Αντίο μπάρμπα-Γιάννη
“ Πα στων Αγράφων τα βουνά στου Κόζιακα κορφάδες
έζησα κάμποσες στιγμές κείνες τις αποφράδες,
ημέρες, μήνες και εποχές που δε λαλούσε αηδόνι
πόνοι, πικρίες και καημοί κι ο νους μου πια θολώνει… ”
Βάιος Φασούλας
Για τον δικό μας μπάρμπα-Γιάννη …
Η κατάληψη κτήματος Πραπόπουλου αποχαιρετά σήμερα κι αυτή με τη σειρά της τον μπάρμπα-Γιάννη της, με τη σκέψη ταυτόχρονα στους συγγενείς και στους φίλους του. Τον μπάρμπα-Γιάννη που μας συντρόφευσε στον περίπατο πλάι στη ρεματιά, στην κουβέντα, στην παρέα με το κρασάκι και στα πειράγματα. Τον μπάρμπα-Γιάννη που και στα δύσκολα και στα ευχάριστα ήταν πάντα εκεί. Έναν άνθρωπο που στήριξε με την ψυχή του και την καθημερινή παρουσία του αυτό το ελευθεριακό εγχείρημα σε μια γειτονιά του Χαλανδρίου 4μιση χρόνια τώρα. Έναν από μας και κάτι παραπάνω. Μαθημένος να πηγαίνει κόντρα στον καιρό του, πρώτος υπερασπιζόταν το χώρο και την επιλογή της κατάληψης, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Μια ζωή αγωνιστής, αντάρτης πλάι στον Βελουχιώτη που τόσο αγάπησε και συντρόφευσε. Κι ωστόσο οι κακουχίες και ο χρόνος τον έβρισκαν πάντα δυνατό, με αισιοδοξία, χαμόγελο και καλοσύνη. ’’Αφού μπορούμε και περπατάμε είμαστε καλά… ‘’ συνήθιζε να λέει.
Η αγάπη του για το κτήμα και για τα ‘’κοινά’’ της γειτονιάς ήταν χαρακτηριστική και συνεχής. Έζησε βλέποντας το χώρο αυτό να μαραζώνει και να αποτελεί ένα ερείπιο για 35 χρόνια. Αποτέλεσε λοιπόν (κι αυτός) αμέσως ένα σημαντικό κομμάτι στο να αποκτήσει ζωή το κατειλημμένο κτήμα, είχε πάντα θαρρετή άποψη και αγωνία για την τύχη του, αλλά και ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που συνυπήρχαν μέσα σ’ αυτό. Πρώτος κάθε πρωί και μέχρι αργά το απόγευμα στην κατάληψη. Πίστεψε πραγματικά στη σημασία της προσπάθειας για κοινοκτημοσύνη και ελευθερία του χώρου για τη γειτονιά και όσους/ες επιθυμούσαν να το χρησιμοποιούν, κόντρα στα συμφέροντα δήμου-εργολάβων και λοιπών. Αυστηρός με την ασυνέπεια στη λειτουργία του και καυστικός αλλά χαρούμενος πάντα για κάθε πολιτική δραστηριότητα μέσα σε αυτόν. Πίστευε στους νέους παρά την απέχθεια του για τη γενικότερη βαβούρα και την απάθεια του πολιτισμού της καφετέριας και της κατανάλωσης που παρατηρούσε. Δίπλα μας πάντα στις εργασίες, στις εκδηλώσεις και στα γλέντια, στις κινηματικές προετοιμασίες αλλά και στις αγωνίες για το μέλλον.
Αποκαμωμένος απ’ τους σκληρούς αγώνες, καχύποπτος και κριτικός σε κάθε προσπάθεια πολιτικής χειραγώγησης και ρόλους αρχηγών είχε πολιτικό αισθητήριο και πείρα που σε μόρφωναν πρωτίστως με ήθος. Παρόλα αυτά άνθρωπος σεμνός και μετρημένος σπάνια δεχόταν πρόθυμα να αφηγηθεί το αγωνιστικό του παρελθόν, όσο κι αν οι νεότεροι/ες το επιθυμούσαν και του το ζητούσαν επιτακτικά. Ο μπάρμπα-Γιάννης πολέμησε για τα ιδανικά της ελευθερίας στα χρόνια της Αντίστασης, έζησε την εξορία σε Μακρόνησο και Γιούρα και ακολούθησε τον Άρη μέχρι τέλους, φίλος και συναγωνιστής του, πέρα από κομματικά μαντριά. Πάντα εχθρικός σε καπηλευτές και παραχαράκτες της Ιστορίας, η οποία ήταν κομμάτι της ζωής και της ψυχής του, παρέμενε ταυτόχρονα συνειδητά αυτοκριτικός για τα περασμένα. Ένας απλός άνθρωπος με ειλικρινή λόγο και αξιοπρέπεια. Για μάς πάντα θα είναι ο δικός μας μπάρμπα-Γιάννης, ο γείτονας, ο φίλος, ο παππούς, ο σύντροφος καταληψίας, που θα έχει το σεβασμό μας, θα μας εμπνέει να συνεχίζουμε τη διαδρομή μας και θα ζει στους αγώνες μας για να ζήσουμε ελεύθεροι.
Καλό ταξίδι Μπάρμπα-Γιάννη, αντίο Σύντροφε…
Σ’ ευχαριστούμε για όλα. Ραντεβού στα Γουναράδικα…
σύντροφοι και συντρόφισσες από την
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου
