Μήνας: Μάρτιος 2017

Κάτω τα ξερά σας από τις Καταλήψεις

Ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 έλαβε χώρα κατασταλτική επιχείρηση των μπάτσων στην Αθήνα με αποτέλεσμα την εκκένωση δύο καταλήψεων, την κατάληψη Δρακοπούλειου (στέγης μεταναστ-ρι-ών, Αλκιβιάδου 4), και την Βίλα Ζωγράφου. Την ίδια στιγμή μπάτσοι με συνοδεία δικαστικών, εισέβαλλαν στο κατειλημένο αναρχικό στέκι Αγρινίου (Α.Σ.Α.) οπου στη συνέχεια ανακαταλήφθηκε απο τους/ις συντρόφους/ισσες.

Οι κατάληψεις, καθώς και όλα τα παρόμοια χειραφετητικά εγχειρήματα, είναι ζωντανές (αντι)προτάσεις και εργαλεία καθημερινής, στην πράξη, οικοδόμησης αδιαμεσολάβητων και οριζόντια οργανωμένων κοινωνικών σχέσεων, που στηρίζονται στην ελευθερία των ατόμων και στη μεταξύ τους ισότητα, αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό. Οι καταλήψεις δεν είναι ψευδαίσθηση νησίδων ελευθερίας μέσα στον ωκεανό της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Είναι οι χώροι στους οποίους εδαφικοποιείται η δράση, η αντίσταση και η δημιουργικότητά μας στη βάση της κοινής μας αποδοχής και συμφωνίας στόχων και προταγμάτων. Οι καταλήψεις στέκονται απέναντι στο κράτος και ενάντια στην ιεραρχική-εξουσιαστική δόμηση της κοινωνίας, ενάντια στους θεσμούς και τους μηχανισμούς αντιπροσώπευσης, καταστολής, αστικής δικαιοσύνης, πειθάρχησης και εγκλεισμού. Πολεμάνε το έθνος, την πατριαρχία, το σεξισμό, τους ταξικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς, και έμφυλους διαχωρισμούς.

Σχετικά με την κατάληψη του Δρακοπούλειου δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι στέγαζε μετανάστ(ρι)ες, ένα από τα πιο υποτιμημένα δηλαδή κοινωνικά κομμάτια στον ελλαδικό χώρο και το δυτικό κόσμο εν γένει. Η ειδική διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών από το κράτος (εγκλεισμός, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, προσαγωγές, επιχειρήσεις σκούπα – βία και καταστολή δηλαδή) τα τελευταία χρόνια έχει ανατεθεί εν μέρει στις Μ.Κ.Ο. όπου καλούνται να διαχειριστούν τόσο τα ανήσυχα πνεύματα των εγκλείστων στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, όσο και την εισροή του ζεστού ευρωπαϊκού χρήματος στις ελληνικές ρατσιστικές τσέπες. Δικαιολογία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού1 για την εκκένωση ειναι η ακαταλληλότητα δήθεν των χώρων φιλοξενίας -γιατί η καταλληλότητα μάλλον προϋποθέτει κρατική διαχείριση και ανάλογο μοίρασμα της πίτας των κονδυλίων- με την ΕΛ.ΑΣ. να έχει μάλλον διαφορετική άποψη, αφού παράτησε, μετά από 17 ώρες κράτησης, τις/ους μετανάστ(ρι)ες στην πλατεία Ομονοίας να αναζητήσουν καταφύγιο στα άλλα ακατάλληλα κατειλλημένα κτήρια του κέντρου της Αθήνας.

Την ίδια στιγμή η Τίνα Καφατσάκη (Δήμαρχος Ζωγράφου) μας ανακοινώνει2 πως τα συμφέροντα του μικροαστού δημότη είναι για άλλη μια φορά εξασφαλισμένα. Η ιδιοκτησία του λαού (βλ. Βίλα Ζωγράφου) της οποίας η διαχείριση ανατέθηκε, κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, στην εν λόγω κυρία, επέστρεψε στα χέρια του μετά απο 5 χρόνια αλλοτρίωσής της, λόγω κατάληψής του χώρου από «μικρή ομάδα ατόμων». Η δήλωση-έκπληξη! της δημάρχου σχετικά με τις ΨΕΥΔΕΙΣ (sic) φήμες που διαδίδουν οι καταληψίες περί σχεδίων εμπορευματοποίησης του χώρου απο τη δημοτική αρχή μάλλον μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το πόσα μή εμπορικά παραθυράκια θα βρεθούν να ικανοποιήσουν τις «ανάγκες» των τοπικών επιχειρηματιών, παρά μας πείθει. Στην τελική αυτό που αντιληφθήκαμε είναι η εξίσωση των πολιτικών/πολιτισμικών δράσεων μίας κατάληψης (αυτοοργανωμένων,αδιαμεσολάβητων, ανταγωνιστικών προς το κυρίαρχο) με αυτών ενός θεσμικού οργάνου (το κυρίαρχο που λέγαμε), λες και το πολιτικό περιεχόμενο του εγχειρήματος -όπως και οι δράσεις πέραν των πολιτισμικών πλαισίων- δεν παίζει κανένα ρόλο. Για άλλη μια φορά η σταθερή προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και απονοηματοδότησης των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών/αυτόνομων εγχειρημάτων απο πλευράς της Αριστεράς μπήκε σε εφαρμογή και συγκεκριμένα σ’αυτή την περίπτωση για να αιτιολογήσει την κρατική καταστολή.

