Καμία αυταπάτη για την εκλογική απάτη
Καμία αυταπάτη
για την εκλογική απάτη
Αν το Νοέμβρη δε γίνονταν εκλογές…
Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου είναι γεγονός. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί «πνευματικοί άνθρωποι του τόπου» κατακλύζουν την τηλεοπτική πασαρέλα, ενόψει της πιο «λαμπρής γιορτής της δημοκρατίας». Εκεί που πριν από λίγο καιρό οικονομολόγοι και αναλυτές διατυμπάνιζαν με τρόμο την έλευση της κρίσης και οι εκλεγμένοι ηγέτες εξήγγειλαν τα νέα μέτρα διεξόδου απ’ την οικονομική ύφεση και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ, τώρα στο όνομα της περιόδου έκτακτης ανάγκης, κόβουν και ράβουν την εικόνα των πολιτικών τους μαγαζιών, που συμμετέχουν στην εκλογική φιέστα. Τι ειρωνεία! Την ίδια ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται, την ίδια ώρα που απαγορεύονται ή ονομάζονται παράνομες οι απεργιακές κινητοποιήσεις και πολλαπλασιάζονται οι άνεργοι, το καπιταλιστικό καθεστώς δίνει στον θεσμό των εκλογών ένα πυροσβεστικό ρόλο, στην κατεύθυνση της ανάδειξής του, ως το αποκορύφωμα της πολιτικής δραστηριότητας, ως το κορυφαίο γεγονός της «δημοκρατίας».
Οι συγκεκριμένες εκλογές έρχονται να επικυρώσουν μία ακόμη αναδιάρθρωση στους κόλπους της λεγόμενης ‘τοπικής αυτοδιοίκησης’, μέσω της εφαρμογής του σχεδίου «Καλλικράτης». Με το νομοσχέδιο αυτό, μολονότι διαφημίζεται η μεγαλύτερη δυνατότητα συμμετοχής, στην ουσία μεγαλώνει η απόσταση των κατοίκων από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η συνεχής προσπάθεια αναδιάρθρωσης των θεσμών της τοπικής αυτοδιοίκησης που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια αποσκοπεί στην ολοένα και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση των εξουσιών – με τη συγχώνευση των κοινοτήτων σε δήμους (βλ. σχέδιο «Καποδίστριας») και των υπαρχόντων δήμων σε μεγαλύτερους δήμους αφενός, με την κατάργηση 57 νομαρχιών και την αντικατάστασή τους από 13 περιφέρειες αφετέρου – ενώ συνοδεύεται και από μια σημαντική μείωση της χρηματοδότησης στο επίπεδο αυτό. Οπότε οι εκάστοτε υποψήφιοι δήμαρχοι μπορούν να τάζουν λαγούς με πετραχήλια προφασιζόμενοι πως «δε γνωρίζαμε». Επιπλέον, η διεύρυνση των αρμοδιοτήτων των καινούριων δήμων και περιφερειών σε συνδυασμό με τη μείωση της χρηματοδότησης και το συνολικότερο πλαίσιο υποτίμησης της εργασίας μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η αναπαραγωγή των συνθηκών ζωής πλέον θα επιβαρύνει εμάς τους ίδιους, αφήνοντας μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας της εκμετάλλευσης σε επιχειρήσεις· χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εγκατάλειψης των δημοτικών παιδικών σταθμών με αποτέλεσμα τη δημιουργία ιδιωτικών που έναντι αδρής αμοιβής αναλαμβάνουν τη φύλαξη των παιδιών όση ώρα οι γονείς τους υφίστανται τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Με άλλα λόγια, μπορεί τα κομματόσκυλα να φεύγουν, αλλά οι επιχειρήσεις έρχονται. Προφανώς, αυτές οι αλλαγές αποσκοπούν και σε μια περιθωριοποίηση και μεγαλύτερη καταστολή των τοπικών αντιστάσεων που ξεπηδούν σε γωνιές της Ελλάδας, ιδιαίτερα εκείνων που δε μένουν στη διεκδίκηση υλικών και κοινωνικών πόρων αλλά προσπαθούν να ασκήσουν συνολικότερη κριτική στην κυριαρχία.
…μπορεί να μην άλλαζε τίποτα
Αυτή η εκλογική εκστρατεία μαζί με τους υποψηφίους της πλασάρεται και καταναλώνεται σαν ένα ακόμα καπιταλιστικό προϊόν. Ο θεσμός αυτός εισβάλλει, όπως τόσα άλλα καπιταλιστικά κατασκευάσματα, βίαια, στην καθημερινότητα των πολιτών και νοηματοδοτείται, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης, ως ένα αναπόσπαστο γεγονός της δημοκρατικής ομαλότητας, μιας ομαλότητας που δημιουργεί τόσες ψευδαισθήσεις όσες και ονειρώξεις καρεκλοκένταυρων ειδικών-ειδημόνων της πολιτικής. Αυτοί οι ειδικοί αποτελούν ένα μάτσο κομματόσκυλα, που κοιτάνε πως θα μοιράσουνε την πίτα και κατακτάνε τη θεσούλα τους μέσω της οικογενειοκρατίας, της ρουσφετολογίας και των πελατειακών σχέσεων. Όσο δημοκρατική ψευδαίσθηση αποτελεί το ότι οι υποψήφιοι εξουσιαστές πράττουν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων, άλλο τόσο δημοκρατική ψευδαίσθηση αποτελεί το ότι οι εκλογές είναι το παράδειγμα της ενεργής πολιτικής συμμετοχής, ότι μέσω των εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια καθορίζουμε τη ζωή μας. Στα πλαίσια της ιδεολογίας ενός δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, τα προεκλογικά ντιμπέιτ, οι δημοσκοπήσεις, ο βομβαρδισμός από υποσχέσεις αποτελούν τον δούρειο ίππο, που πετυχαίνει την σταθεροποίηση των συμφερόντων του συστήματος και που εν τέλει αποπροσανατολίζει τους καταπιεσμένους απ’ την συνειδητοποίηση της συλλογικής τους δύναμης. Στο στημένο παιχνίδι των εκλογών αυτό που αλλάζει είναι η διαχείριση της τάξης των καταπιεσμένων.
…θα μπορούσαν, όμως, ν’ αλλάξουν τα πάντα
Συμφέρον μας δεν είναι αυτό των από πάνω. Οι εκλογές και ό,τι αυτές πρεσβεύουν (η λογική των ειδικών, η αυθεντία των κομμάτων) αποτελούν τις σημαδούρες ενός διαβρωμένου καθεστώτος, που κυριαρχεί στις ζωές όλων όσων επιλέγουν να οργανώσουν αγωνιστικά και ανταγωνιστικά την ύπαρξή τους. Η καθημερινή πραγματικότητα, σε μια περίοδο διαρκούς υποτίμησης της ζωής, αποδεικνύει ότι όπου επιλέγεται η ανάθεση της πραγμάτωσης των υποθέσεων των από κάτω, στο πρόσωπο ειδικών ή κομμάτων κάθε απόχρωσης (από καθεστωτικής αριστερής, ως ακροδεξιάς και φασιστικής), το αποτέλεσμα είναι η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε. Οι απεργίες πυροτεχνήματα, οι κινητοποιήσεις που καναλιζάρονται και είναι πλήρως ελεγχόμενες και εκτός της λογικής όσων θέλουν ν’ αντισταθούν και ν’ αγωνιστούν επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Οι χιλιάδες αβεβαιότητες, που ορίζουν την μοναχική πορεία απομονωμένων και εξατομικευμένων υποκειμένων, είναι δυνατόν να ξεπεραστούν με την ενεργή, πολιτική δραστηριοποίηση, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, με την αυτενέργεια και τις συλλογικές, μαχητικές απαντήσεις. Το κενό που αφήνει το πανηγύρι των εκλογών, η ιδεολογική προπαγάνδα τους και οι κούφιες υποσχέσεις, να καταληφθεί από την διάθεση για αντίσταση και αλληλεγγύη στους χώρους που κινούμαστε (στον εργασιακό χώρο, στην γειτονιά, στο σχολείο, τη σχολή), απ’ την αυτοοργάνωση των αναγκών και των επιθυμιών μας. Η συνειδητοποίηση της εκλογικής αυταπάτης να γίνει πυξίδα του αυτοκαθορισμού και της συλλογικής οργάνωσης του αγώνα.
Καμία συμμετοχή στο εκλογικό τους πανηγύρι
Τα όνειρά μας δεν χωράνε στις κάλπες τους
Λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά
Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου
