την επιχείρηση εμπέδωσης ενός «δόγματος του σοκ» με διαδοχικούς περιορισμούς και νέες απαγορεύσεις. Για να κυριαρχήσει όμως ο «νόμος της σιωπής», χρειάστηκε  η εκχώρηση συναίνεσης από όλο το πολιτικό φάσμα (της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, συμπεριλαμβανομένης) και παράλληλα επιστρατεύθηκαν ολοκληρωτικές προπαγανδιστικές τεχνικές, με τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ να ενοχοποιούν την κοινωνία μέσω της «ατομικής ευθύνης» για τη διασπορά και τους εκατοντάδες νεκρούς, να ξερνούν ασταμάτητα φόβο και να εξυμνούν τις κρατικές επιλογές. Ταυτόχρονα, κάθε φωνή και κίνηση αμφισβήτησης στις κυριαρχικές προσταγές παρουσιάζεται ως κοινωνική απειλή και σκόπιμα ομογενοποιείται με τον «ψεκασμένο» ή ακροδεξιό οχετό. Η κρατική διαχείριση της Covid-19 επιχειρεί να «χτίσει» μια νέα εθνική συστράτευση απέναντι στον «αόρατο εχθρό», στοιχίζοντας τον πληθυσμό πίσω από το άρμα των κρατικών διαταγών

…ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ

Μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκών και αλλητροφοδοτούμενων κρίσεων,η καταστολή αποτελεί το «σημείο ισορροπίας» για το κράτος και το κεφάλαιο σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, στον ελλαδικό χώρο, η επίθεση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, η ανάσυρση της θεωρίας των δύο άκρων (με αφορμή την απόφαση της δίκης της ΧΑ), η ασφυκτική παρουσία των μπάτσων και η μετατροπή τους σε διαχειριστές των υγειονομικών μέτρων, η χουντικής προέλευσης απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων σε όλη τη χώρα, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» μέσω των εκκενώσεων καταλήψεων, τις δικαστικές ομηρίες και φυλακίσεις αγωνιστ(ρι)ών, την εκκένωση του Πολυτεχνείου στις 13/11/20, τον ξυλοδαρμό διαδηλωτ(ρι)ών και τη στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων, αποτελούν προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και την εδραίωση του συστήματος εξουσίας. Η εξάπλωση της λοίμωξης Covid-19 αποτελεί τον καταλύτη για τον καθολικό μετασχηματισμό κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής από την πλευρά της κυριαρχίας. Η περαιτέρω «απορρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων (απλήρωτες υπερωρίες,τηλεργασία, εκ περιτροπής εργασία κτλ), η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης (τηλεκπαίδευση, λουκέτο στα ΑΕΙ, νομοσχέδια εντατικοποίησης για τα σχολεία κτλ), η επιβολή περιορισμών στις κοινωνικές επαφές (την ίδια στιγμή που άνθρωποι στοιβάζονται σε ΜΜΜ, σχολεία και εργασιακούς χώρους) με την παράλληλη απονέκρωση του δημόσιου χώρου, καθώς και η γενίκευση της χρήσης της τεχνολογίας για την επιτήρηση και τον κοινωνικό έλεγχο, δεν αποτελούν «εικόνες» ενός μακρινού μακάβριου μέλλοντος, αλλά όψεις της αδιανόητης δυστοπίας που ζούμε στο σήμερα.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, να αντιτάξουμε τα προτάγματα και τις πρακτικές της συλλογικοποίησης και της αυτοοργάνωσης. Να μην αρκεστούμε στην επιβίωση, αλλά να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απέναντι στο δόγμα “σπίτι – δουλειά – οθόνη” να δημιουργήσουμε εστίες άρνησης και αντίστασης. Να μην αφήσουμε το φόβο,την κατάθλιψη και την απομόνωση να κυριαρχήσουν, αλλά να τα μετατρέψουμε σε οργή και αγώνα ενάντια στην«πανδημία» του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του επελαύνοντος ολοκληρωτισμού.

 

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ

ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,

ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις

 

κείμενο ενάντια στην κρατική καταστολή

αφίσα ενάντια στην κρατική καταστολή

Να πολεμήσουμε τον ιό της πατριαρχίας η μία δίπλα στο άλλο

Στους δρόμους, στις πλατείες, στο σπίτι, στη δουλειά…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη πρόσφατα στη γειτονιά μας. Στις 10/10 έγινε απόπειρα βιασμού μιας 19χρονης από δύο άντρες οι οποίοι της επιτέθηκαν σε ένα στενάκι κοντά στο μετρό Αγίας Παρασκευής  λίγο πριν τις 12 το βράδυ. Η κοπέλα κατάφερε να διαφύγει προς τον κεντρικό δρόμο. Η καταγγελία αυτή αποτελεί ένα σημείο ορατότητας μέσα σε ένα φάσμα καταπιέσεων που βιώνουμε όλα καθημερινά.

#menoumespiti Εμείς τα ίδια ξέρουμε ότι οι χώροι υπό δημόσια κρατική διαχείριση δεν ήταν χώροι στους οποίους μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ελεύθερες. Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα σχολεία, τα πάρκα και οι αγορές είναι χώροι στους οποίους ριζώνει βαθιά και αναπαράγεται η έμφυλη καταπίεση. Είναι οι χώροι στους οποίους έχουμε νιώσει τα σώματα μας να καταστέλλονται όταν δεν πειθαρχούν στα πρότυπα μιας cis ετεροκανονικότητας και πατριαρχίας , να αντικειμενοποιούνται, να δέχονται τη βία του ανδρικού βλέμματος, των χλευασμών και των υποτιμήσεων, να εκφοβίζονται, να κακοποιούνται, να βιάζονται και να δολοφονούνται.  Η ιστορία του αποκλεισμού των σωμάτων μας από το δημόσιο χώρο και τη «δημόσια ζωή» είναι μεγάλη και περιλαμβάνει τον περιορισμό μας σε συγκεκριμένους αποδεκτούς ρόλους και την εξώθηση μας σε αυτό που «εγγενώς μας αρμόζει», την ιδιωτική σφαίρα, την οικογένεια και την αναπαραγωγή. Τώρα, λοιπόν, που το κράτος μας λέει να μείνουμε σπίτι για να προστατευτούμε, πιστέψτε μας, δεν είναι κάτι που μας είπαν πρώτη φορά.

Κατά την περίοδο της κρατικής διαχείρισης του Covid-19 η καταστολή στο δημόσιο χώρο έχει αυξηθεί. Πατριαρχικοί θεσμοί όπως το κράτος και η οικογένεια ενδυναμώνονται και οι δρόμοι αδειάζουν και ταυτόχρονα γεμίζουν με τα εκτελεστικά όργανα ενός άλλου κατεξοχήν αρρενωπού θεσμού, της αστυνομίας. Και το παραμύθι συνεχίζεται πως όλοι αυτοί θα μας προστατέψουν. Εμείς όμως δεν έχουμε τέτοιες αυταπάτες, θυμόμαστε πως το κράτος είναι αυτό που δικαιώνει, αναπαράγει και επιβάλει την καταπίεση και κακοποίηση μας και πώς η οικογένεια είναι αυτή που μας έμαθε πώς πρέπει να ντυνόμαστε και να συμπεριφερόμαστε για να μην «προκαλούμε»  μέσα και έξω από το σπίτι. Ακόμη, πολυάριθμες είναι οι γυναικοκτονίες από μπάτσους εντός και εκτός υπηρεσίας αλλά και τα περιστατικά παρενόχλησης από τους ίδιους στους δρόμους, ακόμα και οι εκδικητικές προσαγωγές γυναικών που      αντιστάθηκαν σε αυτή .

Ανάμεσα όμως στο μαύρο και στο γκρι, από τις ιστορίες των γιαγιάδων μας μέχρι τις συλλογικές μας απαντήσεις, υπήρξαν στιγμές που βρεθήκαμε στο δημόσιο χώρο η μία δίπλα στο άλλο, συναντηθήκαμε, ενδυναμωθήκαμε, αντισταθήκαμε, αυτοδικήσαμε. Από τον καφέ με την γειτόνισσα μέχρι τις συλλογικές μας φεμινιστικές παρεμβάσεις οικειοποιηθήκαμε  τους χώρους μας, διαρρήξαμε το ιδιωτικό και το δημόσιο, διεκδικήσαμε την ορατότητα της καταπίεσης μας και αντιταχθήκαμε σε αυτή.  Το πρόσκαιρο και ξαφνικό ενδιαφέρον του κράτους για την «κακοποίηση των γυναικών» και την «ενδοοικογενειακή» βία δε μας παραπλανούν. Είναι άλλη μία προσπάθεια, να την κανονικοποιήσει και να την δικαιολογήσει φιμώνοντας τις ριζοσπαστικές απαντήσεις που δίνονται από εμάς τις ίδιες.

…θέλουμε να είμαστε ελεύθερες όχι γενναίες

 

*Το περιστατικό καταγγέλθηκε στη σελίδα «Χάρτης καταγραφής σεξιστικής/έμφυλης βίας» (sexharassmap.espivblogs.net)

να_πολεμήσουμε_τον_ιό_της_πατριαρχίας_η_μία_δίπλα_στο_άλλο

 

Κατάληψη  Κτήματος Πραποπούλου

praposquat.espivblogs.net

*ο λόγος του κειμένου αποτελεί πρωτοβουλία των θηλυκοτήτων της συνέλευσης

Παρεμβάσεις αλληλεγγύης με τις καταλήψεις στις γειτονιές του Χαλανδρίου

Σπρέι και πανό που γίνανε τους τελευταίους μήνες στο πλαίσιο αλληλεγγύης με τις καταλήψεις που υπέστησαν κρατική καταστολή και εκκένωσεις

Συνέλευση Κατάληψης Κτήματος Πραποπούλου