Μήνας: Απρίλιος 2010

Η τέχνη της αντίστασης- η αντίσταση της τέχνης, ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΜΑΗ στις 5μμ

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ – THE COMING INSURRECTION
Το Μανιφέστο της Αόρατης Επιτροπής για τη Δεκαετία του Μηδέν. Πώς θα αντιδράσουμε; Πώς θα δράσουμε; 8 οδηγίες για να βρούμε ο ένας τον άλλον. 8 οδηγίες για να συνδεθούμε με ό,τι αισθανόμαστε αληθινό. (Ανάγνωση Βάσω Δήμου).

ΕΚΘΕΣΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΩΝ για την ενίσχυση των πολιτικών κρατουμένων στα λευκά κελιά της Τουρκίας
(Με επιμέλεια του πολιτικού πρόσφυγα Κουρτ Τζάφερ).

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ «Vehicles» του Steve Harvey «…μοιρολόι για τη Χριστιανική Δύση και τον τρόπο που αυτή εκμεταλλεύτηκε και εξάντλησε του παγκόσμιους πόρους,..»

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΜΑΗ στις 5μμ
στην κατάληψη κτήματος πραποπούλου

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει…

“Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει…
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα,
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα,
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα,
πολύ κρύο εφέτος…”

η εξουσία…

Ημέρες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε και εργαλείο στα χέρια της εξουσίας για την καθυπόταξη όσων δεν συναινούν στην εντεινόμενη καταπίεσή τους, εκτός των άλλων, είναι η μεθοδευμένη και συστηματική καλλιέργεια του αισθήματος του φόβου και της ανασφάλειας στην κοινωνία.
Η βίαιη πραγματικότητα που έχει επιβάλλει το κράτος απαιτεί τη συνειδητοποίηση πως το άμεσο μέλλον είναι αβέβαιο για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που καλείται εκβιαστικά να αντιμετωπίσει τη φτώχεια, την ανέχεια, τις απολύσεις, την ανεργία, την εργασιακή εξόντωση, την συνεχή εκμετάλλευση και την υποβάθμιση της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, και όλα αυτά σιωπηλά χωρίς αντιδράσεις και μάλιστα με χειροκροτήματα για τις προσπάθειες που κάνουν οι άρχοντες του τόπου για τη σωτηρία μας.
Ταυτόχρονα εξυψώνεται ως υπέρτατη αξία η ρουφιανιά, καθώς καλούνται οι φιλήσυχοι πολίτες να καταθέσουν, μαζί με τις οικονομίες τους, ό,τι γνωρίζουν για ‘ύποπτους’ συνανθρώπους τους, πάντα για το καλό της πατρίδος.
Μέσω των ΜΜΕ, πιστών φερέφωνων του κράτους, διατυμπανίζονται διαρκώς η αύξηση της ‘εγκληματικότητας’, της ‘βίας’, της ‘τρομοκρατίας’, ώστε να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των ανθρώπων η υποτιθέμενη ανάγκη για την αντίστοιχη αύξηση του ελέγχου και τον πολλαπλασιασμό των ένστολων και ένοπλων δολοφόνων της αστυνομίας σε κάθε γωνιά της χώρας, είτε πεζών είτε με τα καινούρια πανάκριβα γυαλιστερά τους μηχανάκια.
Στον καθημερινό φόβο λοιπόν με τον οποίο καλούμαστε να εναρμονίσουμε τη ζωή μας, απαραίτητος για το σύστημα είναι ο φόβος του κόσμου απέναντι στην καταστολή που περιμένει κάθε φωνή και μορφή αντίστασης πόσο μάλλον όταν αυτή προέρχεται από ριζοσπαστικά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος.