Σε μια άλλη γωνιά της ελλάδας, το Αγρίνιο, την ίδια μέρα και ώρα, σημειώθηκε εισβολή σε αναρχικό κατειλλημένο στέκι που συνοδεύτηκε από εκτεταμένες φθορές στον χώρο, απαλλαγή από 600 ευρώ του ταμείου οικονομικής ενίσχυσης για την αγορά προσθετικού μέλους (γιατί και οι μπάτσοι άνθρωποι είναι[;] και έχουν οικογένειες να θρέψουν) όπως και η άφεση των δύο τετράποδων μελών του χώρου στη μοίρα του δρόμου. Το μονοπώλιο άσκησης βίας που κατέχει το κράτος έχει άξιους λειτουργούς που σε κάθε περίπτωση προσπαθούν να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο. Το ελληνικό έθνος-κράτος και οι εσωτερικοί συμμαχοί του (ρουφιάνοι, ρατσιστές, [μικρο]αστοί κ.ο.κ.) δεν μπορούν να ανεχτούν την ύπαρξη εσωτερικών εχθρών και είναι στις προτεραιότητες τους να καταστέλλουν οποιονδήποτε λογίζεται ως τέτοιος. Φυσικά, τα αντανακλαστικά της τοπικής αναρχικής συλλογικότητας τούς έδειξαν ότι δικαίως το κίνημα ονομάζεται ανταγωνιστικό, καθώς προχώρησε σε άμεση ανακατάληψη του στεκιού.

Οι επιθέσεις από πλευράς κράτους δεν μας είναι άγνωστες ούτε μας εκπλήσσουν, είναι βασικό όμως να βλέπουμε με τί είδους λόγο επενδύονται και -εάν είναι δυνατόν- που αποσκοπούν. Η κυβέρνηση μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι αριστερή και να διαχειρίζεται κάποια ζητήματα διαφορετικά απ’ ότι θα έκανε, ας πούμε, η δεξιά/ακροδεξιά αλλά το κράτος έχει συνέχεια, πάγιες στρατηγικές και βλέψεις. Όταν Σ. Καλύβας3 μαζί με τον Καμίνη, συγχαίρει τον Τόσκα και την ΕΛ.ΑΣ.4, ενώ πριν απο λίγο καιρό ο Σύριζα ήταν πλάι πλάι με τη Χρυσή Αυγή στο Καστελόριζο(!) και οι κινήσεις του Τσίπρα ακολουθούν τις επιθυμίες του Κούλη για καταστολή, υπάρχει πρόβλημα. Η ατζέντα του πολιτικού δημόσιου (δια)λόγου εθνικοποιείται ενώ η βία και η μή νομιμότητα ως επιχειρήματα έρχονται να αποπολιτικοποιήσουν τους αγώνες των υποκειμένων που αντιστέκονται στα εθνικά, κρατικά, ταξικά και έμφυλα συστήματα κυριαρχίας. Οι κραυγές των μικροαστών για Τάξη, νομιμότητα και οικονομική σταθερότητα, ο φυλετικός και πολιτισμικός ρατσισμός απέναντι στους/ις μετανάστρ(ιε)ς και η σύνδεσή του με τα υλικά οφέλη των κεντρών κράτησης, η ακραία υποτίμηση της εργατικής τάξης, η όξυνση των ομοφοβικών/σεξιστικών και αντιμουσουλμανικών, αντισημιτικών, αντιτουρκικών, αντιαλβανικών αισθημάτων, οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους για συμμετοχή σε επικείμενες πολεμικές συρράξεις δεν μπορούν παρά να μας υπενθυμίζουν πως γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος και εμείς καλούμαστε να πάρουμε θέση και να οργανωθούμε απέναντι στην κυριαρχία -είτε αυτή έρχεται απο τα πάνω είτε από τα κάτω.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις, φωτιά σε σύνορα και κέντρα κράτησης.

Κράτος, Μ.Κ.Ο., Δημοτικη αρχή θα ‘μαστε απέναντί σας μια ζωή.

Κατάληψης Kτήματος Πραποπούλου, Μάρτιος 2017