η ελευθερία…

Η δυναμική των ιδεών, δομών, διαδικασιών και πρακτικών του αντιεξουσιαστικού κινήματος και η αφομοίωση τους από κομμάτια της κοινωνίας ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 είναι ο λόγος που η εξουσία επιλέγει ξεκάθαρα να τον βαφτίσει ως ‘εσωτερικό εχθρό’ και να εξαπολύσει έναν σφοδρό ιδεολογικό και κατασταλτικό πόλεμο εναντίον αγωνιστών/τριών που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και συνεχίζουν καθημερινά να παλεύουν, στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε μορφή εκμετάλλευσης που παράγεται από το κράτος και τον καπιταλισμό.
Ήδη από την άνοιξη του 2009, η κατασταλτική – αντεξεγερτική εκστρατεία παίρνει σάρκα και οστά τοποθετώντας αρχικά στο στόχαστρο κοινωνικούς- πολιτικούς χώρους αγώνα και στην συνέχεια τους μετανάστες.
Η κυριαρχία προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος αξιοποιώντας και ενισχύοντας παράλληλα τους μηχανισμούς της. Αναβαθμίζει το νομικό της οπλοστάσιο (Νόμος για τις κουκούλες, Τρομονόμος), δημιουργεί νέα σώματα ασφαλείας (ομάδες Δέλτα & Δίας πιο πρόσφατα), επιστρατεύει τα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να αποκτηθούν οι απαραίτητες για το σύστημα κοινωνικές συναινέσεις, σιγοντάρει παρακρατικούς…
Οι δυναμικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στα διάφορα μέτωπα αγώνα και η συνεχής όξυνση τους από την πλευρά του πολύμορφου ανταγωνιστικού κινήματος που εξελίσσεται, σε μια συνθήκη αναδιάρθρωσης των όρων εκμετάλλευσης από την πλευρά των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, εντός και εκτός συνόρων, οδηγεί στην αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σε μια προσπάθεια – μονόδρομο – για την επανόρθωση της τσαλακωμένης εικόνας του κράτους, σηματοδοτώντας μια ‘ νέα’ αρχή ,όχι όμως και τόσο άγνωστη..

η τρομοκρατία…

Με κύριο ενορχηστρωτή τον παρασημοφορημένο από της μυστικές υπηρεσίες Υπουργό ‘Προστασίας’ του πολίτη Μ. Χρυσοχοίδη, εφαρμόζεται το δόγμα της ‘ μηδενικής ανοχής’ και ανασύρεται το χαρτί της ‘ τρομοκρατίας’.
Οι κοινωνικοί αγώνες χαρακτηρίζονται ως ‘’τρομοκρατία’’ και όσοι/ες συμμετέχουν σε αυτούς ‘’τρομοκράτες’’. ‘Γνωστοί ’ & άγνωστοι, αγωνιστές στοχοποιούνται και εργαλειακά βάση πολιτικών σκοπιμοτήτων και χρονικών συγκυριών συλλαμβάνονται, διώκονται, φυλακίζονται με βάση το κοινωνικό τους φρόνημα και την ιδεολογία τους.
Μετά τις περιβόητες συλλήψεις χωρίς ουσιαστικά στοιχεία για την περιβόητη υπόθεση του Χαλανδρίου, την επικήρυξη συντρόφων, τις εφόδους της ΕΛ.ΑΣ. σε στέκια αντιεξουσιαστών και την υποβολή υπέρογκων χρηματικών εγγυήσεων για την κατοχή εργαλείων, μασκών, άδειων μπουκαλιών & κηροζίνης για σόμπες, τη συνέχιση του εγκλεισμού στα κελιά της δημοκρατίας απλών διαδηλωτών και αναρχικών αγωνιστών ένας νέος κύκλος διώξεων ξεκινάει…

Σάββατο 10 Απριλίου 2010.
Ένα μήνα μετά την πισώπλατη δολοφονία του αναρχικού αγωνιστή Λάμπρου Φούντα (10/ 3/ 10) λαμβάνουν χώρα μαζικές εισβολές σε οικίες και προσαγωγές αγωνιστών γνωστών από τη δράση τους καθώς επίσης και φιλικών και συγγενικών τους προσώπων τα οποία αυτόματα χαρακτηρίζονται ως γιάφκες με τα σαρκοβόρα των ΜΜΕ να αναλαμβάνουν ρόλο δικαστή καταργώντας στην πράξη το ‘τεκμήριο της αθωότητας’, ενώ ταυτόχρονα μέσα σ’ όλο αυτό τον παροξυσμό το κράτος προσπαθεί να εμπλέξει όποιον και όποια μπορεί. Αυταπάτες δεν έχουμε! Στην προσπάθεια των αφεντικών να επιβάλουν την πλήρη καθυπόταξη στην κοινωνία η τέταρτη εξουσία ήταν πάντα όπλο στα χέρια τους…

Στην καθημερινή τρομοκρατία έτσι όπως ασκείται
στους χώρους εργασίας με τις απολύσεις και τις περικοπές,
στα πρατήρια βενζίνης, στα σούπερ μάρκετ και στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων,
μέσα από τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες,
τους κάθε λογής μπάτσους σε κάθε γωνιά της πόλης,
το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους ευρωπαίους εταίρους…

δηλώνουμε ξεκάθαρα πως δε θα σωπάσουμε, ούτε θα ανεχτούμε την ποινικοποίηση του φρονήματος και της δράσης ανθρώπων που είναι δίπλα μας στους κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε καθημερινά.

Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες!
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι!
Κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου / σύντροφοι – ισσες

(Μικροφωνική αντιπληροφόρησης έγινε στο Χαλάνδρι όπου διαβάστηκε και μοιράστηκε το παραπάνω κείμενο:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1158250

Παρέμβαση για το Ρέμα στο δημοτικό συμβούλιο


ΔΗΜΑΡΧΟΙ, ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ και λοιποί…

Από το καλοκαίρι του 2009 στη Ρεματιά Χαλανδρίου μεταξύ των οδών Προφήτου Ηλία- Ηρώδου Αττικού και Ήβης, μαθητές-ποδηλάτες από την ευρύτερη περιοχή του Χαλανδρίου μαζί με άτομα που δραστηριοποιούνται στην κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, που βρίσκεται ακριβώς επάνω από την περιοχή του ρέματος, κατασκευάσαμε αυτοοργανωμένα κάποιες ράμπες για ποδήλατα. Τα άλματα και οι ράμπες ήταν κατασκευασμένα κυρίως από υλικά που βρήκαμε κοντά στο σημείο εκείνο, δηλαδή από χώμα, πέτρες και κάποια ξερά ξύλα. Η προσπάθεια αυτή έγινε από τους νεολαίους στο συγκεκριμένο σημείο γιατί χωροταξικά βρίσκεται κοντά στα σπίτια μας και επειδή υπήρχαν τα παραπάνω υλικά σε αφθονία.



Στα τέλη Ιανουαρίου με έκπληξη μας διαπιστώσαμε ότι τα αυτοοργανωμένα άλματα-ράμπες που είχαμε φτιάξει με κόπο, αφιερώνοντας πολύτιμο ελεύθερο χρόνο από τον λίγο που μας έμενε ανάμεσα σε διαβάσματα, φροντιστήρια και δουλειά, τα άλματα είχαν διαλυθεί βίαια. Όπως διαπιστώσαμε κάποιο μεγάλο εκσκαπτικό μηχάνημα είχε εισβάλει στον χώρο της ρεματιάς και στη διαδρομή του είχε επίσης συνθλίψει δέντρα που βρέθηκαν στο δρόμο του. Επίσης μετέτρεψε σε μη προσπελάσιμο το μονοπάτι των περιπατητών του ρέματος, από τα εξογκώματα και τις λακούβες που δημιούργησε, στις οποίες πλέον μαζεύονται νερά όταν βρέχει και μόνιμα υπάρχουν λάσπες.

Σε επικοινωνία που είχαν οι μαθητές ποδηλάτες με τον δήμαρχο, αυτός ισχυρίστηκε ότι τα άλματα-ράμπες ενοχλούσαν τους περιπατητές και τους εμπόδιζαν στο να διασχίσουν το σημείο και γι’αυτό αναγκάστηκε να τα γκρεμίσει! Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι είναι έτσι τα πράγματα. Σε συνομιλίες που είχαμε με περιπατητές μας έλεγαν πάντα ότι χαιρόντουσαν που κάποιοι νέοι άνθρωποι αξιοποιούσαν το ρέμα με αυτόν τον τρόπο και δεν έχαναν τον καιρό τους στις καφετέριες και στα ιντερνετ-άδικα. Πέρα απ’αυτό ο δήμαρχος ισχυρίστηκε ότι θα φτιάξει ράμπες σε κάποιο σημείο στα σύνορα με τα Βριλήσσια, κοντά στην Αττική οδό. Πιστεύουμε ότι αυτά στην καλύτερη περίπτωση είναι μόνο λόγια και υποσχέσεις ώστε να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες. Εάν πάλι δεν είναι αερολογίες τότε ο δήμαρχος έχει κάποιον απώτερο σκοπό που εύλογα πιστεύουμε πως είναι η ανάθεση κάποιου τέτοιου έργου σε εργολάβο για άλλα συμφέροντα.. Και εν πάσει περιπτώσει εμείς δε ζητήσαμε κάτι τέτοιο. Ξέρουμε τις ανάγκες μας και τι ακριβώς θέλουμε, δε θα αφήσουμε τη διασκέδαση μας και την ευχάριστη αξιοποίηση του χρόνου μας κοντά στη φύση, στα χέρια οποιουδήποτε δημάρχου και εργολάβου.

Εμείς για εμάς θα ξαναφτιάξουμε τις ράμπες στο ρέμα όπως και πρίν, καθαρίζοντας το κι από το χάλι που άφησε πίσω της η μπουλντόζα του Δήμου. Θα το κάνουμε όπως και την πρώτη φορά αυτοοργανωμένα, χωρίς χρήματα, χωρίς να έχουμε κάποιον εργολάβο ή χορηγό να μας λέει τι θα πρέπει να κάνουμε και πως. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη να ερημώσει η ρεματιά ώστε να γεμίζουν οι καφετέριες για να παίρνει ο δήμαρχος φόρο για τα τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία Χαλανδρίου. Τέλος, αν ο δήμαρχος ενδιαφερόταν πραγματικά, θα άφηνε τους νεολαίους να χρησιμοποιούν ελεύθερα τον δημόσιο φυσικό χώρο του ρέματος, αλλά προφανώς χρειάζεται και κάποιο άλλοθι για την τοποθέτηση καμερών παρακολούθησης της ρεματιάς και για άλλες μελλοντικές business εις βάρος της φύσης και της κοινωνίας του Χαλανδρίου.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ΤΟ ΡΕΜΑ

Πρωτοβουλία ατόμων της κατάληψης Πραποπούλου –

Μαθητές – Ποδηλάτες

Αλληλεγγύη στην αυτονομία των εξεγερμένων Ζαπατίστας

Mικροφωνική αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στο Χαλάνδρι:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1154193

Έχουν περάσει 16 χρόνια από την 1η Ιανουαρίου 1994 όταν οι ιθαγενικές κοινότητες των Μάγιας της πολιτείας Τσιάπας του Μεξικό εξεγέρθηκαν ενάντια στην καταπίεση, τον ρατσισμό και την βία που υφίσταντο από το Μεξικανικό κράτος και το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα καταλαμβάνοντας ένοπλα 7 πόλεις. Έχοντας διανύσει αιώνες περιφρόνησης, φτώχειας, απουσίας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και εκπαίδευσης αποφάσισαν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους διεκδικώντας στέγη, γη, δουλειά, υγεία, εκπαίδευση, τροφή, ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ειρήνη. Κηρύττουν αυτόνομους ζαπατιστικούς δήμους εντός της μεξικανικής επικράτειας καταλαμβάνοντας γη η οποία ανήκε έως τότε σε γαιοκτήμονες την οποία καλλιεργούν συλλογικά και δημιουργούν μία καθημερινότητα βασισμένη στην ισότητα, την άμεση δημοκρατία και τη συλλογική ιδιοκτησία διεκδικώντας μία καλύτερη ζωή όχι μόνο για αυτούς αλλά για όλους και για όλες ενάντια στον καπιταλισμό.

Οι Ζαπατίστας είναι ένα κίνημα διαφορετικό από προηγούμενα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής, καθότι πρόθεση τους δεν είναι να καταλάβουν την εξουσία με τα όπλα όπως άλλωστε φάνηκε εξαρχής, αλλά ούτε και να αγωνιστούν μέσα από θεσμικές διαδικασίες δίπλα στα παραδοσιακά κόμματα για να καταλάβουν κυβερνητικές θέσεις. Αρνήθηκαν από την αρχή τη λογική της επαναστατικής πρωτοπορίας για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου και αναγνώρισαν τη σημασία του να ακούς και όχι να κηρύττεις. Έτοιμη πρόταση ή συνταγή για την αλλαγή της κοινωνίας δεν υπάρχει, αλλά το κάθε βήμα θα είναι έργο όλων χωρίς να ανατίθεται σε λίγους ειδικούς. Πρόταση τους είναι η προοδευτική οικοδόμηση μιας κοινωνίας συνεργασίας και αλληλεγγύης βασισμένη σε μια νέα κουλτούρα – φιλοσοφία …“Να κυβερνάς υπακούοντας”, “να εκπροσωπείς, όχι να παραγκωνίζεις”, “να χτίζεις, όχι να γκρεμίζεις”, “να προτείνεις και να μην επιβάλεις”, “να πείθεις, όχι να νικάς”…

« Αυτός είναι ο απλός λόγος μας, λόγος που αναζητά να αγγίξει την καρδιά των ανθρώπων που σαν κι εμάς είναι απλοί και ταπεινοί, που σαν κι εμάς πιστεύουν στην αξιοπρέπεια και την εξέγερση… » (απόσπασμα από την 6η διακήρυξη του EZLN)

“ Προχωράμε ρωτώντας…”


Μετά από μία σειρά από αδιέξοδες διαπραγματεύσεις με το κράτος του Μεξικό οι Ζαπατίστας διακόπτουν κάθε σχέση με τους «από πάνω» και επικεντρώνονται στην «από τα κάτω» οικοδόμηση του κόσμου που επιθυμούν στο σήμερα. Δημιουργούν τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης που αποτελούνται από ανακλητούς εκπροσώπους που προέρχονται από τις κοινότητες, οι οποίοι εναλλάσσονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και δεν διαθέτουν κανένα απολύτως προνόμιο. Ρόλος τους δεν είναι να επιβάλλουν αλλά να προτείνουν, με τις αποφάσεις να παίρνονται από την βάση, δηλαδή από τις συνελεύσεις των κοινοτήτων, σε αντίθεση με κρατικές και κομματικές μορφές οργάνωσης. Παράλληλα, φτιάχνονται σχολεία σε πολλές κοινότητες δημιουργώντας την «άλλη εκπαίδευση» που διαθέτει ελευθεριακά στοιχεία και διαμορφώνεται η «άλλη υγεία» και η «άλλη δικαιοσύνη» με βάση τις αξίες και τις ανάγκες τους…
“ Όλα για όλους, τίποτα για εμάς…”
Στα 16 χρόνια του κινήματος τους οι Ζαπατίστας ποτέ δεν κλείστηκαν στον εαυτό τους αλλά διεκδικούσαν μαζί και στέκονταν αλληλέγγυοι σε άλλα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Το 2006 ξεκινά η «Άλλη Καμπάνια» που προσπαθεί να φέρει σε επαφή και να δικτυώσει όλους όσους αντιστέκονται από τα κάτω και τα αριστερά στο Μεξικό, δηλαδή όσους παλεύουν ενάντια στον καπιταλισμό και δεν συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Συναντιούνται με ιθαγενείς, ανέργους, εργαζόμενες στο σεξ, μετανάστες, αναρχικούς κ.α. και ψάχνουν τρόπους να πορευτούν μαζί για την δημιουργία ενός κόσμου που να χωράει πολλούς κόσμους. Παράλληλα, οργανώνονται συναντήσεις και δημιουργούνται σχέσεις με αντιστεκόμενους /ες από διαφορετικά μέρη του κόσμου.

2010: καταστολή και πόλεμος στην Τσιάπας
Παρά την αρχική κατάπαυση του πυρός από την πλευρά του Μεξικανικού κράτους, στο ταξίδι του ζαπατιστικού κινήματος στο χρόνο μέχρι σήμερα το μεξικανικό κράτος έχει εφαρμόσει μια σειρά κατασταλτικών μεθοδεύσεων οι οποίες έχουν ενταθεί ιδιαίτερα από το 2007 και μετά…
Βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων και εκτοπισμοί, ένοπλες επιθέσεις από τον στρατό, την αστυνομία και παραστρατιωτικές οργανώσεις, δολοφονίες, εμπρησμοί σπιτιών και καλλιεργειών, συλλήψεις και βιασμοί συνθέτουν την πραγματικότητα ενός πολέμου που δεν μπορεί πια να χαρακτηριστεί ως χαμηλής έντασης. Παράλληλα, το μεξικανικό κράτος προσπαθεί να αφομοιώσει την εξέγερση παρέχοντας προγράμματα οικονομικής στήριξης σε ιθαγενείς που θα εγκαταλείψουν το δικαίωμα τους στην κοινοτική γη. Τα ΜΜΕ όλων των πολιτικών τάσεων, από τις εφημερίδες της δεξιάς, της κεντροδεξιάς έως και τις υποτιθέμενες φιλοζαπατιστικές της καθεστωτικής αριστεράς συκοφαντούν τον ζαπατιστικό αγώνα. Σε όλη αυτή την επίθεση πρωτοστατεί το κόμμα της θεσμικής αριστεράς PRD που βρίσκεται στην κυβέρνηση της πολιτείας της Τσιάπας.

Ο αγώνας των Ζαπατίστας είναι και δικός μας

Μπορεί να μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα με τους Ζαπατίστας παρόλα αυτά εμείς νιώθουμε πως έχουμε πολλά σημεία που μας ενώνουν. Η αυτοοργάνωση, η αντιιεραρχία, η αντίσταση, ο αγώνας για ελευθερία και αξιοπρέπεια είναι και δικά μας προτάγματα στον αγώνα που διεξάγεται εδώ, σήμερα. Παράλληλα, αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης τους ως μία πρόταση με ελευθεριακό περιεχόμενο απέναντι σε κρατικές μορφές οργάνωσης και στο καπιταλιστικό σύστημα. Στον μακρύ δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση γνωρίζουμε πως θα συντροφεύουμε και θα μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο…

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

ΠΡΟΒΟΛΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
«Η αυτονομία των Ζαπατίστας σε καιρό πολέμου»
Πέμπτη 15 Απρίλη, ΑΣΟΕΕ 8 μ.μ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
Σάββατο 17 Απρίλη, Προπύλαια 12 π.μ.

Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου

Διονύσου και Σόλωνος γωνία: Κατάληψη στο Μαρούσι

Στις παρυφές της αστικής μητρόπολης η κανονικότητα της καθημερινότητας είναι ασφυκτική. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Θεός, Κράτος και Κεφάλαιο ορίζουν τη ζωή όλων μας. Καταναγκασμοί* τυποποιημένα πακέτα διασκέδασης* πλύση εγκεφάλου από μμε* αγορά ελπίδων από παπάδες* αλλοτριωμένες σχέσεις* εκμετάλλευση* βία της μισθωτής σκλαβιάς* πλήξη* ανταγωνισμός στο σχολείο* κατακερματισμός του χρόνου* εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής* ιδιοκτησία ως υπέρτατο αγαθό* ασφάλεια* εντατικοποίηση καταστολής* ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης* καθεστώς έκτακτης ανάγκης λόγω κρίσης* τρομολαγνικό και εθνικιστικό παραλήρημα* κατανάλωση* κατανάλωση* κατανάλωση* φαντάζει μονόδρομος…

Όμως η επιθυμία για ζωή και συνεύρεση, η ανάγκη για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και δράση, γεννούν συνεχώς νέα μονοπάτια δημιουργίας και συλλογικών αρνήσεων.

Στις 07/04 ένα ακόμα εγκαταλελειμμένο κτίριο στα Β.Π. καταλαμβάνεται από ομάδα νεολαίων που αυτοπροσδιορίζεται ως κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Στόχος η μετατροπή του νεκρού κτιρίου σε εστία αντιπληροφόρησης, εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης.

Η έπαυλη Κουβέλου στο Μαρούσι, προορισμένη τάχα για στέγη για άπορα και ορφανά παιδιά στέκεται εδώ και 30 χρόνια εγκαταλειμμένη και παρατημένη στο έλεος του χρόνου και της φθοράς. Βρίσκεται στα χέρια του ιδρύματος «Στέγη Αχιλλέως και Ευδοκίας Κουβέλου», πρόεδρος του Δ.Σ. του οποίου είναι ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος. Με τις διάφορες εργασίες των καταληψιών (καθαρισμός κήπου και σπιτιού, μάζεμα μπάζων κλπ) ενεργοποίηθηκαν τα υποκριτικά αντανακλαστικά του ιδρύματος, το οποίο άσκησε μήνυση κατ’αγνώστων με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης, ενημερώνοντας παράλληλα για άμεση εκκένωση του κτιρίου. Η αντίδραση αυτή δεν εξέπληξε κανέναν. Είναι προφανές ότι η εκκλησία, ως μηχανισμός χειραγώγησης θα λειτουργούσε κατασταλτικά σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων πάνω σε οποιοδήποτε τμήμα της αμύθητης περιουσίας της.

Για εμάς η κατάληψη ως επιλογή σηματοδοτεί την έμπρακτη απόρριψη της ιδιοκτησίας ως πρωταρχική αξία της αστικής αλλά και θεικής νομιμότητας. Παράλληλα δημιουργεί ένα πραγματικό αλλά και συμβολικό χώρο στον οποίο δίνεται η δυνατότητα στα άτομα που τον διαχειρίζονται, να πειραματιστούν σε νέες αυτοοργανωμένες δομές κοινωνικής οργάνωσης με αντιεραρχικά και αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά και να παρέμβουν στο κοινωνικό πεδίο. Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα και στη σημερινή οικονομική-κοινωνική συγκυρία, η πρακτική της κατάληψης αποτελεί όσο ποτέ άλλοτε ένα επίκαιρο μέσο αγώνα στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

Γι’ αυτό αλληλεγγύη στις καταλήψεις και Άγιος ο Θεός!!!!
Υ. Γ. Παπάδες , μετανοείτε, έρχεται η οργή.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